Αποφάσισα να πάω ταξίδι στις ΗΠΑ. Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να έχω τη βίζα στο χέρι, προτού αγοράσω το αεροπορικό εισιτήριο. Ευτυχώς, γιατί η αμερικανική πρεσβεία είχε διάθεση για δυσάρεστες εκπλήξεις. Μπήκα στο site της πρεσβείας στην Ελλάδα, για να κλείσω ραντεβού, καθώς «σύμφωνα με τους αμερικανικούς κανονισμούς ...(sic) όλοι οι αιτούντες, ηλικίας 14-79 ετών, πρέπει να περάσουν από συνέντευξη και να δώσουν τα βιομετρικά στοιχεία τους». Αυτό γίνεται στην πρεσβεία στην Αθήνα κατόπιν ραντεβού, άρα ο κάτοικος της υπόλοιπης Ελλάδας πρέπει να υπολογίσει τα έξοδα και το χρόνο, για να πάει στην πρωτεύουσα. Εκτός αυτού πρέπει να πληρώσει και ένα «παράβολο» -όπως το ονομάζει η πρεσβεία- ύψους 91,70 ευρώ. Το πλήρωσα, κανόνισα ραντεβού, συμπλήρωσα τα χαρτιά, έκλεισα και αεροπορικό. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα την πιθανότητα να μη μου δώσουν βίζα, καθώς έχω ξαναπάρει, δεν ψάχνω δουλειά ή γαμπρό στην Αμερική και δεν με θεωρεί κανείς ύποπτη. Εάν είχα την παραμικρή υποψία ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα, δεν θα έκανα τόσα έξοδα ούτε θα έχανα μία ημέρα πολύτιμης άδειας.
«ΜΗΝ ΕΡΘΕΤΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ»
Στο site οι οδηγίες είναι σαφείς: «Παρακαλούμε να είστε συνεπής στο ραντεβού σας, ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα». Στις 8.15 το πρωί τηλεφώνησα στην πρεσβεία, επιβεβαιώνοντας το ραντεβού μου για τις 11, καθώς και το ότι υπάρχει εκεί φωτογράφος, αφού για τη βίζα χρειάζεται και φωτογραφία. Στη θετική απάντηση ρώτησα μήπως πρέπει να πάω λίγο νωρίτερα και η κοπέλα με αποθάρρυνε: «Όχι, μην έρθετε νωρίτερα».
Έτσι προσπάθησα πολύ, για να είμαι ακριβής. Περπατούσα αργά, για να μη φτάσω νωρίς και κόβω βόλτες απ’ έξω και θεωρηθώ ύποπτη. Ακριβώς στις 11 ήμουν στην είσοδο. Ο έλληνας αστυνομικός μιλούσε με κάποιους μπροστά μου. Όταν έφτασε η σειρά μου να του πω τι θέλω, με πληροφόρησε ότι η πόρτα κλείνει στις 11. Αναρωτήθηκα γιατί με αφορά αυτό, αφού εγώ είχα ραντεβού στις 11, ήρθα από τη Θεσσαλονίκη ειδικά γι’ αυτό και στην τελική στις 11 ήμουν στην πόρτα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και μου έδωσε ένα νούμερο να τηλεφωνήσω μέσα στην πρεσβεία.
Στο site οι οδηγίες είναι σαφείς: «Παρακαλούμε να είστε συνεπής στο ραντεβού σας, ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα». Στις 8.15 το πρωί τηλεφώνησα στην πρεσβεία, επιβεβαιώνοντας το ραντεβού μου για τις 11, καθώς και το ότι υπάρχει εκεί φωτογράφος, αφού για τη βίζα χρειάζεται και φωτογραφία. Στη θετική απάντηση ρώτησα μήπως πρέπει να πάω λίγο νωρίτερα και η κοπέλα με αποθάρρυνε: «Όχι, μην έρθετε νωρίτερα».
Έτσι προσπάθησα πολύ, για να είμαι ακριβής. Περπατούσα αργά, για να μη φτάσω νωρίς και κόβω βόλτες απ’ έξω και θεωρηθώ ύποπτη. Ακριβώς στις 11 ήμουν στην είσοδο. Ο έλληνας αστυνομικός μιλούσε με κάποιους μπροστά μου. Όταν έφτασε η σειρά μου να του πω τι θέλω, με πληροφόρησε ότι η πόρτα κλείνει στις 11. Αναρωτήθηκα γιατί με αφορά αυτό, αφού εγώ είχα ραντεβού στις 11, ήρθα από τη Θεσσαλονίκη ειδικά γι’ αυτό και στην τελική στις 11 ήμουν στην πόρτα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και μου έδωσε ένα νούμερο να τηλεφωνήσω μέσα στην πρεσβεία.
«ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΑΛΛΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ»
Σίγουρη ότι πρόκειται περί παρεξήγησης, προσπάθησα να μιλήσω στην ψυχρή γυναικεία φωνή που μου απάντησε. Εκείνη -η φωνή- μου επανέλαβε τρεις-τέσσερις φορές ότι πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού. Στην παράκλησή μου να καταλάβει τη θέση μου, μου είπε σχεδόν με κακία ότι θα ελέγξει εάν ήμουν στην είσοδο στις 11, κι αν ήμουν, ίσως μ’ αφήσει να μπω και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Έπειτα από 3-4 λεπτά ξαναπήρα τηλέφωνο και μία άλλη γυναικεία φωνή απάντησε. Αρκέστηκε να μου επαναλαμβάνει ότι πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού και στο τέλος μού το έκλεισε. Αφού μπορούσα να κλείσω ραντεβού την επόμενη ημέρα -με ό,τι αυτό σήμαινε, έξοδα διαμονής, άδεια από τη δουλειά κτλ.- σκέφτηκα την πιθανότητα να μείνω, για να τελειώνω με τη βίζα. Και τότε ακριβώς με επισκέφτηκαν ο φόβος και ο παραλογισμός…
Σίγουρη ότι πρόκειται περί παρεξήγησης, προσπάθησα να μιλήσω στην ψυχρή γυναικεία φωνή που μου απάντησε. Εκείνη -η φωνή- μου επανέλαβε τρεις-τέσσερις φορές ότι πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού. Στην παράκλησή μου να καταλάβει τη θέση μου, μου είπε σχεδόν με κακία ότι θα ελέγξει εάν ήμουν στην είσοδο στις 11, κι αν ήμουν, ίσως μ’ αφήσει να μπω και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Έπειτα από 3-4 λεπτά ξαναπήρα τηλέφωνο και μία άλλη γυναικεία φωνή απάντησε. Αρκέστηκε να μου επαναλαμβάνει ότι πρέπει να κλείσω άλλο ραντεβού και στο τέλος μού το έκλεισε. Αφού μπορούσα να κλείσω ραντεβού την επόμενη ημέρα -με ό,τι αυτό σήμαινε, έξοδα διαμονής, άδεια από τη δουλειά κτλ.- σκέφτηκα την πιθανότητα να μείνω, για να τελειώνω με τη βίζα. Και τότε ακριβώς με επισκέφτηκαν ο φόβος και ο παραλογισμός…
ΑΡΑΒΕΣ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΑΝΣΚΙ
Άρχισα να φοβάμαι ότι δεν θα είμαι συνεπής, καθώς το ραντεβού ήταν για τις 08.38 και δεν ήξερα πώς ακριβώς να το χειριστώ. Κι αν ήμουν εκεί στις 08.37; Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ από την αγωνία, άρα θα πήγαινα με μαύρους κύκλους. Κι αν θεωρούσαν τα βιομετρικά χαρακτηριστικά μου ύποπτα; Άνοιξα το διαβατήριό μου και σάστισα: Έχει ένα σωρό σφραγίδες εισόδου σε μουσουλμανικές, αραβικές και βαλκανικές χώρες. Τι θα απαντούσα, αν με ρωτούσαν τι δουλειά έχω σε αυτές τις χώρες; Ότι δεν είναι δικός τους λογαριασμός; Κι αν τους πείραζε η απάντησή μου; Άρχισα να νιώθω ύποπτη. Αλήθεια τι δουλειά είχα σε αυτές τις χώρες; Άσε δε που, επειδή για λόγους οικονομίας θα επέστρεφα με τρένο, το βιβλίο που διάλεξα για συντροφιά μου ήταν «Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», που το σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο ο Ρομάν Πολάνσκι, την έκδοση του οποίου ζητούν τώρα οι ΗΠΑ για παλιές καταδίκες! Τι θα έλεγα, αν με ρωτούσαν γιατί διάλεξα ειδικά αυτό το βιβλίο; Φοβόμουν ότι θα τα θαλασσώσω και θα με κόψουν στη συνέντευξη. Κατάλαβα ότι ο φόβος δεν μου πάει, ιδίως επειδή δεν έχω κανέναν λόγο, για να φοβάμαι. Πήγα στο σταθμό Λαρίσης και πήρα το τρένο για τη Θεσσαλονίκη, αποχαιρετώντας το όνειρο για Καλιφόρνια.
Άρχισα να φοβάμαι ότι δεν θα είμαι συνεπής, καθώς το ραντεβού ήταν για τις 08.38 και δεν ήξερα πώς ακριβώς να το χειριστώ. Κι αν ήμουν εκεί στις 08.37; Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ από την αγωνία, άρα θα πήγαινα με μαύρους κύκλους. Κι αν θεωρούσαν τα βιομετρικά χαρακτηριστικά μου ύποπτα; Άνοιξα το διαβατήριό μου και σάστισα: Έχει ένα σωρό σφραγίδες εισόδου σε μουσουλμανικές, αραβικές και βαλκανικές χώρες. Τι θα απαντούσα, αν με ρωτούσαν τι δουλειά έχω σε αυτές τις χώρες; Ότι δεν είναι δικός τους λογαριασμός; Κι αν τους πείραζε η απάντησή μου; Άρχισα να νιώθω ύποπτη. Αλήθεια τι δουλειά είχα σε αυτές τις χώρες; Άσε δε που, επειδή για λόγους οικονομίας θα επέστρεφα με τρένο, το βιβλίο που διάλεξα για συντροφιά μου ήταν «Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», που το σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο ο Ρομάν Πολάνσκι, την έκδοση του οποίου ζητούν τώρα οι ΗΠΑ για παλιές καταδίκες! Τι θα έλεγα, αν με ρωτούσαν γιατί διάλεξα ειδικά αυτό το βιβλίο; Φοβόμουν ότι θα τα θαλασσώσω και θα με κόψουν στη συνέντευξη. Κατάλαβα ότι ο φόβος δεν μου πάει, ιδίως επειδή δεν έχω κανέναν λόγο, για να φοβάμαι. Πήγα στο σταθμό Λαρίσης και πήρα το τρένο για τη Θεσσαλονίκη, αποχαιρετώντας το όνειρο για Καλιφόρνια.
ΠΟΡΝΗ, ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ Ή ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Η ιστορία αυτή με ενόχλησε ως Ελληνίδα αλλά και πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σκέφτηκα ότι, ενώ εγώ παρουσιάστηκα με το πρόσωπο και τα στοιχεία μου στην πρεσβεία, κάποιες φωνές χωρίς πρόσωπο, που με έβλεπαν από τις κάμερες, αμφισβήτησαν την αξιοπιστία μου και μου επέβαλαν τι θα κάνω! Πόσο υποτελής πρέπει να είμαι, για να δεχτώ κάτι τέτοιο; Σκέφτηκα ότι στην αίτηση -που δεν κατέθεσα τελικά- απάντησα σε σειρά εντελώς προσβλητικών ερωτήσεων, του τύπου εάν έχω υπάρξει πόρνη, προαγωγός ή τρομοκράτης. Ότι έδωσα τα στοιχεία του ανθρώπου που θα επισκεφτώ στην Αμερική. Ότι αναγκάστηκα στην ερώτηση περί οικογενειακής κατάστασης να δηλώσω διαζευγμένη και να δώσω το όνομα και την ημερομηνία γεννήσεως του πρώην συζύγου μου! Ότι πλήρωσα 91,70 ευρώ, μόνο και μόνο για να με διώξουν εντελώς παράλογα και αδικαιολόγητα κάποιες φωνές που δεν έβλεπα. Ένιωσα τρομερή οργή, καθώς δεν έχω την παραμικρή ανάγκη να δέχομαι άδικες προσβολές αυτού του είδους.
Η ιστορία αυτή με ενόχλησε ως Ελληνίδα αλλά και πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σκέφτηκα ότι, ενώ εγώ παρουσιάστηκα με το πρόσωπο και τα στοιχεία μου στην πρεσβεία, κάποιες φωνές χωρίς πρόσωπο, που με έβλεπαν από τις κάμερες, αμφισβήτησαν την αξιοπιστία μου και μου επέβαλαν τι θα κάνω! Πόσο υποτελής πρέπει να είμαι, για να δεχτώ κάτι τέτοιο; Σκέφτηκα ότι στην αίτηση -που δεν κατέθεσα τελικά- απάντησα σε σειρά εντελώς προσβλητικών ερωτήσεων, του τύπου εάν έχω υπάρξει πόρνη, προαγωγός ή τρομοκράτης. Ότι έδωσα τα στοιχεία του ανθρώπου που θα επισκεφτώ στην Αμερική. Ότι αναγκάστηκα στην ερώτηση περί οικογενειακής κατάστασης να δηλώσω διαζευγμένη και να δώσω το όνομα και την ημερομηνία γεννήσεως του πρώην συζύγου μου! Ότι πλήρωσα 91,70 ευρώ, μόνο και μόνο για να με διώξουν εντελώς παράλογα και αδικαιολόγητα κάποιες φωνές που δεν έβλεπα. Ένιωσα τρομερή οργή, καθώς δεν έχω την παραμικρή ανάγκη να δέχομαι άδικες προσβολές αυτού του είδους.
Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ
Το «παράβολο» (που σημαίνει «εγγύηση») μόνο παράβολο δεν είναι, καθώς τα χρήματα δεν επιστρέφονται από την Τράπεζα Πειραιώς, όπου κατατέθηκαν. Μου συνέστησαν να τα ζητήσω από την πρεσβεία, αλλά με πληροφόρησαν ότι κανένας μέχρι στιγμής δεν τα έχει πάρει πίσω. Βέβαια στο site γράφουν ότι «Το ποσό δεν επιστρέφεται ακόμη και στην περίπτωση που δεν πληρείται (sic) τις προϋποθέσεις του νόμου για έκδοση βίζας». Ποιος όμως μπορεί να μου πει εάν πληρώ ή όχι τις προϋποθέσεις, αφού δεν κατέθεσα καν την αίτηση; Μήπως πρέπει να πληρώσω για την πρόθεση να ζητήσω βίζα; Σε τέτοια περίπτωση πάντως θα παρακαλέσω την πρεσβεία να μου δώσει μία βεβαίωση ότι έκανα δωρεά στην αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να τη βάλω στη φορολογική μου δήλωση. Μάλλον εκείνη έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μετρητά και επίδειξη δύναμης απ’ ό,τι εγώ…
Το «παράβολο» (που σημαίνει «εγγύηση») μόνο παράβολο δεν είναι, καθώς τα χρήματα δεν επιστρέφονται από την Τράπεζα Πειραιώς, όπου κατατέθηκαν. Μου συνέστησαν να τα ζητήσω από την πρεσβεία, αλλά με πληροφόρησαν ότι κανένας μέχρι στιγμής δεν τα έχει πάρει πίσω. Βέβαια στο site γράφουν ότι «Το ποσό δεν επιστρέφεται ακόμη και στην περίπτωση που δεν πληρείται (sic) τις προϋποθέσεις του νόμου για έκδοση βίζας». Ποιος όμως μπορεί να μου πει εάν πληρώ ή όχι τις προϋποθέσεις, αφού δεν κατέθεσα καν την αίτηση; Μήπως πρέπει να πληρώσω για την πρόθεση να ζητήσω βίζα; Σε τέτοια περίπτωση πάντως θα παρακαλέσω την πρεσβεία να μου δώσει μία βεβαίωση ότι έκανα δωρεά στην αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να τη βάλω στη φορολογική μου δήλωση. Μάλλον εκείνη έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μετρητά και επίδειξη δύναμης απ’ ό,τι εγώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου