Ήταν 11 Φεβρουαρίου 2024, λίγο πριν χαράξει στην Κοιλάδα του Ρήγματος. Ο Κέλβιν Κίπτουμ, παγκόσμιος ρέκορντμαν
στον μαραθώνιο και φαινόμενο του παγκόσμιου αθλητισμού, ξεκίνησε για μια ακόμα προπόνηση.Πήρε μαζί τον προπονητή του, Ζερβέ Χακιζιμάνα, και τρεις συναθλητές του, με προορισμό ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο, όπως συνήθιζαν. Δεν επέστρεψε ποτέ. Ένα τραγικό τροχαίο στον δρόμο της επιστροφής έθεσε πρόωρο τέλος στη ζωή του, σε ηλικία μόλις 24 ετών.
Όπως γράφει το περιοδικό «1843» του Economsit, ο Κίπτουμ ήταν ένας αθλητής φτιαγμένος για τα ρεκόρ: το 2023 έτρεξε τον μαραθώνιο του Σικάγο σε 2:00:35, σπάζοντας τα χρονόμετρα. Οι ειδικοί μιλούσαν για τον επόμενο άνθρωπο που θα κατέβαινε τις δύο ώρες. Ο ίδιος, όμως, έμοιαζε ακόμα παγιδευμένος στον κόσμο, από τον οποίο ήθελε να ξεφύγει.
Από τη λάσπη στο βάθρο
Η Κένυα αποτελεί για δεκαετίες ένα ανεξάντλητο φυτώριο δρομέων μεγάλων αποστάσεων. Το Eldoret, μια ταπεινή πόλη σε μεγάλο υψόμετρο, είναι η «Μέκκα» των επίδοξων πρωταθλητών. Εκεί, σε σκληρές συνθήκες και χωρίς καμία πολυτέλεια, χτίζονται σώματα και ψυχές ικανές να αντέξουν 42 χιλιόμετρα δρόμου. Δεν πρόκειται απλώς για ταλέντο -είναι θέμα ανάγκης και επιβίωσης.
Οι περισσότεροι ξεκινούν να τρέχουν όχι για να σπάσουν ρεκόρ, αλλά για να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Η επιτυχία είναι συχνά το μοναδικό εισιτήριο για μια ζωή καλύτερη, για σπουδές, για τροφή, για κύρος στην κοινότητα. Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους ως μελλοντικούς «σωτήρες» των οικογενειών, ποντάροντας ό,τι έχουν, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την παγκόσμια σκηνή.
Σκιές πίσω από τα φώτα
Όμως, πίσω από τις εντυπωσιακές επιδόσεις και τις φωτογραφίες από βάθρα, κρύβεται μια πιο σκοτεινή πραγματικότητα. Πολλοί Κενυάτες δρομείς, μόλις κατακτήσουν την κορυφή, καταρρέουν -είτε σωματικά είτε ψυχολογικά. Απουσιάζει κάθε είδους θεσμική υποστήριξη. Δεν υπάρχουν δομές για την διαχείριση του πλούτου, της ψυχικής υγείας, των τραυματισμών ή ακόμα και της ζωής μετά τον αθλητισμό.
Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα: αθλητές που αποσύρθηκαν νωρίς, άλλοι που πιάστηκαν για χρήση απαγορευμένων ουσιών, κάποιοι που κατέληξαν φτωχοί και ξεχασμένοι, ενώ άλλοι, όπως ο Samuel Wanjiru, ο πρώτος Κενυάτης χρυσός Ολυμπιονίκης στον μαραθώνιο, βρέθηκαν νεκροί κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Ο δρόμος χωρίς επιστροφή
Η ζωή του Κίπτουμ εξελίχθηκε σαν παραβολή. Από φτωχός γιος εργάτη σε ράντσο, έγινε μέσα σε δύο χρόνια το νέο «χρυσό παιδί» των δρόμων αντοχής. Μαζί με τη δόξα, όμως, ήρθαν και οι πιέσεις. Οι προσδοκίες αυξάνονταν καθημερινά. Είχε προγραμματιστεί να τρέξει στον Μαραθώνιο του Ρότερνταμ τον Απρίλιο του 2024, με φόντο την απόπειρα να σπάσει το φράγμα των 2 ωρών. Δεν πρόλαβε.
Ο θάνατός του ανέδειξε για ακόμη μία φορά τα επικίνδυνα όρια, στα οποία φτάνουν οι αθλητές όταν τους φορτώνονται εθνικές και οικονομικές προσδοκίες χωρίς καμία προστασία. Κι ενώ το όνομά του θα μείνει στην ιστορία, η κοινωνία του Eldoret και των γύρω περιοχών συνεχίζει να παράγει νέους δρομείς, που τρέχουν με το ίδιο όνειρο, αλλά και με τον ίδιο κίνδυνο.
Όταν η νίκη δεν αρκεί
Η «κατάρα» των Κενυατών δρομέων δεν είναι μια μοίρα που δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι το αποτέλεσμα συστημάτων που εκμεταλλεύονται ταλέντα, χωρίς να τα προστατεύουν. Η παγκόσμια κοινότητα βλέπει τη δόξα, αλλά όχι το τίμημα. Το ερώτημα παραμένει: πώς μπορεί μια χώρα με τόσο αθλητικό κεφάλαιο να αδυνατεί να φροντίσει τους ήρωές της;
Μέχρι να υπάρξει απάντηση, οι νέοι Κέλβιν Κίπτουμ θα συνεχίσουν να τρέχουν στους δρόμους της υπαίθρου, με την ελπίδα ότι η διαδρομή τους δεν θα είναι κι αυτή χωρίς επιστροφή.
protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου