Στις 5 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 53 χρόνια από την επίθεση Παλαιστινίων τρομοκρατών στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, όπου
διεξάγονταν οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Επρόκειτο για επίθεση μελών της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» εναντίον αθλητών της ισραηλινής αποστολής. Τα όσα ακολούθησαν είναι τραγικά.Υπήρξε και «εμπλοκή» της χώρας μας στην όλη υπόθεση, με την τυφλή αιματηρή επίθεση μελών του «Μαύρου Σεπτέμβρη» στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού, στις 5 Αυγούστου 1973, με νεκρούς και τραυματίες. Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή.
Τι ήταν ο «Μαύρος Σεπτέμβρης»;
Ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» (BSO, Black September Organization) ήταν μια παλαιστινιακή μαχητική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1970, από Παλαιστίνιους μαχητές, μέλη της «Φατάχ» του Γιασέρ Αραφάτ. Δεν είναι ξεκάθαρο αν ήταν ένα παρακλάδι της «Φατάχ» που αποκόπηκε από αυτή και δρούσε ανεξάρτητα ή αν ήταν ουσιαστικά καθοδηγούμενη από τον ίδιο τον Αραφάτ, που προσπαθούσε να δείξει ένα ειρηνικό πρόσωπο στη διεθνή κοινότητα. Οι Ισραηλινοί πάντως υποστήριξαν ότι ο Αραφάτ γνώριζε για τα γεγονότα του Μονάχου.
Η Ιορδανία (Υπεριορδανία ως το 1949) υπέστη βαριές συνέπειες από τον κεραυνοβόλο «Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο των Έξι Ημερών» (Ιούνιος 1967), κατά τον οποίο το Ισραήλ κατέλαβε, μεταξύ άλλων την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη.
Η Φατάχ (Fatah) ιδρύθηκε το 1959. Το 1967 εντάχθηκε στην PLO (Ελληνικά ΟΑΠ, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και έγινε η κυρίαρχη δύναμη στην παλαιστινιακή πολιτική. Ο Γιασέρ Αραφάτ έγινε Πρόεδρος της PLO το 1969 αφού του παραχωρήθηκε η θέση από τον Γιαχία Χαμούντα. Μετά τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών», χιλιάδες Παλαιστίνιοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην Ιορδανία αποτελώντας πλέον το 60% του πληθυσμού της και άρχισαν να ζητούν συμμετοχή στην εξουσία.
Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου
Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 ήταν οι πρώτοι που έγιναν σε γερμανικό έδαφος, μετά από αυτούς του 1936 κατά τους οποίους ο Χίτλερ επιχείρησε να αναδείξει τον ναζισμό, ενώ ήταν έντονος και ο αντισημιτισμός που επικράτησε στη διάρκειά τους. Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, το 1968, η «σφαγή της Πλατείας Tλατελόλκο» κατά τη διάρκεια της οποίας κυβερνητικές δυνάμεις σκότωσαν δεκάδες διαδηλωτές, κυρίως φοιτητές σκίασε τη διοργάνωση που ξεκίνησε δέκα μέρες αργότερα. Σκοτώθηκαν 44 άτομα, σύμφωνα με εκτιμήσεις των Αμερικανών, κάποιες άλλες πηγές αναφέρουν ως και 300 νεκρούς. Η σφαγή της Τλατελόλκο έγινε στις 2 Οκτωβρίου 1968.
Αντίθετα, οι Δυτικογερμανοί το 1972 θέλησαν να σβήσουν τις άσχημες μνήμες από το Βερολίνο, αλλά και να διοργανώσουν αγώνες «ελευθερίας». Ξόδεψαν μόλις 2 εκατομμύρια δολάρια για την ασφάλεια των αγώνων! Το προσωπικό ασφαλείας(OLYs)έπρεπε να είναι άοπλο, διακριτικό και χωρίς αντιπαραθέσεις με τους αθλητές και τους .
Οι εικοστοί Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν στις 26 Αυγούστου 1972. Συμμετείχαν 12.000 αθλητές από 120 και πλέον χώρες στους, κατά τους διοργανωτές «Χαρούμενους Αγώνες» («Die Heiteren Spiele»).
Όπως αναφέραμε, τα μέτρα ασφαλείας στους Αγώνες ήταν ανύπαρκτα. Αθλητές μπαινόβγαιναν στο Ολυμπιακό Χωριό πηδώντας τους φράχτες που είχαν ύψος μόλις δύο μέτρα, ενώ συχνό ήταν το φαινόμενο κάποιοι από αυτούς να μεταβαίνουν στους χώρους διαμονής αθλητών και αθλητριών από άλλα κράτη. Ο επικεφαλής της ισραηλινής αποστολής εξέφρασε στους Δυτικογερμανούς τις ανησυχίες του, αλλά αυτοί τον διαβεβαίωσαν ότι θα ληφθούν επιπλέον μέτρα προστασίας για τους αθλητές της χώρας του και ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Το 2012, το περιοδικό «Der Spiegel» αποκάλυψε ότι οι δυτικογερμανικές Αρχές είχαν πληροφορίες ότι ορισμένοι εξτρεμιστές Παλαιστίνιοι θα προβούν σε κάποιου είδους «χτύπημα» στη διάρκεια των Ολυμπιακών. Το Υπουργείο Εξωτερικών στη Βόνη (πρωτεύουσα της τότε Δ. Γερμανίας) ενημέρωσε την Κρατική Μυστική Υπηρεσία της Βαυαρίας, τονίζοντας ότι πρέπει να λάβει «όλα τα πιθανά μέτρα ασφαλείας». Όμως οι Βαυαροί φαίνεται ότι δεν έκαναν τίποτα.
Επίσης υπήρχαν πληροφορίες και μεταγενέστερες αναφορές, ότι οι Παλαιστίνιοι είχαν έρθει σε επαφή τόσο με νεοναζί, όσο και ακροαριστερούς. Εκείνη την εποχή ήταν έντονη στη Γερμανία η δράση της RAF (Rote Armee Fraction, Φράξια Κόκκινος Στρατός), γνωστής και ως «Οργάνωση Μπάαντερ – Μάινχοφ», από τα ονόματα των ηγετικών στελεχών της.
Όλα αυτά αγνοήθηκαν παντελώς και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η επιχείρηση της Γερμανικής Αστυνομίας για τη σύλληψη των τρομοκρατών και την απελευθέρωση των ομήρων ήταν κακοσχεδιασμένη και ερασιτεχνική, με τραγικά αποτελέσματα…
Παλαιστίνιοι τρομοκράτες στο Ολυμπιακό Χωριό – Η σφαγή του Μονάχου (Munich massacre, 5-6 Σεπτεμβρίου 1972)
Στις 4.10 π.μ., ώρα Γερμανίας της 5ης Σεπτεμβρίου 1972, οκτώ μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη» μπήκαν στο Ολυμπιακό Χωριό πηδώντας τον φράχτη των δύο μέτρων. Φορούσαν αθλητικές φόρμες και βοηθήθηκαν από άλλους, ανυποψίαστους αθλητές, που επέστρεφαν μέσω του φράχτη στα δωμάτιά τους.
Στις τσάντες τους οι οχτώ Παλαιστίνιοι που είχαν στρατολογηθεί από στρατόπεδα προσφύγων στον Λίβανο, την Ιορδανία και τη Συρία μετέφεραν σοβιετικής κατασκευής τυφέκια ΑΚΜ («διάδοχος» του ΑΚ-47, του θρυλικού καλάσνικοφ), πιστόλια Tokarev και χειροβομβίδες. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν Αμερικανοί, τελικά ισχυρίστηκαν και ήταν Καναδοί.
Φαίνεται ότι είχαν λεπτομερή σχέδια των εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Χωριού, καθώς γνώριζαν πού ακριβώς έμεναν οι Ισραηλινοί. Στο ίδιο «μπλοκ» πολυκατοικιών διέμεναν αθλητές από τον Χονγκ Κονγκ (τότε ανήκε στη Μεγάλη Βρετανία) και της Ουρουγουάης, όμως οι Παλαιστίνιοι πήγαν κατευθείαν στα δωμάτια των Ισραηλινών.
Από την έφοδο των Παλαιστινίων στα δωμάτια των Ισραηλινών σκοτώθηκαν ο προπονητής πάλης Μοσέ Βάινμπεργκ και ο αρσιβαρίστας Γιοσέφ Ρομάνο, βετεράνος του πολέμου του 1967. Ο Ρομάνο αφέθηκε να αιμορραγεί για ώρες μέχρι να πεθάνει και στη συνέχεια ευνουχίστηκε. Κάποιοι Ισραηλινοί αθλητές και προπονητές, καθώς και γιατροί της ομάδας κατάφεραν να ξεφύγουν. Έτσι, οι τρομοκράτες έμειναν με εννιά Ισραηλινούς αθλητές ομήρους. Τους έδεσαν χειροπόδαρα σε ομάδες των τριών. Ως αντάλλαγμα για τους ομήρους, οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να απελευθερωθούν από το Ισραήλ 200 Άραβες κρατούμενοι, ο Αντρέας Μπάαντερ, η Ούλρικε Μάινχοφ και ο Κόζο Οκαμότο, μέλος του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού, που είχε πάρει μέρος σε σφαγή 26 ατόμων στο αεροδρόμιο της πόλης Λοντ του Ισραήλ τέσσερις μήνες νωρίτερα. Τέλος, ζήτησαν ένα αεροπλάνο για να τους μεταφέρει σε ασφαλές μέρος, στη Μέση Ανατολή.
Ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Βίλι Μπραντ, ανέθεσε στον, τότε Υπουργό Εσωτερικών της Δ. Γερμανίας και μετέπειτα Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, μαζί με τον Βαυαρό Υπουργό Εσωτερικών Μπρούνο Μερκ και τον Αρχηγό της Αστυνομίας του Μονάχου Μάνφρεντ Σράιμπερ να διαπραγματευτούν με τους Παλαιστίνιους.
Οι Δυτικογερμανοί πρόσφεραν απεριόριστα χρήματα και μετά την άρνηση των τρομοκρατών, ο Γκένσερ πρότεινε να αντικατασταθούν οι όμηροι από υψηλόβαθμους Γερμανούς αξιωματούχους. Ούτε αυτή η πρόταση έγινε δεκτή. Η μεσολάβηση δύο μελών του Αραβικού Συνδέσμου και του Αιγύπτιου Touny, μέλος της ΔΟΕ για συμβιβαστική λύση απέτυχε.
Στο μεταξύ, οι αθλητές των άλλων χωρών συνέχιζαν κανονικά τις προπονήσεις τους, έτρωγαν στα εστιατόρια και μετακινούνταν στο Ολυμπιακό Χωριό. Την ίδια ώρα, τα τηλεοπτικά δίκτυα μετέδιδαν σε 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, σε ζωντανή μετάδοση, τα τραγικά γεγονότα.
Οι τρομοκράτες έθεσαν ως τελική προθεσμία για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, την 21.00 της 5/9/1972. Λίγο αργότερα πείστηκαν ότι θα τους παραλάβουν δύο ελικόπτερα μαζί με τους ομήρους και θα τους μεταφέρουν σε μια κοντινή αεροπορική βάση, όπου θα τους περίμενε ένα αεροσκάφος της Lufthansa για να τους μεταφέρει στο Κάιρο.
Τα δύο ελικόπτερα έφτασαν στην αεροπορική βάση Φίρστενφελμπρουκ στις 22.30. Εκεί, υποτίθεται, ότι οι Γερμανοί είχαν θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο εξουδετέρωσης των τρομοκρατών το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κωμικό, αν δεν ήταν μοιραίο. Στο αεροσκάφος επέβαιναν 17 αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε μέλη πληρώματος της Lufthansa. Τελικά, οι αστυνομικοί διατάχθηκαν να φύγουν από το αεροπλάνο…
Σύμφωνα με το μεταπολεμικό δυτικογερμανικό Σύνταγμα, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν επιτρεπόταν να συνδράμουν τις αστυνομικές δυνάμεις. Αναπτύχθηκαν έτσι στην αεροπορική βάση ελεύθεροι σκοπευτές της Αστυνομίας. Αυτοί, δεν είχαν λάβει επίσημη εκπαίδευση ως ελεύθεροι σκοπευτές, ήταν λίγοι σε αριθμό και τοποθετημένοι σε λάθος θέσεις! Δεν είχαν ασυρμάτους για να επικοινωνούν με τους διοικητές τους ή μεταξύ τους! Τέλος, είχαν τυφέκια εφόδου, τα γνωστά μας G3A3, όχι τυφέκια ελεύθερων σκοπευτών. Τα όπλα τους δεν είχαν τη δυνατότητα για νυχτερινή σκόπευση, ενώ δεν είχαν και μεγάλη εμβέλεια. Και τα θωρακισμένα αυτοκίνητα που θα βοηθούσαν στη διάσωση των ομήρων, κόλλησαν στην κίνηση (!) και καθυστερήσουν να φτάσουν…
Δύο τρομοκράτες πήγαν να επιθεωρήσουν το Boeing-727. Όταν είδαν ότι ήταν άδειο κατάλαβαν ότι οι Γερμανοί τους είχαν στήσει παγίδα. Ξεκίνησε ανταλλαγή πυροβολισμών. Ένας Γερμανός αστυνομικός και κάποιοι τρομοκράτες σκοτώθηκαν. Οι υπόλοιποι έσβησαν τα φώτα του αεροδρομίου. Οι όμηροι όμως ήταν σφιχτά δεμένοι και εγκλωβίστηκαν.
Ένας τρομοκράτης πέταξε χειροβομβίδες στο ένα ελικόπτερο σκοτώνοντας τους πέντε Ισραηλινούς που βρίσκονταν σε αυτό, ενώ ένας άλλος γάζωσε με σφαίρες τους τέσσερις που βρίσκονταν στο άλλο ελικόπτερο. Τα θωρακισμένα οχήματα έφτασαν στη βάση, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους άλλους Γερμανούς. Ένας από τους πιλότους των ελικοπτέρων, μαζί με έναν ελεύθερο σκοπευτή έγιναν αντιληπτοί από έναν τρομοκράτη, που όμως σκοτώθηκε από τον ελεύθερο σκοπευτή. Μέσα στη σύγχυση όμως, οι δύο Γερμανοί δέχτηκαν πυρά από ένα θωρακισμένο όχημα και τραυματίστηκαν σοβαρά. Στις 00.30 π.μ. της 6/9/1972 όλα είχαν τελειώσει. Όλοι οι όμηροι, εννιά συνολικά ήταν νεκροί. Πέντε τρομοκράτες σκοτώθηκαν και άλλοι τρεις συνελήφθησαν. Ο εφιάλτης διήρκησε 14 ώρες, 20 αν υπολογίσουμε το πότε ξεκίνησε…
Η ταφή των τρομοκρατών, η εικοσιτετράωρη διακοπή των Ολυμπιακών Αγώνων και η απελευθέρωση των τριών τρομοκρατών
Οι σοροί των πέντε τρομοκρατών μεταφέρθηκαν στη Λιβύη, μετά από αίτημα του Μουαμάρ Καντάφι. Τάφηκαν με τιμές ηρώων, ενώ χιλιάδες Άραβες παρακολούθησαν τους κηδείες τους. Πολλοί ζητούσαν τον τερματισμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τότε Πρόεδρος της ΔΟΕ, Αμερικανός Άβερι Μπράνταζ επέμεινε όμως να συνεχιστούν, με μια διακοπή 24 ωρών για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων, κάτι που έγινε. Στις 29 Οκτωβρίου 1972, ένα Boeing 727 της Lufthansa κατελήφθη από Παλαιστίνιους τρομοκράτες, εν πτήσει από τη Δαμασκό προς τη Φρανκφούρτη. Οι αεροπειρατές απείλησαν ότι θα το ανατινάξουν αν δεν αφεθούν ελεύθεροι οι τρεις κρατούμενοι συμπατριώτες τους, που συμμετείχαν στη «σφαγή του Μονάχου».
