Οι «τέλειοι» άνθρωποι έρχονται απροειδοποίητα

 

Δεν συστήνονται καν πολλές φορές. Απλά υπάρχουν, στον ίδιο χώρο με τον δικό μας. Κάνοντας τη ζωή μας λιγάκι πιο όμορφη ή

ολοκληρωτικά «τέλεια».

Οι «τέλειοι» άνθρωποι φαίνονται στις πράξεις.

Από λόγια χορτάσαμε, δε νομίζεις; Και όποιος δεν χόρτασε, μάλλον ποτέ δεν τα χώνεψε τόσο όσο θα ήταν καλύτερα αν τα έβλεπε να γίνονται πράξεις

Σαν τις πράξεις δεν έχει φίλη μου. Γιατί φίλε μου η αγάπη βρίσκεται κυριολεκτικά στις πράξεις. Πόσο πιο όμορφη είναι η μοναξιά, η κούπα του καφέ σου, η καρέκλα σου, από το να γεύεσαι μια συντροφικότητα υποτυπώδη; Από το να σε συντροφεύει μια ακόμα κούπα καφέ που δεν έχει τίποτα το ουσιαστικό να μοιραστεί μαζί σου;

Και δεν λέω, οι καρέκλες συνήθως πάνε δυο- δυο και τα τραπέζια είναι για να μοιράζονται, αλλά να, αν δεν μοιράζονται και τα συναισθήματα ισάξια, τότε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

 

 

Είναι στα αλήθεια πιο όμορφο να κάθεσαι μοναχός ή μονάχη, σαν ένα μοναχικό θαλασσοπούλι που ανοίγει τα φτερά του στον ορίζοντα, παρά να καταπιέζεσαι μέσα σε καλούπια που καμία σχέση δεν έχουν με τα φτερά σου.

Καλύτερα να βρίσκεσαι στον ορίζοντα για πάντα

Αν δεν μπορείς να στριμωχτείς σε μια θέση που δεν σου ταιριάζει και με έναν σύντροφο που δεν τιμάει τις πράξεις όσο τα λόγια του, τότε ναι. Επέλεξε τον ορίζοντα σου μια για πάντα, παρέα με τα πιο πεζά πράγματα. Την κούπα του καφέ σου, το δικό σου μαχαίρι, αυτό το πιρούνι που στο χέρι σου δένει τέλεια, με αυτά τα πράγματα τα αυθύπαρκτα, που βρίσκεις και καθημερινά ανακαλύπτεις μόνο στον εαυτό σου να παίρνουν ζωή και κυρίως μορφή.

Λάθος νούμερα. Παγιδεύονται, αφήνονται, πιέζονται, κόβουν, ράβουν και τελικά φοράνε λάθος νούμερο ρούχο. Τι ποιοι; Μα φυσικά οι άνθρωποι.

Λες και είναι κακό να είναι ευτυχισμένοι. Λες και είναι παράνομο να γελάνε και ανώμαλο το να χαίρονται. Λες και χρωστάνε σε κάποιον κάτι, και δεν τους αξίζει μια καλύτερη ευτυχία και ένα πιο φωτεινό τοπίο.

Τι μιζέρια θα έλεγε κάνεις, ε; Τι ρουτίνα. Πόσος περιορισμός και δυστυχώς πόση ακόμα στεναχώρια.

Μη μετανιώνεις για τα λάθη σου

Ποτέ μα ποτέ να μην μετανιώνεις για οποίο κι αν ήταν το λάθος σου. Περισσότερο να μετανιώνεις για όλα εκείνα τα σωστά που νόμιζες πως έπρεπε να κάνεις στους λάθος ανθρώπους. Αυτούς που αν αποφασίσεις να φύγουν από την ζωή σου, μόνο τα σωστά πράγματα θα αρχίσουν να συμβαίνουν.

Οι λάθος άνθρωποι είναι σταθμοί, όχι προορισμοί. Οι λάθος άνθρωποι θα πρέπει να χαράζονται στο μυαλό μας ως μαθήματα, και όχι απαραιτήτως ως παθήματα. Ως μαθήματα που την πιο κατάλληλη στιγμή στη ζωή μας, ήρθαν για να σηματοδοτήσουν έναν απαραίτητο σταθμό για να μας βοηθήσουν να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στον μελλοντικό προορισμό μας. Και να σου πω κάτι;

Τα πράγματα είναι απλά, και τα συναισθήματα πάντα ευδιάκριτα, άλλο αν εμείς οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να τα αισθανθούμε. Στα λόγια είναι που χάνεται συνήθως το παιχνίδι που λέγεται ζωή άλλωστε. Αν υπάρχει αγάπη στον πάτο και στην κορυφή της ψυχής των ανθρώπων όμως, όλα διορθώνονται και αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχω να σου δώσω.

Και τότε, στη μέση του πουθενά, εκεί που συνήθως η πλειοψηφία των πραγματικά ευτυχισμένων ανθρώπων δηλώνουν πως δεν το είχαν προγραμματισμένο, έρχεται επιτέλους ο «σωστός» άνθρωπος. Αυτός που ξεχωρίζει μέσα στους χιλιάδες «λάθος».

 

 

Αυτός που τιμάει τη λέξη της ειλικρίνειας και που συνήθως έχει το ίδιο παράπονο με εσένα: Προτιμάει τις πράξεις από τα λόγια, γιατί από λόγια δεν χόρτασε ποτέ, ακόμα κι αν ήταν αληθινά.

Αυτός ο άνθρωπος, ο «σωστός», είναι πιθανόν να εμφανιστεί χρονικά και την πιο λάθος στιγμή, εκεί που σε καμία περίπτωση δεν θα τον περιμένεις. Συνήθως στο λέω για να το ξέρεις, δεν κρατάει λουλούδια, ούτε και θα σε φλερτάρει όπως συνήθιζαν να σου κάνουν δεκάδες άλλοι πριν από αυτόν. Εκείνος ή εκείνη θα δεις να εμφανίζεται μέσα στο πλήθος, μια άκυρη ημέρα στη μέση της εβδομάδας και εκεί που όλα πιθανόν θα μοιάζουν σαν να είναι απολύτως ίδια. Θα σου υποσχεθεί μερικά πράγματα μέσα από την ίδια του την ύπαρξη και ίσως ένα βλέμμα να κάνει όση δουλειά δεν θα μπορέσουν ποτέ να κάνουν χιλιάδες λόγια.

Αυτοί οι «τέλειοι» άνθρωποι συνήθως δεν ορκίζονται γιατί φοβούνται να δώσουν όρκους αλλά ποντάρουν να ξεπεράσουν κάθε τους φόβο αφού ο μεγαλύτερος τους είναι να μην σε χάσουν.

Και τότε ξέρεις τι; Το «τέλειο» είναι καταδικασμένο. Τη συνέχεια θα την ανακαλύψεις όμως μόνος ή μόνη σου. Εκτός κι αν τη βιώνεις ήδη.

Καλή «καταδίκη» λοιπόν φίλη και φίλε μου και εύχομαι να είναι η ομορφότερη που θα ζήσεις. Α, και για να μην το ξεχάσω: Ελπίζω να έκανες ή να σκοπεύεις να κάνεις μακροβούτι, αφού ο συγκεκριμένος βυθός κρύβει πολλά μικρά διαμάντια και παρότι δεν με ρώτησες, σε συμβουλεύω να τα ανακαλύψεις ένα προς ένα.

savoirville.gr