Ο Γρεβενιώτης μουσικός της κλασικής μουσικής, που το σεργιάνι του στην οικουμένη άφησε μνήμη, υγρή νοσταλγία, και απαρηγόρητη σιγή στα πλήκτρα της μουσικής δημιουργίας!...
Σαν χθες, 8 Γενάρη 2011.
Πως περνούν τα χρόνια!.. Χ
ειμωνιάτικο απόβραδο όπως και τώρα, απαράλλακτα ίδιες συνθήκες. Η αφίσα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Γρεβενών έγραφε: «Συναυλία Κλασικής Μουσικής με το Γιώργο Καραγιάννη, στην Αίθουσα του Κέντρου Πολιτισμού. Η Βραδιά είναι αφιερωμένη στον Φρειδερίκο Σοπέν».
Οι ώρες, εκείνες, βουτηγμένες σε ένα κρύο ψιλόβροχο, με φορτία υγρά, ασήκωτα, επισκιάζουν ακόμη και σήμερα, όλα αυτά τα χρόνια, τα υπόλοιπα γεγονότα και μονοπωλούν με την παρουσία τους την σκέψη μας!
Η αίθουσα κατάμεστη, για πρώτη φορά προσήλθε τόσος κόσμος για να ακούσει κλασική μουσική!...
Κομψός, με συμμετρία γοητευτική, που προσέθετε περισσή χάρη στο μαύρο κουστούμι της επίσημης ένδυσης, με ύφος ανεπιτήδευτο, αυθόρμητα σοβαρό, που φανέρωνε σεβασμό στο ακροατήριο και προσέθετε επισημότητα στις στιγμές του τελετουργικού της παράστασης, άπλωσε τα χέρια του στον χαιρετισμό κι ήταν σαν αγκάλιαζε όλη την αίθουσα, κι ήταν σαν αγκάλιαζε και όλους εκείνους που δεν είχαν το χρόνο να βρεθούν μέσα στην αίθουσα! Χωρίς ίχνος εγωτικού προσδιορισμού, ταγμένος στο σύνολο και στην κοινωνία των ανθρώπων, με έκφραση πλημμυρισμένη από μία υποδόρια ενέργεια, που ανερχόταν από τις θηλές της ιδιαίτερης πατρίδας και από την αγάπη του για τους γονείς του και την ευρύτερη οικογένεια του! Τα μακριά δάκτυλά του χάιδεψαν τα πλήκτρα του πιάνου και αμέσως απελευθερώθηκαν όμορφες νότες που μας έβαλαν σε μια μουσική, μαγευτική αιχμαλωσία!...
Η εκδήλωση κράτησε σχεδόν δυο ώρες. Δύο ώρες κατανυκτικής ακρόασης!
Βαθιά μας επιθυμία ήταν να δημιουργήσουμε ένα ακροατήριο κοινό, φιλικό προς την κλασική μουσική, και αμέσως μετά να καθιερώσουμε ένα εβδομαδιαίο φεστιβάλ σε συνεργασία με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Μου έδωσε τα τηλέφωνά των καθηγητών του και με έβαλε στα φτερά του και εγώ έφτασα ιπτάμενος ως τη συγκατάθεση του Πανεπιστημίου. Το κόστος της διοργάνωσης θα ανερχόταν στα 2000 ευρώ. Αλλά η οικονομική δυστοκία από την πλευρά του Δήμου δεν επέτρεψε να ανοίξει τα φτερά της αυτή η μοναδική εκδήλωση που θα συγκέντρωνε το ενδιαφέρον πέρα από τους φίλους της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα, και το ενδιαφέρον από τους φίλους της κλασικής μουσικής όλης της όμορης Βαλκανικής!
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν χρόνια που βάδιζαν στα ίχνη των ονείρων και των προγραμματισμένων στόχων!... Η μεταπτυχιακή του εκπαίδευση στη Γερμανία έκανε πιο φτερωτά τα δάκτυλά του, ώστε να μην ταξιδεύουν με τη βούληση αλλά με τις ερμηνευτικές του απαιτήσεις.
Στις 14 Ιουλίου του 2014, ο Γρεβενιώτης πιανίστας, Γιώργος Καραγιάννης συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ “Internationales Pianistefestival 2014”, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία, διακρίθηκε και εισέπραξε την επιβράβευση των διοργανωτών.
Στις 26 Αυγούστου 2015, στον απολογισμό της εκδήλωσης, η Βιβλιοθήκη σημείωνε: Η κατάνυξη, απότοκος της μουσικής ευωχίας!
Ο διακεκριμένος, συμπατριώτης μας πιανίστας, Γιώργος Καραγιάννης, με τα φτερωτά του ακροδάχτυλα, σκόρπισε μουσική ευωχία, στην αίθουσα του Κέντρου Πολιτισμού!… Μια μουσική ευωχία που αιχμαλώτισε τους φίλους της Κλασικής Μουσικής, και δημιούργησε ατμόσφαιρα κατανυχτικής προσήλωσης!… Στο ημερολόγιο της πόλης μας αποτυπώθηκε, με την ανεξίτηλη μελάνη της μνήμης, ως το πιο μελωδικό βράδυ του Καλοκαιριού, η περασμένη Τετάρτη 26 του Αυγούστου, με τους κυματισμούς των πλήκτρων, που μας πλημμύρισαν συγκίνηση μας ταξίδεψε στις «γειτονιές» και τους μουσικούς δρόμους του Haydn, Schubert, Beethoven και Schumann. «Γειτονιές και δρόμοι» που θέλουν ιδιαίτερη σπουδή και προσήλωση για να τις εξερευνήσεις. Αν όμως τύχει να βρεθείς και ακόμη χωρίς «φράκο» κάτω από τις μουσικές τους, θα σε αιχμαλωτίσουν με τη μελωδία τους και τη ρομαντική τους προδιάθεση και θα σε μετατρέψουν σε επίμονο αναζητητή τους!… Αιχμάλωτοι για εβδομήντα λεπτά, στις μουσικές που προσπέλασαν τους πύργους των ευγενών του 18ου αιώνα και έφτασαν με την δεξιοτεχνία των πλήκτρων του νέου μας σολίστα, άμεσα στα αυτιά, όλων όσων ήμασταν τυχεροί να βρεθούμε στην μεγάλη αίθουσα, χωρίς το face-a-main οπερετικό κιάλι της αστικής μας επιβεβαίωσης!… Οι φίλοι της Κλασικής Μουσικής στην επωδό τους εξέφρασαν τις ευχές τους για ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις, αισθανόμενοι τη βαθειά τους συγκίνηση για τη μύηση, στον διάσημο συμπατριώτη τους!..
Στις 8 Ιουλίου του 2016. Η εικόνα ήταν απογειωτική! Μια εικόνα βγαλμένη μέσα από τα πιο ευδαιμονικά όνειρα. Δίπλα στον δικό μας Ορφέα, στεκόταν μια νεράιδα, μια αρχαιοελληνική θεότητα, που τον κοιτούσε μαγεμένη στα μάτια και τον συνόδευε με το σύρσιμο του δοξαριού του γλυκοκέλαηδου βιολιού της! Ήταν η μνηστή του, η μουσικός Eliza van Beek. Τόσο ταιριαστό ζευγάρι στη ζωή και στην τέχνη δεν είναι εύκολο να το συναντήσεις έξω από τον κόσμο των ονείρων!
Αυτή την Αγάπη και αυτή την ομορφιά ζήλωσαν οι χθόνιοι θεοί και έμειναν τα όνειρα ανεκπλήρωτα….. Όνειρα και σχέδια που έβγαζαν και άπλωναν φτερά και σήκωναν αγόγγυστα το βάρος της μελέτης, το βάρος της προσπάθειας που ήθελε τη στιβαρή θέληση για να φτάσεις στη μέθη της γνώσης και την μέθεξη. Έβλεπες στα βαθιά του μάτια την επιθυμία και έβλεπες ταυτόχρονα τη σαγηνευτική δύναμη της κλασικής μουσικής. Κι όσο τα ακροδάχτυλα του πετούσαν πάνω από τα πλήκτρα, τόσο απλωνόταν η μουσική στο διάζωμα της αίθουσας, τόσο απλωνόταν και η εικόνα και έπαιρνε τις διαστάσεις του ακουστικού της μεγέθους και ψήλωνε μέσα μας ο καλλιτέχνης, ο μελωδός, ο δημιουργός. Μια μουσική δημιουργία που ερχόταν από το μέλλον, γιατί πως άλλως, η μουσική δημιουργία έρχεται πάντα από το μέλλον. Κάθε φορά που ακούγεται τα χτύπημα από το πρώτο πλήκτρο του πιάνου του Κέντρου Πολιτισμού οι νευροδιαβιβαστές μας αφυπνισμένοι φέρνουν αλληλοδιαδοχικούς κυματισμούς από το ανεξίτηλο μέλλον της μουσικής συγκίνησης και της εικόνας που δεν ρυτιδώνεται και μας γεμίζει ξανά έκσταση και συγκίνηση!...
Υπάρχουν κάποια γεγονότα, που με την ομορφιά τους, αλλά και το συναισθηματικό τους φορτίο μένουν στην επιφάνεια του θυμικού, κρατούν την πρωτιά στο γεμάτο καλάθι των αναμνήσεων, έχουν το δικό τους μοναδικό εκτόπισμα και την δική τους μοναδική αποτύπωση. Υπάρχουν κάποια γεγονότα, ανυποχώρητα, που δίνουν επωνυμία στις στιγμές στο χρόνο και ως αιχμηρά βέλη αφήνουν πάνω μας ανεπούλωτες τις πληγές τους !..
Αγαπητέ μου φίλε Γιώργο, αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω αυτό το μικρό αφιέρωμα, ως δείγμα απεριόριστης εκτίμησης για την φιλία και τη δεκάχρονη συνεργασία μας!...
Σίμος Ζαγκανίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου