Το κύρος θεσμών όπως τα πολιτικά κόμματα και το κοινοβούλιο καταρρακώνονται όχι μόνο ως συνέπεια της κρίσης αλλά κυρίως από την αδυναμία και ανικανότητα... αντιμετώπισής της.
Η καθημερινή τους δράση συσσωρεύει δυναμικό οργής και προοδευτικά νομιμοποιεί την εξωθεσμική αντίδραση. Είναι προφανές πως αν οι συνθήκες ήταν άλλες, εξωκοινοβουλευτικές λύσεις και «λοχίες για να μας σώσουν» θα είχαν επικρατήσει.
Δυστυχώς τα γεγονότα που προκαλούν οι επιλογές τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάνουν τα συνθήματα «να καεί , να καεί….» ικανά να ακούγονται. Η κυβερνητική επιλογή των εξεταστικών επιτροπών, οι κουτοπόνηρες παλαιοκομματικές πρακτικές κυβερνητικής διαχείρισης όπως εκφράζονται από την λυσσαλέα μάχη στις 8 η ώρα κάθε βράδυ του κου Λομβέρδου με την τρόικα ή τις δήθεν τομές του κου Ρέππα με τους φορτηγατζήδες, η ανυπαρξία σοβαρότητας της Ν.Δ. που δεν ψηφίζει τα μέτρα αλλά εύχεται για την εφαρμογή τους, το παραλήρημα του Εξαρχειωμένου Συνασπισμού, η καταστροφική πεζοδρομιακή γυμναστική του ΚΚΕ, είναι μείγμα εκρηκτικό που δια της εις άτοπον οδηγεί στην ανάδειξη του πρωθυπουργού, σαν μοναδικού πόλου συσπείρωσης, κάτι σαν σωσίβιο , σαν σωτηρία του πνιγμένου που από τα μαλλιά του πιάνεται.
Οι συνθήκες μετατρέπουν τον προ τριετίας μόλις, εσωκομματικά και πανελλαδικά λοιδορούμενο και χαρακτηριζόμενο ως «αδύναμο Γεωργάκη», σε μοναδικό σημείο αναφοράς των επιχειρηματικών , κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προσπαθούν για τη θετική διαχείριση της κρίσης.
Με τον τρόπο αυτό και με την συνεχιζόμενη ποδηγεσία της δικαστικής εξουσίας, που η ηγεσία της πλέον θα επιλέγεται από την διακομματική μπαρούφα των προέδρων της Βουλής, το πολίτευμα συνεχίζει επικίνδυνα να διολισθαίνει σε μονοπρόσωπη διακυβέρνηση χωρίς ουσιώδη, θεσμικά και νομιμοποιητικά αντίβαρα. Πολλοί ίσως να μην είχαν αντίρρηση σήμερα για τη δεσποτεία, όμως τι εγγυάται πως θα είναι πεφωτισμένη;
Ξεκινάμε από τις εξεταστικές επιτροπές που έχουν αρχίσει να παράγουν το έργο τους. Μηδέν εις το πηλίκο σε ότι αφορά στην αλλαγή του παρόντος και τη βελτίωση του μέλλοντος της χώρας. Παράγουν όμως πρωτοσέλιδα και χρόνο ενδιαφέροντος για τα δελτία των 8. Ρίχνουν τη χώρα στην ημερήσια διάταξη των νονών δημοσιογράφων της νύχτας, εκείνων που σκέφτονται με μίζες, τρέφονται με σκάνδαλα και αναπαριστούν δίκες και ζούγκλες τάχα αποκάλυψής τους.
Ο θεσμός της εξεταστικής είναι από τη φύση του απατηλός και άχρηστος. Οι πολιτικοί κρίνουν πολιτικούς, δηλαδή υπάρχει σύγκρουση ελεγκτή ελεγχόμενου. Υποδηλώνεται ότι οι δικαστές, η τακτική δικαιοσύνη δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στο έργο της κρίσης έργων και ημερών πολιτικών.
Οι πολιτικοί όμως διεκπεραιώνουν την εξέταση ως πολιτικοί. Δεν σιωπούν, διαρρέουν και επικοινωνούν τα της υπόθεσης στην προσπάθεια απόσπασης κομματικού οφέλους και προσωπικής ανέλιξης. Η εξέταση μετατρέπεται σε δίκη, επικοινωνιακή και τελεσίδικη πριν καν υπάρξει οποιαδήποτε ανάκριση. Δηλαδή διαλύουν τα απομεινάρια του περί δικαίου αισθήματος και των κανόνων της συντεταγμένης πολιτείας.
Τους παρακολουθώ αποσβολωμένος. Χρόνια τώρα από το πρώτο και περίφημο 89, όταν η Αριστερά διέπραξε το μοιραίο λάθος, για να μην υπάρξει παραγραφή, να συμμετάσχει όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά κυρίως στην κωμωδία της παραπομπής του Α. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Είκοσι χρόνια μετά, σε δραματικές συνθήκες χρεοκοπίας του τόπου, οι εξεταστικές επιστρέφουν πλησίστιες.
Η σύνθεσή τους μαρτυρά το σκοπό τους. Στην επιτροπή της Siemens για παράδειγμα πρόεδρος είναι ο κος Βαλυράκης. Διαπρεπής νομικός, οικονομολόγος, πολιτικός έστω; Ειδικός σε ζητήματα διεθνών σχέσεων, διακρατικών συναλλαγών ή πολυεθνικών συμβάσεων; Έμπειρος πρόεδρος κοινοβουλευτικών σωμάτων; Μήπως προϊστάμενος στη δίωξη οικονομικού εγκλήματος;
Δυστυχώς, το μόνο αδιαμφισβήτητο προσόν είναι «κατάλοιπο παλαιοπασοκικής ασφαλίτικης νοοτροπίας» .
Τι παραπάνω χρειάζεται για να καταλάβουμε την αποστολή της επιτροπής;
Μεταξύ τους τσακώνονται, μεταξύ τους ζυμώνονται. Αν ο συνάδελφος τους Μαντέλης δεν έκανε την οργιώδη βλακεία να μας προκαλέσει ιταμά, όσο κι αν φώναζαν, όσα email κι αν διέρρεαν κανείς δεν θα τους άκουγε.
Η νομοθετική εξουσία, ήδη με τρωμένο, φαγωμένο το κύρος και την αποστολή χρόνια τώρα, πραγματικά απογυμνώνεται με την λειτουργία των εξεταστικών.
Είναι αναξιόπιστοι, κουραστικοί και αφόρητοι στον αγώνα κατάδειξης του ότι ο αντίπαλός έκλεψε περισσότερο.
Η διολίσθηση προς την εξαθλίωση είναι σταθερή εδώ και χρόνια, στην ουσία από την αλλαγή του Συντάγματος του 1986.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς τους διατελέσαντες ως προέδρους της Βουλής. Θα πρέπει να ανατρέξει στον Α. Τσαλδάρη, στην προ του 1980 εποχή , για να πάρει ανάσα από τη μούχλα του αναχρονισμού, της ίντριγκας και του παλαιοκομματισμού που κουβαλούν τα ονόματα των προέδρων, του σημερινού δια των έργων του μη εξαιρουμένου.
Η ανυποληψία του Σώματος έχει οδηγήσει σε αυτή την ιδιαίτερα καταλυτική μορφή σχολίου που περιέχει το ανέκδοτο. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται πως μετά την επιβολή της δικτατορίας του 1967 η χώρα πλημμύρισε από ανέκδοτα. Οι νεώτεροι το ζουν σε κάθε μεγάλο γεγονός από το διαδίκτυο. Το οποίο και έχει κατακλυσθεί σήμερα επαναληπτικά από το:
Η Βουλή λέει έχει έναν Σαμαρά έναν Πεταλωτή και 298 γαϊδούρια……
Στην κυβέρνηση δεν είναι η υστέρηση των εσόδων το μόνο ή το κυριότερο. Είναι η παλαιοκομματική, λεβέντικη νοοτροπία πω πάλι θα τους κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους. Έτσι ο κος Λομβέρδος, πότε με κόκκινη και πότε με πράσινη γραβάτα, αλλά πάντα με την ίδια μαχητική νοοτροπία, φυλά τις Θερμοπύλες του ασφαλιστικού από την τρόικα κάθε μέρα στις 8 το βράδυ. Όμως όπως επισήμως δηλώνουν από την Ευρώπη, ποτέ δεν ζήτησαν να τις περάσουν. Η κα Κατσέλη και ο κος Ρέππας ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα, με έναν τρόπο που τους επιτρέπει να μείνουν απολύτως κλειστά. Μας κοροϊδεύουν δηλαδή κατάμουτρα. Είναι κάτι σαν το ασφαλιστικό που ο ίδιος κος Ρέππας έλυσε δια παντός το 2001 και σήμερα κινδυνεύουν να καταργηθούν οι συντάξεις.
Σε ότι αφορά στα κόμματα θα περιορισθώ σε δύο απλές παρατηρήσεις. Ούτε καν τα κομματικά μέλη γνωρίζουν το όνομα του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ. Ενημερώνω πως πρόκειται για τον συμπαθή κο Ξυνίδη, που ας μην κριθεί από το όνομά του. Η ουσιαστική διάσπαση της ΝΔ. και η πενία στελεχών οδηγεί σε μια κατάσταση όπου η ηγετική ομάδα, οι τέσσερεις πρώτοι στην ιεραρχία είναι στη σειρά οι: Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Παναγιωτόπουλος, Μαρκόπουλος. Και μόνο η αναφορά απελπίζει.
Είναι κουραστική και αχρείαστη η συνέχιση της απαρίθμησης δεινών του δημόσιου βίου. Γύρω μας δεν σφίγγει ο κλοιός του ΔΝΤ αλλά η έλλειψη εναλλακτικών στα μεταπολιτευτικά ναυάγια που επιπλέουν και φράζουν το δρόμο. Ο ρεαλισμός επιβάλλει να επιμείνουμε με ότι στέκεται ακόμη όρθιο. Και έτσι η εκ προσωπικοτήτων εκδοχή, πριν ή μετά το γενικευμένο κοινοβουλευτικό Βατερλό που θα σημάνουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, εμφανίζεται ως λύση.
Πέτρος Φιλίππου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου