Στάθηκε για αιώνες, γκρεμίστηκε σε μια στιγμή πολέμου, και τώρα περιμένει — μια σιωπηλή καμάρα πάνω στον Αλιάκμονα, που δεν θέλει να
ξεχαστεί.Υπάρχουν μέρη όπου η ιστορία δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει. Κι αν δεν την ακούσεις, τη χάνεις.
Το Γεφύρι του Πασά το πρωτοβρήκα τυχαία, πριν κάποια χρόνια. Ή ίσως, μπορεί να με βρήκε αυτό. Σαν παιδί στα Γρεβενά, κανείς δεν μου μίλησε για αυτό το γεφύρι (ούτε και για κανένα άλλο δηλαδή).
Μια μικρή πινακίδα, ένας σύντομος χωματόδρομος και: πέτρα θρυμματισμένη. Μονάχα μια καμάρα όρθια ακόμα. Οι άλλες είχαν πέσει — από πόλεμο, από σεισμό, από εγκατάλειψη.
Για δυόμισι αιώνες, το γεφύρι αυτό κοντά στην Κοκκινιά Γρεβενών ήταν το μεγαλύτερο της Μακεδονίας. Από εδώ περνούσαν καραβάνια. Στρατιώτες. Πλανόδιοι και οδοιπόροι. Ήταν ένα πέρασμα. Ένας δεσμός. Ένας κόσμος...
ΑΕΤΟΣ || Δείτε τη συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου