Ένα βουνό, που έσυρε πρώτο το χορό στην πρώτη ορογένεση των βουνών μετά την σύγκρουση των τεκτονικών πλακών της Ευρώπης και της Αφρικής. Μια αφήγηση που μας άφησε ως κληρονομιά, η αμερικάνα, καθηγήτρια γεωλόγος του Πανεπιστήμιου του Λος Άντζελες, Άννα Χαλιντέη Ράσσιου , (η Άννα των Γρεβενών), μαζί με την παρακαταθήκη της που είναι η αναγνώριση από την UNESKO του Γεωπάρκου της Τηθύος Γρεβενών Κοζάνης.
Ένα βουνό αφηγητής με τα πετρώματα του, για τα χρόνια που έχουν σιγήσει στο μακρινό παρελθόν, παίρνουν λαλιά στην εποχή μας, από την έρευνα της σύγχρονης επιστημονικής αναζήτησης, δίνοντας γνώση για το ταξίδι του σύγχρονου ανθρώπου στο μέλλον.
Ένα βουνό, που το έζωνε από την πρώτη ανθρώπινη μνήμη η ανθρώπινη ανασαιμιά. Κι ήταν σφιχτά δεμένη, η επιβίωση των ανθρώπων, με τα δεσμά της βιοπόρευσης, που αφειδώλευτα τα πρόσφερε το βουνό!
Ένα βουνό με τεράστια προίκα από τη Φύση και την Ιστορία (Μοναστήρι της Ζάβορδας στα ριζά του, μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στη μεσόριο του), που μπορούσε να ανελκύσει στους δρόμους της Ανάπτυξης τους οικισμούς, που βρίσκονται στην αγκαλιά του. Αλλά τούτο ήθελε και τη συνοδευτική πίστη και ιδεολογία για μια συμμετοχική προσπάθεια όλων με την πρωτοπορία του Δήμου και την ένταξη ποικίλων δράσεων στους αναπτυξιακούς νόμους της Πολιτείας!
Όλα, λοιπόν, αυτά τα χρόνια, έμεινε το βουνό, με το μεγαλύτερο μύθο της ορογένεσης της Ευρώπης, χωρίς το αγέρι της έμπνευσης και της δημιουργίας, του Κοινοτισμού, της Δημοκρατίας και της συμμετοχικής Οικονομίας.
Μα ήρθαν χρόνια δύσκολα και μήνες οργισμένοι κι οι ιδέες αυτές δεν μπόρεσαν να αντισταθούν, γιατί ο Αίολος των Ιδιωτικών συμφερόντων ξεριζώνει τα πάντα, «συνηθισμένο το βουνό απ τα χιόνια», όπως τότε παλιά, που τα δάνεια του μετ απελευθερωμένου κράτους δεν έφταναν στην Πολιτεία, αλλά τα έκλεβαν οι επιτήδειοι καθ οδόν. Το ίδιο συνέβη πολλαπλές φορές, καλό είναι να επισημαίνονται οι πιο ντροπιαστικές, όπως και στα κατοπινά χρόνια, στην κατοχική αναδιανομή του πλούτου με την προδοσία και την απειλή, που οι «επικαρπωτές» οδήγησαν στην μεγάλη πείνα και το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων. Και αμέσως μετά, με τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ, που δόθηκαν για τις δοκιμασίες του Ελληνικού Λαού στον πόλεμο του 1940 -1944, με στόχο την ανοικοδόμηση της οικονομίας του, τα χρήματα αυτά αντί να πιάσουν τόπο για την επίλυση των προβλημάτων του λαού μας, έμπαιναν κατευθείαν στα πορτοφόλια των «αρχόντων», πριν φτάσουν στην Ελλάδα, κι αυτά που έφτασαν έγιναν πολυβολεία προς «δόξαν» των ανατιθεμένων επιλεγμένων εργολάβων, άχρηστα για την οικονομία των φτωχών που πήραν τους δρόμους της μετανάστευσης. Αλλά ακόμα και τα μεταναστευτικά εμβάσματα της πρώτης και δεύτερης γενιάς των μεταναστών, την πρόσοδό τους την επικαρπωνόταν οι τράπεζες με τον υπερτοκισμό τους και οι εργολάβοι της αντιπαροχής, χτίζοντας αντιαισθητικά αστικά κέντρα και ένα κακέκτυπο, πελατειακό Ελληνικό κράτος. Έτσι και τώρα οι εκατόχειρες, άπλωσαν τα εκατό χέρια τους, τα δεξιά, γιατί τα αριστερά τους είναι ατροφικά, για να αρπάξουν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανόρθωση της οικονομίας του φτωχού μας λαού, φτιάχνοντας μια εντυπωσιακή φαραωνική μελέτη, παραγωγής ενέργειας.
Η παραγωγή ενέργειας ξεπέρασε κατά πολύ την δυνατότητα μεταφοράς των υπαρχόντων δικτύων, αλλά τούτοι επιμένουν να στήνουν ανεμογεννήτριες , υδροηλεκτρικές κατασκευές και φωτοβολταϊκά μ απλωμένα τα χέρια στο ταμείο Ανάκαμψης. Ένα είναι σίγουρο τα περισσότερα απ αυτά θα μείνουν ως απολιθώματα φοβικά, αντιαισθητικά, όπως τα πολυβολεία μεταπολεμικά.
Καημένε ραγιά, ο δικός τους «ντορβάς» δεν γεμίζει ποτέ, όσο τον τροφοδοτούν άλλο τόσο διευρύνεται, ενώ η μικρή τσέπη του φτωχού παραμένει κολλημένη, κι από το σφίξιμο των πάνινων πλευρών, μόλις που εμφιλοχωρούν, τα λιγοστά, της συνθλιμμένης τους οικονομίας.
Έχουν απονευρώσει εντελώς τη θεσμική λειτουργία της Πολιτείας. Ακόμη και την συνείδηση των πολιτών έχουν αλλοτριώσει, με κριό το ιδιωτικό συμφέρον, ψυχανεμίζοντας τα ψίχουλα της περιφρόνησης.
Ευάλωτοι, κλείσαμε τα μάτια και δεν βλέπουμε πως αξιοποιούν την λειτουργία των ΑΠΕ στη Βόρεια και Σκανδιναβική Ευρώπη.
Ζεμένοι στα μαγγανοπήγαδο γυρίζουμε και ρίχνουμε νερό στις μυλόπετρες των αδίσταχτων του πλουτισμού, που δεν έχουν πατρίδα και κοινωνικό συναίσθημα.
«Μπίζνες επιβουλεύονται
με ηλεκτρομπαταρίες
απρόσωποι επενδυτές
βουλιμικές φατρίες!...»
Πόσο αλήθεια εύστοχα ακτινογραφεί, ποιητικά, την κατάσταση, ο ποιητής του βουνού και του λόγγου, Κώστας Γκαραβέλας, στο ποίημα του «Μπουνάσια».
Ο αέρας που ανεβαίνει από τα ριζά του Βουνού και τη λίμνη του Ιλαρίωνα σε φέρνει στο κατακαλόκαιρο μια ανακουφιστική δροσιά που σε κάνει να θέλεις να ριζώσεις στο βουνό με τις χίλιες χάρες και τις χίλιες μυρουδιές!...
Ας γίνουμε ένα αόρατο ταμπούρι όπως η ανασαιμιά για να προστατέψουμε το πάρκο της ΟΥΝΕΣΚΟ, το βουνό μας, από την αδηφαγία των αχόρταγων του Πλουτισμού!...
Σίμος Ζαγκανίκας
Σίμος Ζαγκανίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου