Σίμος Ζαγκανίκας: Αντάρα, αντάρα κακιά!...

Βαριά στενάζουν τα βουνά, ο ήλιος σκοτεινιάζει… το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει!..

          Αντάρα, αντάρα κακιά!...

          Σχίζοντας με κόπο την «αδιάσπαστη καταχνιά», μόλις που θωρούμε,  στο σαρακοφαγωμένο παγκάκι, εκεί στην άκρη της μικρής πλατείας, του Μικρού Χωριού, τη γνωστή μας αέρινη οπτασία, τον Παντελή Πουλιόπουλο.  Δευτέρωσε, σας τον συστήσαμε στην προηγούμενη επίσκεψή του…

 

 

          Η καύτρα του τσιγάρου του έστελνε τον καπνό της στο μπαμπακένιο υπόστρωμα της ομίχλης, που επικάθησε στην κεφαλή του και διέκρινες τα φλογισμένα μάτια του να στέλνουν θερμότητα στο τοπίο και στους νευροδιαβιβαστές μας, και να θερμαίνουν σαν τη χόβολη τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Να ζωντανεύουν εικόνες από το χθες και να ξεπαγώνουν το λόγο.( Ξέρετε, όλος  ο πολιτισμός των Ελλήνων είναι δημιούργημα του Λόγου!... ).

          «Έζησα την αιμάσουσα λογική της Επανάστασης. Χύθηκε το αίμα ποταμός. Πήραμε να χτίζουμε το οικοδόμημα, φτιάχνοντας αιμάτινο αρμό, και τούτο για να συγκολλήσουν οι αξίες καλύτερα, αλλά σε κάθε αρμοδέσιμο έβγαιναν φαντάσματα από τις παλιές αξίες, ώστε  να στοιχειώνουν  και να μην συγκολλάνε οι ανυπεράσπιστες ανθρωποκεντρικές ιδέες. Και έτσι το οικοδόμημα δεν στέριωσε  και κατάρρευσε ως χάρτινος πύργος!....  

          Χρειάζεται ο αυτοσεβασμός, ο σεβασμός της προσωπικής αξιοπρέπειας του καθενός, η ισηγορία, η συλλογική οικονομική αυτενέργεια, η κοινοτική λειτουργικότητα,  για να γίνει ένα βήμα για την ανέλιξη της κοινωνίας. Χρειάζεται η αποκάλυψη

της κεκαλυμμένης εκμετάλλευσης, της αδικίας, της έμμεσης επιβολής, της καθυπόταξης, της ιδιοποίησης του κοινωνικού κάματος. Χρειάζεται η αποκάλυψη της κυριαρχίας του εγώ, πάνω στο εμείς των κοινωνικών υποκειμένων, για να εδραιωθεί η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Χρειάζεται ο λόγος, η πειθώ και η καθημερινή στάση ζωής των ιδεολόγων της ισήγορης κοινωνίας. Χρειάζεται μια ειρηνική επανάσταση, όπως του Μεγάλου δασκάλου και νικητή, του Μαχάτμα Γκάντι. Η Αριστερά μπορεί να κυβερνά χωρίς να είναι στην εξουσία! Ας ξεφορτωθούμε από πάνω μας, τους αναρριχητές της εξουσίας και τους ψευδώνυμους αγκιτάτορες.  Ας γίνουμε πρωταγωνιστές μιας άλλης πολιτικής….

          Μέσα στην αξεδιάλυτη ομίχλη ακούστηκε ένας καλπασμός και έκανε την εμφάνιση του ένας αναβάτης, γενειοφόρος, άντρακλας με ρώσικο, μάλλινο σκούφο, που ξεχώριζαν στην καταχνιά οι κατάμαυρες κόχες των ματιών του και το στυλό βλέμμα του, γεμάτο με μια ρομαντική καρτερικότητα. Το θεληματικό του πηγούνι είναι αυτό που αποτυπώθηκε στη μνήμη  από τη φωτογραφία στο φανοστάτη των Τρικάλων, που ήταν κρεμασμένο το κεφάλι του. Ήρθε εδώ,  μέσα στην αντάρα των λύκων, με αναβάτη την ολόσωμη κορμοστασιά του και το ασθμαίνων άλογο του, όπως άλλοτε, με την συνοδεία ενός χαμηλού συνοδευτικού άσματος,  που το απέσπασα από τα χείλη του λαού μας, «ποιος είναι αυτός, που μας μιλά στη μέση στο παζάρι, είναι η βαρύτονη φωνή, του καπετάνιου Άρη. «Η πολιτική δεν είναι σόου, δεν είναι υποκριτική κύφωση και κάμψη για τη δολερή ατομική μας επιτυχία», όπως καληώρα, συμβαίνει στων ψευδεπίγραφων αριστερών τη χώρα! Η Πολιτική είναι εργαλείο, και τη χρειαζόμαστε, ίσως τώρα, όσο ποτέ άλλοτε. Μια πολιτική όμως διαφορετική. Σίγουρα όχι σαν τη γριά πόρνη που σέρνεται στις κακόφημες λεωφόρους της εξουσίας, αλλά, νέα. Μια νέα πολιτική, που θα αναγεννηθεί στον καθαρό αέρα της ηθικής και του ορθολογισμού, με ακοίμητο φρουρό τον ενεργό και συμμέτοχο πολίτη! Είπε, και λόγος του πέρασε από την ραχοκοκαλιά μας στον νου και αισθανθήκαμε το μέγεθος της ευθύνης!...

 

 

Φύσηξε αέρας και μια αχτίδα του ήλιου εμφιλοχώρησε στην πλαγκτό συσσωρευμένη αντάρα και έδωσε το σύνθημα της αναχώρησης! Κοίταξε ο ένας τον άλλον με την δέουσα νοσταλγία και έδωσαν τόπο στη συντροφικότητα, αποβάλλοντας την έριδα που τους χώριζε από το 1926. Ανέβηκε και ο Παντελής πισωκάπουλα και ακούστηκαν οι τελευταίες λέξεις του, ως αχός, να μένουν στην καταχνιά των καιρών. Τον αντίπαλο δεν τον αντιγράφεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασελάκη, για να τον νικήσεις, αλλά τον παλεύεις, ως παράταξη,  με το ιδεολογικό σου οπλοστάσιο!.. Οι πλούσιοι, μέσα από την επιχειρηματικότητα των οικονομικών ομίλων, έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, και μετατράπηκαν σε ζήτουλες μιας αναξιοπρεπούς ελεημοσύνης από το κράτος των μεγάλων συμφερόντων!!!...   

Σίμος Ζαγκανίκας