Χαλκιδική: Τα θρυλικά καλοκαιρινά στέκια που άφησαν ιστορία.

Ντίσκο, κλαμπς και μπαρ που έμειναν ιστορικά γιατί είχαν χαρακτήρα. Όρεξη για έρωτες, χορό, ποτό, επικοινωνία, νύχτες αξημέρωτες..Η Χαλκιδική, σαν κάθε top καλοκαιρινός προορισμός -κάποτε πολύ πιο international-, που σέβεται τον εαυτό του, δεν απέκτησε τη φήμη της μόνο χάρη στις μαγευτικές παραλίες και τα πολυτελή θέρετρα και αξιοθέατά της. 

 

 

Εδώ, κάποτε η νυχτερινή ζωή είχε άποψη, vibes, χρώμα και αυθεντικότητα. Τα στέκια της θρυλικά. 

 Η διασκέδαση ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα και τελείωνε την ώρα που ο ήλιος έβαφε πορτοκαλί και μπλε τον ορίζοντα, ακόμα και με μια πρωινή βουτιά!

Φυσικά κι έχει σαν τη Χαλκιδική! 

Για εμάς, όμως, που κρατάει κλειδωμένες τις αναμνήσεις μας, εικόνες, ήχους κι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής… δεν έχει! Μπορεί να φταίει το καλοκαίρι. Αυτό είναι υπεύθυνο για όλα. Μπορεί να είναι ο ίδιος ο τόπος. Που σε μαγεύει με την ομορφιά του. Μπορεί να είναι η νιότη. 

Αυτή που όλα τα βλέπει αλλιώς. Και μετά είναι και η νύχτα. Η ξεδιάντροπη. Όλα αυτά στην εξίσωση μας χάρισαν τα ομορφότερα ξενύχτια της ζωή μας. 

 Ντίσκο, κλαμπς και μπαρ που έμειναν ιστορικά γιατί είχαν χαρακτήρα. Κι εμείς, αστείρευτο κέφι. Όρεξη για έρωτες, χορό, ποτό, επικοινωνία, νύχτες αξημέρωτες. Σήμερα, πατάμε pause στο παρόν και τα ξαναθυμόμαστε…Κασσάνδρα by night Το ‘81 είναι μια χρονιά ορόσημο για την Καλλιθέα Χαλκιδικής, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της βραδινής διασκέδασης και συρρέουν κατά χιλιάδες -κυρίως τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου- για ένα επικό ξενύχτι. 

Μια μεγάλη μορφή της μουσικής, ο σαξοφωνίστας των Olympians, «Σπόρος», κατά κόσμον Βαγγέλης Κουτσοτόλης, ανοίγει το Σπιτάκι. Το must στέκι για το πρώτο ποτό της βραδιάς. Μια καταπληκτική αυλή μπροστά και τραπεζάκια με ρομαντική διάθεση προς τα πίσω, με την καλύτερη θέα στη θάλασσα της Καλλιθέας. 

Εδώ, βλέπεις γνώριμα πρόσωπα από το άλλο θρυλικό μαγαζί της Θεσσαλονίκης, το Belair. 

Ο Σπόρος στα decks, στα πάνω σκαλάκια, -ενίοτε και ο ανιψιός του, Βασίλης Καράλης- με τα βινύλια προετοιμάζει τη βραδιά με RnB, τζαζ, φανκ, λάτιν. 

Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια, το μπαρ σε απόλυτο πανικό και ουρά να περιμένει για ένα ποτό. Δηλαδή, εκεί που γίνονται οι καλύτερες γνωριμίες. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, ανοίγει ακόμα ένα ιστορικό μαγαζί, στην αρχή της Χανιώτης. Το Everyday είναι το μπαράκι των αδελφών Παπαγιάγκου και μπορεί να είναι ιδανικό για το πρώτο ποτό της νύχτας, αλλά το κέφι και η διάθεση το κρατάνε ανοιχτό ως τα ξημερώματα. Με χαλίκι για πάτωμα, μικρά τραπεζάκια και πεζούλια πέτρινα στα αριστερά για τις παρέες, το σκηνικό συμπληρώνει ο Κώστας Ζηκόπουλος στις μουσικές επιλογές. 

Ένα στέκι για όλο τον «καλό -τότε- κόσμο», που αργότερα, στα 90’s, φιλοξένησε το θρυλικό -απόλυτα in και πιο κυριλέ- Νησάκι. Στο ίδιο χωριό, στα τέλη του ’80, δημοφιλής είναι και η ντίσκο Cocos, η κεντρική πίστα της οποίας χτίζεται τέσσερα μέτρα κάτω από το επίπεδο της γης, που βρίσκεται το υπόλοιπο μαγαζί, για να μην ενοχλεί η μουσική τους κατοίκους της περιοχής, καθώς και το ανοιχτό κλαμπ Heaven, λίγο πριν τη Χανιώτη. 

Στην Καψόχωρα, λειτουργεί και η κλειστή ντίσκο DSV, με θαμώνες τόσο Έλληνες όσο και τουρίστες, αυθεντικές dance μουσικές και σφηνάκια μέχρι το πρωί. Λέγεται πως επειδή η πόρτα της είναι από τις πιο «αυστηρές», συνήθιζαν να λένε ότι τα αρχικά της σήμαιναν “De Se Vazo”. 

Αστεϊσμοί του ’80! Στα μέσα των 80’s, ο Γιώργος Γεωργίου ανοίγει την Τρύπα, το ένα από τα δύο πρώτα beach bars στη Β. Ελλάδα -το άλλο είναι το Solois στη Φούρκα-, απέναντι από το Άμμων Ζευς. Τα πρώτα house parties της Χαλκιδικής διοργανώνονται στην παραλία της Καλλιθέας, με τα μεσημέρια και τα βράδια να αποκτούν χορευτικά vibes και το μαγαζί να μεταμορφώνεται σε κανονικότατο dancing club. 

Ατελείωτος χορός με τα μαγιό, με background την ειδυλλιακή θέα και τον exotic διάκοσμο. Δίπλα του ακριβώς, ο Μάριος Ιωάννου θα φέρει το καλοκαιρινό Belair, με wine&food bar χαρακτήρα εν μέσω 90’s. 

Λαγουδέρα… με σήμα το τιμόνι. Ο ultimate θρύλος! Ένα όνομα, μια ιστορία. Το πρώτο opening και ανεπίσημο κάλεσμα που κάνει ο Τάσος Λεμονάς απευθύνεται κυρίως στους ενοίκους της Φλέγρας και κατ’ επέκταση, στο συγκρότημα του Βακαρέλη στη Φούρκα, αφού υπήρχαν στενές «οικογενειακές σχέσεις». 
 

 
Λίγες μόλις ημέρες μετά, γίνεται το απόλυτο meeting point της Χαλκιδικής, για μικρούς και μεγάλους, κι αυτό που βλέπεις κάθε βράδυ είναι μια ατελείωτη ουρά από αυτοκίνητα να κλείνουν τον κεντρικό δρόμο, περιμένοντας να πιάσουν μια θέση στο πάρκινγκ! 

Στην «πόρτα», ο κούκλος Μάνος Φιλιππάς, που δεν αρκούσε να του κλείσεις το μάτι για να μπεις. Κάποιες παρέες νεαρών βρίσκουν τον τρόπο για να μην πληρώνουν είσοδο. 

 Μπαίνουν οι μισοί και βγάζουν από την πίσω πλευρά του μαγαζιού τις μάρκες τους, ώστε να τις δώσουν στους άλλους μισούς για να περάσουν εκείνοι δωρεάν! Τα ποτά μοιράζονται μέσα. 

Οι περισσότεροι μπαίνουν χορεύοντας, άλλοι μ’ ένα κόκκινο ή μπλε μαντήλι στην κωλότσεπη, ενώ το “Born in the Usa” του Springsteen και το “I just cant get enough” των Depeche Mode βάζουν φωτιά στην κεντρική, κυκλική πίστα. Cosmopolitan disco by Δημήτρης Ναισίδης, κάθε βήμα κι ένας φίλος, τα πρώτα φλερτ και τα ραντεβού μέσα στο τούνελ, που οδηγούν στις τουαλέτες. Εκεί, όπου δημιουργούνται όλες οι παρεξηγήσεις και δίνονταν όλες οι εξηγήσεις, αφού η κάπως μειωμένη ένταση της μουσικής επιτρέπει την επικοινωνία. Μετά τις 12, βγαίνουν οι μάνικες και αρχίζουν τα μπουγέλα. Είναι η ώρα που αλλάζουμε συκώτι από το γέλιο. Χωρίς σχόλια, απλώς βάλτε τη φαντασία να δουλέψει. 

Μια βραδιά τοποθετούν έναν μηχανικό ταύρο στην πίστα και προκαλούν τους τολμηρούς να δοκιμάσουν one wild ride 2-3 λεπτών. Μια -κάπως- υπέρβαρη τουρίστρια αποφασίζει να το δοκιμάσει και τον σπάει. 

Το κοινό την αποθεώνει με χειροκροτήματα. “I’m so ecxited” μέχρι το πρωί και it was the time of our life! Στον αντίποδα, πιο η πιο αλήτικη και πιο after φάση. Είναι η εποχή του Mobil House των αδελφών Ζουμπούλη, στον λόφο δεξιά, πηγαίνοντας για Βάλτα από Θεσσαλονίκη! 

Σήμα κατατεθέν του, το vintage αυτοκίνητο στην πρόσοψή του, μισό χωμένο στο χώμα. Σ’ ένα παλιό μαντρί, με μια πισίνα στο κέντρο του μαγαζιού, οι αδελφοί Ζουμπούληδες, με την αισθητική που ακολουθούμε από πιτσιρίκια, μεταφέρουν τη διασκέδαση από την Ανθέων στη Χαλκιδική. Highlight του κλαμπ, το bobtail σκυλί τους που κοιμάται όλη νύχτα κάτω από το τεράστιο ηχείο. 

Εδώ, συχνάζουν οι πιο progressive τύποι, οι πιο «προχώ» του Anatolia, αλλά και οι πιο rock φάτσες του Belair. Τα ρομάντζα δίνουν και παίρνουν, ενώ χαρτάκια με τηλέφωνα ανταλλάσσονται έξω από τις τουαλέτες. 

Οι μουσικές του Σάββα Ζουμπούλη και του Γιώργου Κάβουρα βάζουν φωτιά κάθε νύχτα, ενώ η ομάδα των μπάρμπεν από το Μικρό Καφέ δίνει show πίσω από την μπάρα και μέσα στην έκσταση της χαράς δεν είναι λίγοι εκείνοι που βουτάνε στην πισίνα με τα ρούχα, υπό τους ήχους του “Yellow Moon”.

 Μπορεί κυριολεκτικά να μην υπάρχει άνθρωπος της γενιάς μου που να μην έχει επισκεφθεί το κλαμπ, έστω μια φορά, αφού η φήμη του έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα γεωγραφικά του όρια! Let’s rock it babe! 

 

 

Τέλη 80’s κι ένας είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής, το Ahoy! 

Το μαγαζί που έκανε sequel στη νυχτερινή διασκέδαση. Το πρώτο μαγαζί ανοίγει απέναντι από το Παλλήνη, στη θέση του σημερινού Aqua. Στην υποδοχή, ο Χρήστος Μαντζουρίδης, πολίστας του Ηρακλή, με τον Τάσο. Το bar θυμίζει σκάφος με τον Λάκη και τον Σταμάτη να φτιάχνουν την πιο δροσερή Pina Colada. Παντού πέτρινα πεζούλια για τις παρέες και άνετες μαξιλάρες. Progressive και new wave σ’ ένα αρμονικό κράμα. 

Depeche Mode και Cure σε συνύπαρξη με τις ροκιές της εποχής. Δίπλα ακριβώς, ανοίγει η Hacienda. Με μεξικανική διακόσμηση, αποδεικνύεται πιο wild, τόσο σε μουσικές όσο και στη διασκέδαση. Μάλιστα, ο Κούλης και ο Γρηγόρης στην υποδοχή επιτρέπουν άνετα πελάτες και προσωπικό να μπαινοβγαίνουν μια εδώ μια στο Ahoy, κρατώντας το ίδιο ποτό! 

Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ Αhoy και Ηacienda κάποιος πανούργος πωλητής έχει ζωγραφίσει μια εστία ποδοσφαίρου κι αν βαρέσεις πέναλτι -έναντι αντιτίμου- και κερδίσεις, σου δίνει δώρο μια σαμπάνια πίστας! Το Ahoy Νο2 συνεχίζει την πορεία του στη νύχτα, εκεί που λίγα χρόνια νωρίτερα μεσουρανούσε η Λαγουδέρα. 

Ο Μαραγκός και ο Ιωαννίδης φτιάχνουν ένα ακόμα πιο mainstream κι εντυπωσιακό μαγαζί -την παράσταση κλέβει ο τοίχος-καταρράκτης με τα βράχια, στη «σκληρή» πόρτα συναντάμε τον Μάνο Φιλιππά, ενώ στα μπαρ, τα γνωστά κορίτσια από το Babewatch της Φούρκας, στελεχώνουν την ομάδα. VIP στα ψηλά, αμφιθεατρικά τραπέζια με εσωτερική, ξεχωριστή «πόρτα» κι όταν αρχίζει να ακούγεται το “Feel It” από The Tamperer feat Maya, οι δάδες ανάβουν και φωτίζουν all over the place! Και καρφί για το πιο famous after-άδικο στις αρχές των 90’s. 

Το Ακρωτήρι στο Πευκοχώρι, απέναντι από το Παλλήνη και το Άθως, κάνει πάταγο! Aπίθανες μουσικές, μοντέρνος χώρος, τρελά ξενύχτια και το beach bar μετατρέπεται σε αυθεντικό κλαμπ τις νύχτες, αφού ο Νάσος τρελαίνει τα decks και απογειώνει τη διάθεση. Ατέλειωτο φλερτ και όλο το coziness της εποχής. 

Απ’ έξω, όλοι διάλειμμα απαραιτήτως για μια κρέπα-σοκολάτα από την υπαίθρια κρεπερί, λίγα μέτρα από το μαγαζί προς την παραλία, και ξανά μέσα για τη συνέχεια. 

Ειδική μνεία αξίζει στο Bubbles -από Καλλιθέα προς Κρυοπηγή. Το μόνο καθαρόαιμο τουριστικό μπαρ, με τις πολύ χαμηλές τιμές στα ποτά. Θαμώνες του; Greek καμάκια, μεθυσμένοι άγγλοι κι έλληνες που τρελαίνονται για χαβαλέ.

 Οι καβγάδες είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ τη μουσική κλείνει κάθε πρωί η αστυνομία! Πετυχημένη πορεία έχει, επίσης, το κλαμπ Privilege, με την ιαπωνική και pop διακόσμηση, τους VIP πελάτες, το super dress code του προσωπικού, στα 90’s, τα Μαμούνια του Πέτρου Μουρατίδη με την αυστηρή πόρτα -στα τραπέζια του βλέπεις από την Μπάρμπα με τον Ραπτάκη μέχρι τη Βίσση σ’ ένα τέλειο blend θαμώνων, ενώ το φλερτ συνοδεύει καθαρή house, που κλείνει περί τις 9 το πρωί τις περισσότερες φορές(!) και μετά ραντεβού στο τυροπιτάδικο της Καλλιθέας-, εκεί όπου αργότερα παίρνει τη θέση του το Angels του Κανάκη. Μαζί με το Aqua στην Καλλιθέα, που έχουν από κοινού με τον Καλυβάτση, γράφουν ιστορία στη διασκέδαση πολλών καλοκαιριών μας. 

Ιδιαίτερα όταν περιμένουμε τον Αντώνη να αναλάβει το dj-ing και ανεβαίνουμε όλοι στους καναπέδες να χορέψουμε, σαν να μην υπάρχει αύριο. Φούρκα Το μικρό γαλατικό χωριό με τα περισσότερα beach bars και ξενυχτάδικα μέσα στις δεκαετίες. 

Στα μέσα του ’80, λίγοι γνωρίζουν τη Φούρκα, που δε φημίζεται για την κοσμική της ζωή. 

Η αυλαία ανοίγει με τη θρυλική Ιόλη του Δημήτρη Δανέζη και τα πρώτα φλεγόμενα σφηνάκια Β52 και συνεχίζει με την ντίσκο Eclipse, πάνω στον κεντρικό δρόμο προς Ποσείδι, όπου στα τραπέζια της διασκεδάζει η Μαρινέλλα με την παρέα της -παραθερίζει στα Αιγαιοπελαγίτικα.
 Ο Βαγγέλης, dj και ιδιοκτήτης, παίζει τις μουσικές του μέσα στον ανεμόμυλο και δέχεται τις παραγγελιές των θαμώνων, κάνοντας όλο το μαγαζί να χορεύει μέχρι πρωίας. 

 Παραθαλάσσιο highlight, το bar Solois, ένα από τα δύο πρώτα beach bars στη Χαλκιδική, που διαθέτει ακόμη και «πόρτα» και με πρώτη bar woman τη γλυκιά Μάνια (σ.σ. Βασιλειάδου). 

Η Φούρκα γίνεται must visit! Ακολουθεί το ‘93 η Αποθήκη με Λεωνίδα Μαργαρίτη και Νίκο Παπαυραμίδη, που κάνει πάταγο και ζει θρυλικές στιγμές. 

Όποιον θέλεις να δεις από Αχίλλειο τον συναντάς εδώ. Aπίστευτη η πόρτα με Βενέτσο, Γαλανό, Κοσμά Jo και όλο το παιχνίδι να γίνεται το βράδυ. 

Με το Caprice των Κανάκη-Καλυβάτση, η Φούρκα γίνεται ο πιο hot προορισμός, αφού με το που πέφτει ο ήλιος όλοι περιμένουν τον Αντώνη στα decks, ο οποίος με το “Nothing matters at all” δίνει το σύνθημα για το πιο τρελό καλοκαιρινό πάρτι, που διαρκεί μέχρι αργά το βράδυ! 

Σιθωνία Το πιο ήσυχο και λιγότερο κοσμικό «πόδι» της Χαλκιδικής έχει να παρουσιάσει κι αυτό μερικά μαγαζιά-ορόσημο στη νυχτερινή διασκέδαση, που έγραψαν τη δική τους ιστορία. Εκκίνηση με την πρώτη disco Αργώ στα τέλη του ’70, στις Μπανιέρες, την παραλία του Μαρμαρά. 

Μια μικρή πίστα κι εδώ συχνάζουν μικροί και μεγάλοι με την ίδια διάθεση για ξεσάλωμα. Λίγο παρακάτω, ανοίγει αργότερα το Βαβέλ, θρυλικό ελληνάδικο της εποχής. 

Η δεύτερη Αργώ του Ιγνάτιου Μάγκου ανοίγει στις αρχές του ‘80 στον Νέο Μαρμαρά, πάνω στον λόφο, στον δρόμο προς το Porto Carras. Εδώ, παρτάρουν 2.000 θαμώνες καθημερινά! Υπάρχει, μάλιστα, ναυλωμένο -από το μαγαζί- λεωφορειάκι που φορτώνει κόσμο με συνεχή δρομολόγια από τον Μαρμαρά, για όσους δεν οδηγούν. 

Παραδίδοντας μαθήματα marketing! Η κόκκινη φωτεινή πινακίδα της, σήμα κατατεθέν. 

Μια τεράστια γιγαντοοθόνη να δεσπόζει, η πισίνα και γύρω της τα τραπεζάκια, πολλά φυτά και στον πάνω εξώστη τα hamburgers και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. 

Στον κάτω όροφο, διαθέτει μέχρι και μαγαζάκια με είδη δώρων, ρούχα και κοσμήματα. Παθιασμένος χορός, ατέλειωτο φλερτ. Εδώ διοργανώνονται κάθε χρόνο καλλιστεία με τραβεστί. Ένας άλλος κόσμος, φανταστικός. Με ασύγκριτη αίγλη και λάμψη! 

Αργότερα, μετονομάζεται σε Αb Fab. 

Ένα μαγαζί σύγχορνο, με πολλά επίπεδα και σαλόνια και τον Μπαμπίνο Χουντουρίδη στα decks να κηρύσσει την έναρξη του χορού κάθε βράδυ. Το Νο1, όμως, μπαρ στον Μαρμαρά ανακηρύσσεται το Cool. 

Γνήσιο ορθάδικο, όπου χιλιάδες κόσμου, από Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική, κατακλύζει κάθε βράδυ όχι μόνο τα τραπεζάκια και κάθε πιθανή ελεύθερη γωνιά του, αλλά και τον δρόμο, ως το απέναντι πεζοδρόμιο, κάνοντας την έλευση των αυτοκινήτων σχεδόν αδύνατη. 

Εδώ, το καμάκι είναι ο μόνος τρόπος γνωριμίας και συμβαίνει ασταμάτητα. 

Το Loft των Δάπηδων έρχεται ως το πιο μοδάτο στέκι και μάλιστα με παρουσία επωνύμων. Στον «Λαβύρινθο», ένα παλιό κτίσμα στον λόφο, αμφιθεατρικό με διαζώματα στο κέντρο, φιλοξενείται το πιο περιζήτητο κλαμπ της εποχής και της περιοχής. 

Όλοι ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι ή μια θέση στο μπαρ του. Χαρακτηριστικό του μαγαζιού είναι η τακτική να τακτοποιούν πρώτα τους VIP και μετά τη μία τα ξημερώματα τον υπόλοιπο κόσμο, που χορεύει ασταμάτητα ως τις 6. 

Στα γύρω από την πίστα μπαράκια του μαγαζιού το φλερτ πρωταγωνιστεί, καθώς είναι πιο σκοτεινά και συνεπώς η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για γνωριμίες. 

Οι live βραδιές είναι θρυλικές… Στράτος Διονυσίου, Γλυκερία. Η Άννα Βίσση με τον Καρβέλα στον πιάνο εμφανίζονται μια βροχερή νύχτα, από την οποία, όμως κανείς δεν αποχωρεί. 

Η πινακίδα νέον του bar Τεκίλα τη δεκαετία του ‘80 στο κέντρο του Μαρμαρά με τα μικρά τραπεζάκια δίνει τη θέση του στην πινακίδα του Μώλου, ιδιοκτησίας Μπέττα. Φοβερή μουσική που δυναμώνει όσο νυχτώνει, ατέλειωτες ώρες σε κάθε πιθανή γωνιά του, σε κάθε «νησιώτικο» ασβεστωμένο ντουβάρι του, στα τραπέζια και τους καναπέδες του. 

Ένα βράδυ είναι καλεσμένη η Τσιτσιολίνα και ο συνοδός της φοράει κοστούμι με σαγιονάρες. 

Οι ντόπιοι ακόμα τους συζητάνε! Και φινάλε με την ανατολή του ήλιου! Πώς να παραλείψεις το επικό Ethnik στην Τριστινίκα, από τα πρώτα εναλλακτικά μαγαζιά της Χαλκιδικής; 

Στα 90’s, μεσουρανεί ως beach bar το πρωί και ως κλαμπ το βράδυ, αφού όλοι καταφτάνουν εκεί για real fun. 

Παράλληλα, το beach bar Goa στη Σάρτη πρωτοπορεί, καθώς είναι το μοναδικό που παίζει progressive house για σκληροπυρηνικούς, τα πάρτι του είναι μυθικά, συγκεντρώνουν 3000 άτομα τη φορά και οι κλούβες απ’ έξω για έλεγχο ναρκωτικών είναι μόνιμες, δηλώνοντας τις wild nights on the beach! 

Στο ίδιο χωριό, η ντίσκο Σκορπιός με dj τον Ολλανδό αποτελεί αυθεντικό νυχτερινό στέκι της εποχής, ενώ οι διαγωνισμοί χορού που διοργανώνει προσφέρουν ένα Cutty Shark σε κάθε νικητή! Φυσικά να μην ξεχάσουμε δυο κουβέντες για τη θρυλική Φάρμα στη Γερακινή. 

Ο περίφημος Πέτρος Τριχόπουλος, που είχε κάνει το γύρο του κόσμου εργαζόμενος στο πλοίο της Αγάπης και είχε ανοίξει μπαρ στη Μύκονο και είχε φωτογραφηθεί για γερμανικές διαφημίσεις και ήταν ναυαγοσώστης στην Αγία Τριάδα του εξήντα, άνοιξε το 80 τη Φάρμα και μέχρι τις αρχές του ενενήντα πρόσφερε στο διψασμένο κοινό της Σιθωνίας ατέλειωτες νύχτες κεφιού. 

Υπάρχουν βράδια που πίνεις πολύ. 

Που χορεύεις μέχρι τελικής πτώσης. 

Που ξενυχτάς μέχρι την ανατολή του ήλιου. Υπάρχουν νύχτες που ερωτεύεσαι ή κάνεις νέους φίλους. 

Υπάρχουν στιγμές που ακούς μια μουσική και τη συνδέεις για πάντα με πρόσωπα. Υπάρχουν βράδια με γέλια που δε θα ξεχάσεις και άλλα που καταλήγουν σε μια ερημική παραλία. Κι όλα αυτά πάντα με αφετηρία το αγαπημένο σου στέκι. Εκεί που κάποτε χτύπησε η καρδιά. Αυτό είναι η αφορμή. Υπάρχουν καλοκαίρια που κρατάς στην καρδιά για πάντα. Κι αυτά είναι η αιτία….

parallaximag.gr