ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό, ήταν ένας Εµπενίζερ Σκρουτζ που τον έλεγαν Θανάση Παπαδόπουλο. Ο Θανάσης δεν ήταν πάντα Σκρουτζ: µουντρούχος, απότοµος, η µούρη µέχρι το πάτωµα, η τσέπη κλειδωµένη, η καρδιά ξεχασµένη σε κάποια άδεια θυρίδα µιας τράπεζας. Χαρά Θεού ήταν κάποτε... Χαµογελαστός και καλοσυνάτος!..