«Χρειάζομαι ένα espresso martini, σαλάτα Caesar, πατάτες με τρούφα και ένα φιλί στο μέτωπο με 10.000 δολάρια και μερικές παιώνιες στο πλάι. Τίποτα πολύ τρελό», αστειεύεται μια άλλη γυναίκα στο X.
Στη μεταπολεμική δεκαετία του 1940, υπήρξε μια στιγμή όπου η παρασκευή σαλάτας θεωρήθηκε αρκετά ανδροπρεπής, τουλάχιστον από κάποιους συντάκτες.
«Ένας καλός παρασκευαστής σαλάτας πρέπει να έχει σχολαστικότητα, υπομονή, καθαριότητα και μια πολύ προσεκτική αίσθηση της αφής και της γεύσης», έγραφε στη στήλη του ο Mario Thomas, συντάκτης τροφίμων και ποτών του περιοδικού Playboy, εκείνη την εποχή περίπου.
«Δεν θέλω να ξοδέψω 30 ή 40 δολάρια για ένα κυρίως πιάτο που μπορεί να μην μου αρέσει και πιθανότατα δεν θα με χορτάσει», δήλωσε η Emily Lycopolus, συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής.
«Αν είμαι έξω με μερικά κορίτσια, συχνά παραγγέλνουμε μερικές διαφορετικές σαλάτες (iceberg wedge, Caesar, Cobb), μετά μοιραζόμαστε τις πατάτες και μετά μοιραζόμαστε ένα επιδόρπιο», είπε. «Όλοι παίρνουμε αυτό που θέλουμε και η βραδιά μπορεί να παραταθεί». Medium rare ή Caesar;Η Caitlin PenzeyMoog, συγγραφέας του βιβλίου «On Spice: Advice, Wisdom, and History with a Grain of Saltiness» πιστεύει ότι οι άνθρωποι προτιμούν τα τρία βασικά «πιάτα», επειδή η παραγγελία είναι δύσκολο να είναι κακή, ακόμη και σε εστιατόρια μεσαίας κατηγορίας.
«Μιλάω για τα μέτρια γαστρονομικά εστιατόρια που είναι πανταχού παρόντα», είπε. «Εκείνα όπου μπορείς πάντα να βρεις τραπέζι, όπου ίσως υπάρχει μια ωραία εξωτερική αυλή, όπου δεν είναι καταπληκτικά αλλά ούτε και απαίσια, και το κύριο πλεονέκτημά τους είναι η ευκολία».
Εστιατόρια όπως αυτά μπορεί να δυσκολεύονται να μαγειρέψουν το μπιφτέκι σας medium rare, αλλά μπορούν γενικά να ρίξουν τις τηγανητές πατάτες σε μια φριτέζα και να ετοιμάσουν μια αξιοπρεπή σάλτσα Caesar, δήλωσε η PenzeyMoog.
*Με πληροφορίες από: Huffpost | Kεντρική φωτογραφία θέματος: Sex and the city | Facebook
in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου