Σίμος Ζαγκανίκας: "Ο Δημοκρατικός χώρος έχει υποστεί μια ήττα ιστορικά μεγαλύτερη απ αυτή του 1932 και του 1952.."

 Ασελγείς άνεμοι!...

Ασελγείς άνεμοι ξεφύσηξαν και εισχώρησαν μέσα από το πανωφόρι της ψυχής και πήραν άγρια τη ζεστασιά και τη

θαλπωρή της, και την εξανέμισαν, χωρίς να απομείνει ίχνος, παρά μόνο μια ανάμνηση, που γεμίζει λύπη και οίκτο συνάμα!...

Πέρασαν επτά ημέρες από τις ευρωεκλογές και τα αποτελέσματά τους έπεσαν πάνω μας σαν εκκωφαντική βουβαμάρα. Τι να πεις?

 

 

Μέσα από αυτές τις εκλογές, αλλά και τις αμέσως προηγούμενες, επιβεβαιώθηκαν για ακόμη μια φορά ότι οι έννοιες: έθνος, λαός, το συμφέρον της πατρίδας, κοινωνική οικονομία, κοινωνική συνεκτικότητα, αλτρουισμός, αλληλεγγύη, κοινωνική προκοπή, Δημοκρατία και συμμετοχή, κοινωνική ευθύνη, είναι παρωχημένες ιδέες και βρίσκονται στα αζήτητα της αγοράς, στα αζήτητα από τα νοητικά ενδιαφέροντα των συμπολιτών μας!... 

Δεν υπάρχει πολιτικός εκπρόσωπος στην πολιτική επικράτεια των Ελλήνων , που να εκφράζει με παρρησία και καθολικά αυτές τις έννοιες, αυτές τις υπερβατές ιδέες, που βρίσκονται πάντα σε χαμηλή πτήση, προσιτές, ώστε όλοι, να τις καβαλικεύουν, όσο τους βολεύει, αλλά, κανείς, ποτέ, σχεδόν δεν τις ταΐζει, παρά όταν πιάσει το «πουγκί» τους ούρδα, μεταβαίνουν εποχούμενοι στο ατομικό τους άτι, γιατί βολεύονται καλύτερα, εγκαταλείποντας την κοινωνία και τους κοινωνικούς προσανατολισμούς! (τάδε έφη, η μετεξέλιξη του συντροφικού κινήματος του ΠΑΣΟΚ, και η πορεία των «Εκσυγχρονιστών). Τούτοι, οι τελευταίοι, λειτούργησαν και λειτουργούν ως πρότυπα!...

Έτσι δεν διαρθρώνεται κίνημα κοινωνικό με συνεκτικότητα, με ηθικό και πολιτικό κύρος, με μορφωτική πολιτική διέγερση. Την ηθική, πολιτική διάθεση του λαού, στην ρομαντική εποχή, όταν χτιζόταν η κοινωνική ελπίδα, η αισιοδοξία και η συντροφική εκτίμηση, οι από~ ηθικοποιημένοι καριερίστες «εκσυγχρονιστές» την έχουν αντικαταστήσει με απαισιοδοξία, σύγχυση, αβεβαιότητα, πολιτική αποχή, αδράνεια και αδιέξοδο, αφού απο~ ιδεολογικοποίησαν και διέλυσαν το συνέρχεσθαι των μελών! ( Πάνω από όλα η ιδιωτική μας εργολαβία).

Τα οράματά «Μας», έχουν χάσει την πληθυντική διάσταση της προσωπικής αντωνυμίας «Μας». Ο πάσα εις, έχει ζέψει στον αραμπά του το προσωπικό του όραμα, της ατομικής επιτυχίας και του ιδιωτικού πλουτισμού και μάλιστα αποστερώντας το από την κοινωνία. Σε τι λοιπόν διαφέρουμε από τη γνήσια έκφραση του νεοφιλελευθερισμού? Αυτό λοιπόν έγινε αντιληπτό, και πώς να μην γίνει από το σύνολο των δημοκρατικών μας μελλών? Ως εκ τούτου η πλειοψηφία των μελών εγκατέλειψε τα οράματα της κοινωνικής ανέλιξης και μεταλλάχθηκαν, τα μέλη, με τη γοητεία της ιδιωτικότητας σε αρνητές της ιδεολογίας της ισοπολιτείας και ισονομίας. Κοινός κανόνας «ο σώζων εαυτώ σωθήτω». Όσοι δεν μπόρεσαν να μεταλλαχθούν και δεν πειθάρχησαν στις εντολές της σιωπής αποστρατεύθηκαν και έγιναν οπαδοί της αποχής, και ιδιαίτερα, μετά και από την πικρή, σκληρή, οπορτουνιστική, τυχοδιωκτική και καιροσκοπική εμπειρία του ΣΎΡΙΖΑ.

 

 

Σήμερα, δεν μπορείς να μιλήσεις για σοσιαλισμό και συμμετοχική Δημοκρατία, είναι έννοιες κατασυκοφαντημένες από τους «Εκσυγχρονιστές», έτσι έχουν πάρει αέρα οι «καμένοι» ακροδεξιοί, που στο άκουσμα αυτών των λέξεων βγάζουν σπυράκια και επιζητούν με βήμα ταχύ να βάλουν τις ιδέες μας, την δημοκρατία και την πολιτική σε κατ οίκον περιορισμό και φυλακή, όπως την αλήστου μνήμης εποχή! 

Έκαναν ότι μπορούσαν για να φέρουν την Δεξιά στην εξουσία, απονομιμοποιώντας ακόμη και τον Αντρέα Παπανδρέου. Θυμάμαι, χωρίς αιδώ, να υιοθετούν τα επιχειρήματα του ιδιοκτήτη του Μουσείου Κλασικών Αρχαιοτήτων, εναντίον του Παπανδρέου!... Χρόνια τώρα νομιμοποιούν την Δεξιά… για τη συμμετοχή τους στη νομή της εξουσίας!... 

Ο Δημοκρατικός χώρος έχει υποστεί μια ήττα ιστορικά μεγαλύτερη απ αυτή του 1932 και του 1952 γιατί το ιδεολόγημα της Δεξιάς έγινε κοινωνικά κυρίαρχο. Ως δια μαγείας, λες και μας άγγιξε η μάγισσα Κίρκη με το ραβδί της και αίφνης μετατραπήκαμε σε μοχθηρά (μουχτερά, λένε οι Πόντιοι τα γουρούνια) της ιδιωτικότητας χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας!...

Θυμάμαι τότε που κάναμε εσωκομματικό μέτωπο ενάντια στην αρχηγική μορφή που έπαιρνε το κόμμα από τον χαρισματικό του ηγέτη, τον Αντρέα Παπανδρέου και φτάσαμε, σήμερα, ένα κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς, των διαδικασιών και της σύνθεσης των αντιθέτων να μετατρέπεται σε αρχηγικό κόμμα με αρχηγό αγνώστου προελεύσεως.

Ασελγείς άνεμοι φυσούν και μας παγώνουν. Είμαστε αλήθεια τόσο ξεπερασμένοι? Θα πρέπει να μας γίνει κοινή συνείδηση, ότι εμείς και η πλειοψηφία του λαού μας θα είναι πάντα εκτός των τειχών σαν τις Αραβικές «Δημοκρατίες». Χωρίς μπέηδες, χωρίς αγάδες, χωρίς αφέντες και αισχρούς κερδοσκόπους η ζωή μας θα ήταν οδυνηρά ελεύθερη!

Συμπολίτες , οι δρόμοι που οδηγούν στην αποχή είναι δρόμοι πονηροί, που τους περιφρουρούν με κάθε τρόπο, οι κλεπτοκαπιταλιστές του κράτους, οι τραπεζίτες, που τους αναδιάρθρωσε το χρέος τους τρεις φορές, ο φτωχός μας λαός, οι ανέξοδοι, αλλά κερδοφόροι επιχειρηματικοί όμιλοι της οικονομικής συσσώρευσης, και τα ΚΑΡΤΕΛ των ασυλλόγιστων κερδών… Για αυτό πρέπει να βρούμε την ατραπό της συμμετοχής για να χτίσουμε τη συμμετοχική μας Δημοκρατία 

Σίμος Ζαγκανίκας