Νόμιμo το ισπανικό... gamato.info - Εδώ τι κάνουμε;

Με μια ιστορική απόφαση για τις εξελίξεις στο διαδίκτυο, ισπανικό δικαστήριο έκρινε ότι είναι νόμιμη η λειτουργία των web site και δικτύων τα οποία διανέμουν ψηφιακά αρχεία είτε με τη μέθοδο των torrents είτε από χρήστη σε χρήστη (P2P). Σύμφωνα με τον Ισπανό δικαστή Raul N. García Orejudo η ανταλλαγή ψηφιακών αρχείων είναι απολύτως νόμιμη εάν δεν γίνεται για... κερδοσκοπικούς λόγους, ακόμη κι αν αυτά τα αρχεία έχουν προστατευμένα πνευματικά δικαιώματα.

"Τα P2P δίκτυα δεν είναι παρά απλοί αγωγοί μεταφοράς δεδομένων μεταξύ χρηστών και σε αυτή τη βάση δεν αποτελούν τρόπο καταστρατήγησης των νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων" αναφέρει το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης που αποτελεί ένα ισχυρό χτύπημα προς τις εταιρείες οι οποίες ζητούν το κλείσιμο τέτοιων δικτύων και την καταδίκη των διαχειριστών τους.

Ιστοσελίδες όπως το gamato λειτουργούν με βάση την τεχνολογία peer-to-peer, όπου τα αρχεία δεν υπάρχουν αποθηκευμένα σε κάποιο συγκεκριμένο δίσκο, αλλά «κινούνται» μεταξύ των χρηστών, κατακερματισμένα σε μικρά πακέτα τα οποία οι χρήστες μοιράζονται μεταξύ τους. Θεωρητικά πάντα, η νομική ευθύνη είναι αυτών που χρησιμοποιούν το peer-to-peer για να κατεβάσουν παράνομο υλικό, και όχι αυτού που απλά παρέχει την τεχνολογία. Είναι η ίδια λογική με βάση την οποία εάν κάποιος στείλει ναρκωτικά μέσω ταχυδρομείου, την παρανομία την διαπράττει ο ίδιος και όχι η εταιρεία που -εν αγνοία της- θα μεταφέρει το παράνομο δέμα. Έτσι η σύλληψη των ιδιοκτητών του gamato μπορεί να έχει συμβολική σημασία, αλλά στην πραγματικότητα δεν εμποδίζει παρά μόνο προσωρινά τη διακίνηση των αρχείων. Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα των αρχών όταν προσπαθούσαν να βρουν λύση στο πρόβλημα της ηλεκτρονικής πειρατείας....Οι συλλήψεις στην Ελλάδα συνέπεσαν χρονικά με την προσπάθεια της γαλλικής κυβέρνησης να περάσει τον Νόμο των Τριών Χτυπημάτων, που σκοπό έχει να εξαλείψει την πειρατεία στο διαδίκτυο. Ο νόμος στηρίζεται σε μία απλή αρχή: όσοι χρήστες εντοπιστούν να κατεβάζουν παράνομα από το διαδίκτυο, σε πρώτη φάση θα λαμβάνουν μία ηλεκτρονική επιστολή (e-mail) από την νεοσύστατη αρμόδια αρχή που θα ελέγχει τις κινήσεις τους, και θα τους γίνεται μία σύσταση. Αν επιμείνουν να κατεβάζουν παράνομα και εντοπιστούν δεύτερη φορά, θα λαμβάνουν μία γραπτή επιστολή και εάν ακόμα και τότε ο χρήστης συνεχίζει και εντοπιστεί τρίτη φορά να κατεβάζει τέτοιο υλικό, τότε θα οδηγείται ενώπιον του δικαστηρίου. Το δικαστήριο θα μπορεί να επιβάλει πρόστιμο ή ακόμα και την διακοπή της σύνδεσης του χρήστη/κατηγορούμενου. Η κρατική αρχή που αναλαμβάνει την διεκπεραίωση των παραπάνω διαδικασιών είναι η Hadopi, από τα αρχικά του γαλλικού τίτλου "Ανώτατη αρχή διανομής έργων και προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο", και ο νόμος ονομάζεται για συντομία «νόμος Hadopi».
Ο νόμος Hadopi είχε την ισχυρή και επίμονη υποστήριξη του Προέδρου Σαρκοζί και ασφαλώς της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ο Michel Thiolliere, μέλος της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και της αρχής Hadopi, δηλώνει πως όταν ο νόμος εξηγεί κάτι σωστά, τότε και οι πολίτες το καταλαβαίνουν. «Το διαδίκτυο είναι ένας θαυμάσιος κόσμος, όμως χρειάζεται έλεγχο αν θέλουμε ο κινηματογράφος, η μουσική και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια να προχωρήσουν προς το μέλλον. Πιστεύουμε πως μετά από το πρώτο μήνυμα που θα στείλει ο νόμος, τα 2/3 των χρηστών θα σταματήσουν να κατεβάζουν παρανόμως από το διαδίκτυο. Όταν θα στείλουμε και το δεύτερο μήνυμα τότε πλέον θα έχουμε τελειώσει με το 95% του παράνομου κατεβάσματος».

Παρά τα όσα λέει ο κύριος Thiolliere, ακόμα και εάν ο νόμος αυτός εφαρμοστεί, τα αποτελέσματά του είναι μάλλον αμφίβολα. Η σύλληψη έξι ή εκατόν έξι ατόμων δεν μπορεί να λύσει το θέμα. Η πειρατεία, αν και παρουσιάζεται από πολλούς ως ισοδύναμη με την κλοπή, είναι κάτι περισσότερο: είναι η δήλωση άρνησης του καταναλωτή να πληρώσει μία σειρά μεσαζόντων οι οποίοι παρασιτοζωούν κερδίζοντας πολύ περισσότερα χρήματα απ' όσα οι ίδιοι οι δημιουργοί των πνευματικών προϊόντων. Όταν η τιμή ενός μουσικού CD ή μιας ταινίας σε DVD περιλαμβάνει, εκτός από την αμοιβή των δημιουργών, χρήματα για να «τραφεί» μία ολόκληρη αγέλη παρατρεχάμενων από managers και δισκογραφικές εταιρείες μέχρι διανομείς και καταστηματάρχες, τότε είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πείσεις τον μέσο καταναλωτή να πληρώσει για να τα αποκτήσει. Επιπλέον, η ίδια η λογική του νόμου έχει μάλλον ξεπεραστεί από την τεχνολογία, μιας και πλέον είναι αρκετά εύκολο για έναν έμπειρο χρήστη να καλύψει τα ίχνη του και να κατεβάσει ό,τι επιθυμεί χωρίς να μπορεί να εντοπιστεί.

Πέρα από το θέμα της αποτελεσματικότητας, ο νόμος έχει και πολλούς επικριτές του που τον χαρακτηρίζουν δρακόντειο, αλλά και πολλούς υποστηρικτές, οι οποίοι επιμένουν πως ήταν μία από καιρό αναγκαιότητα.

Πολλοί νομικοί εντοπίζουν μεγάλα συνταγματικά ατοπήματα όσον αφορά στην εφαρμογή του εν λόγω νόμου. Παραθέτουμε μερικά από αυτά, όπως τα εξηγεί ο Νίκος Σμυρναίος στο blog του:

Ο νόμος αυτός είναι προβληματικός και καταχρηστικός σε ότι αφορά τα δικαιώματα των πολιτών από πολλές απόψεις:

* αντικαθιστά το δικαστήριο - μόνο αρμόδιο να αποφασίσει αν υπάρχει παρανομία στην περίπτωση ανταλλαγής αρχείων και ποια είναι η ενδεδειγμένη τιμωρία - από μια απλή διοικητική Αρχή.
* επιτρέπει σε εταιρείες να παρακολουθούν ιδιωτικές χρήσεις του διαδικτύου για να εντοπίσουν τυχόν παραβάσεις της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
* εκλαμβάνει αυτόματα ως ένοχο τον ιδιοκτήτη μιας σύνδεσης στο διαδίκτυο και επισείει διακοπή της τελευταίας χωρίς να λαμβάνει υπόψη περιπτώσεις κατά τις οποίες η παραβίαση του copyright προέρχεται από άλλο φυσικό πρόσωπο.
* βασίζεται σε μεθόδους ανίχνευσης των πρωτοκόλλων peer-to-peer με πολλές ατέλειες των οποίων τα αποτελέσματα είναι συχνά λανθασμένα. Βαρύνει με υπέρογκο κόστος τους φορολογούμενος αφού η επιβολή του απαιτεί σημαντικές επενδύσεις εκ μέρους του κράτους.
* παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας αφού για ένα πταίσμα (αντιγραφή ή/και διάθεση ενός αρχείου) επισείει μια πολύ αυστηρή τιμωρία, την διακοπή της σύνδεσης για έξι με δώδεκα μήνες.
* έρχεται σε αντίθεση με τροπολογία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με το πακέτο τηλεπικοινωνιών.

Θυμίζω ότι η τροπολογία 138 των ευρωβουλευτών Bono, Cohn-Bendit και Roithova που ψηφίστηκε με πλειοψηφία εννέα δεκάτων από το Ευρωκοινοβούλιο στις 24 Σεπτεμβρίου 2008 αναφέρει ότι «Δεν μπορεί να επιβάλλεται περιορισμός στα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες των τελικών χρηστών χωρίς προηγουμένως να υπάρχει απόφαση των δικαστικών αρχών, ιδίως σύμφωνα με το άρθρο 11 της διακήρυξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, εκτός και εάν απειλείται η δημόσια ασφάλεια, οπότε η απόφαση μπορεί να έπεται».

Προκειμένου να ελέγχεται το είδος των αρχείων που κατεβάζει κάποιος χρήστης, θα πρέπει να περνάνε από κόσκινο όλες του οι κινήσεις στο διαδίκτυο. Στη blogόσφαιρα έχουν ήδη ανοίξει συζητήσεις στις οποίες πολλοί διατυπώνουν φόβους ότι αυτή η δύναμη που αποκτά ο κρατικός μηχανισμός θα χρησιμοποιηθεί σίγουρα και για την «κατασκοπεία» απλών χρηστών που δεν έχουν καμία σχέση με παράνομο κατέβασμα. Άλλωστε, η δημοσιογραφία των πολιτών, που εκφράζεται κυρίως μέσω προσωπικών ιστολογίων αλλά και πυλών εναλλακτικής ενημέρωσης (όπως το indymedia) έχει γίνει αρκετές φορές στόχος των καθεστωτικών ΜΜΕ. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι το θέμα της αντισυνταγματικότητας του νόμου Hadopi είναι εντελώς θαμμένο από τα μεγάλα ΜΜΕ, που ας μην ξεχνάμε ότι έχουν και ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τους κολοσσούς της βιομηχανίας τους θεάματος.

http://www.salata.tv/articles/internet/147-3-xtyphmata-gamato