Το Boeing 727 προσγειώθηκε στο Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας τότε, Κροατίας σήμερα. Εκεί έφτασαν αργότερα οι τρεις τρομοκράτες του Μονάχου που απελευθερώθηκαν. Μάλιστα, ταξίδεψαν με ιδιωτικό τζετ. Το Boeing 727 ταξίδεψε τελικά στη Λιβύη, όπου το πλήρωμα και οι επιβάτες του αφέθηκαν ελεύθεροι. Φυσικά, όλοι οι Παλαιστίνιοι γνώρισαν υποδοχή ηρώων! Το Ισραήλ δεν ρωτήθηκε ποτέ για τη συμφωνία Δυτικογερμανών – Παλαιστινίων. Πιθανότατα, επρόκειτο για μια «στημένη» αεροπειρατεία, πίσω από την οποία κρυβόταν συμφωνία Γερμανών και Αραφάτ να μην γίνει καμία παλαιστινιακή επίθεση σε δυτικογερμανικό έδαφος…
Η ισραηλινή αντίδραση – Η «οργή του Θεού»
Η Ισραηλινή πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ εξουσιοδότησε τη Μοσάντ να εντοπίσει και με εκτελέσει, όπου κι αν βρίσκονταν, Παλαιστίνιους αξιωματούχους που συμπεριλήφθηκαν σε μια σχετική λίστα. Η επιχείρηση είχε περίπου εικοσαετή διάρκεια (!) και ένα αθώο θύμα, ένα Μαροκινό σερβιτόρο στο Λιλεχάμερ της Νορβηγίας. Από λανθασμένη πληροφορία, ο Μαροκινός θεωρήθηκε ότι ήταν ο Ali Hassan Salameh, σημαίνον στέλεχος των Παλαιστινίων και δολοφονήθηκε στις 21 Ιουλίου 1973. Τελικά, ο πραγματικός Salameh εντοπίστηκε και δολοφονήθηκε με τηλεχειριζόμενη βόμβα αυτοκινήτου στις 22 Ιανουαρίου 1979. Δύο από τους τρεις επιζώντες τρομοκράτες, οι Mohammed Safady και Adnan Al – Grashey δολοφονήθηκαν από τη Μοσάντ. Ο τρίτος επιζών ένοπλος, ο Τζαμάλ Αλ – Γκασέι, κρυβόταν στη Βόρειο Αφρική ή τη Συρία φοβούμενος δολοφονία του από τη Μοσάντ. Από αυτούς που σχεδίαζαν τη σφαγή μόνο ένας, ο Αμπού Νταούντ πέθανε από φυσικά αίτια, συγκεκριμένα από νεφρική ανεπάρκεια το 2010 στη Συρία. Ο Νταούντ ισχυρίστηκε ότι χρηματοδότης της επίθεσης στο Μόναχο ήταν ο Μαχμούντ Αμπάς, ο νυν Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής!
Η επίθεση του «Μαύρου Σεπτέμβρη» στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού
Ανάμεσα στις πολλές τρομοκρατικές πράξεις του «Μαύρου Σεπτέμβρη» ήταν και η δολοφονία αθώων τουριστών στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού (πολύ πριν τη λειτουργία του «Ελευθέριος Βενιζέλος»), στις 5 Αυγούστου 1973, εν μέσω δικτατορίας δηλαδή.
Στις 3.12 μ.μ. της Κυριακής 5/8/1973, περίπου 3.000 άτομα βρίσκονταν στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Ελληνικού. Κάποιοι από αυτούς θα επιβιβάζονταν σε αεροπλάνα με προορισμό τη Νέα Υόρκη και τη Γενεύη. Ξαφνικά, δύο νεαροί κρύφτηκαν πίσω από το μπαρ και άρχισαν να πετούν χειροβομβίδες και να πυροβολούν αδιακρίτως προς το πλήθος. Επικράτησε πανικός. Ουρλιαχτά, εκρήξεις, σπασμένα τζάμια… Τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν ακαριαία και άλλοι δύο, σοβαρά τραυματισμένοι, υπέκυψαν στα τραύματά τους λίγες μέρες αργότερα. Υπήρχαν πολλοί τραυματίες ακόμα. Οι τρομοκράτες συνέλαβαν 30 ομήρους και τους υποχρέωσαν να ξαπλώσουν στο πάτωμα. Όταν όμως το κτίριο του αεροδρομίου περικυκλώθηκε από δεκάδες πάνοπλους αστυνομικούς, ο Μοχάμεντ Ζεχούντ και ο Χουσεΐν Ταλάτ υποχρεώθηκαν να παραδοθούν. Κατέθεσαν ότι επιτέθηκαν στους ανυποψίαστους ταξιδιώτες γιατί λόγω μιας ένδειξης στον πίνακα αναχωρήσεων, νόμιζαν ότι θα επιβιβαστούν σε πτήση για το Τελ Αβίβ (είχε αναχωρήσει πριν λίγο). Δικάστηκαν τον Ιανουάριο του 1974. Καταδικάστηκαν σε θάνατο πεντάκις και 27 χρόνια κάθειρξη. Τελικά τους δόθηκε χάρη και απελάθηκαν στη Λιβύη.
Επίλογος
Οι γερμανικές Αρχές φέρουν σχεδόν αποκλειστικά την ευθύνη για την τραγωδία του Μονάχου. Ο Δυτικογερμανός εγκληματολόγος – ψυχολόγος Γκέοργκ Ζίμπερ είχε κληθεί να παρουσιάσει ορισμένα σενάρια απειλών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.Ένα από αυτά, η «Κατάσταση 21» περιέγραφε με απόλυτη ακρίβεια ό,τι έγινε. Ακόμα και την ώρα της επίθεσης «πέτυχε» με μεγάλη ακρίβεια ο Ζίμπερ (5 π.μ. έγραψε, η επίθεση έγινε στις 4.10 π.μ.) Μετά τα γεγονότα ο Ζίμπερ απολύθηκε!
Τα σχέδια δράσης στην αεροπορική βάση ήταν τραγικά και η εκτέλεσή τους κάκιστη. Πολλά πράγματα άλλαξαν μετά την τραγωδία του Μονάχου. Οι ισραηλινές πρεσβείες στο εξωτερικό μετατράπηκαν σε φρούρια, τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια και τις πτήσεις έγιναν πιο αυστηρά, ως το 2001 και τα χτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους, που οδήγησαν στη δυστοπική κατάσταση που βιώνουν σήμερα όσοι ταξιδεύουν με αεροπλάνα.
Για όσα έγιναν στο Μόναχο το 1972 γυρίστηκαν αρκετές ταινίες και ντοκιμαντέρ, με κορυφαία την ταινία "Μόναχο " του Στίβεν Σπίλμπεργκ (2005).
protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου