1η Μάη 2012- Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην κεντρική πλατεία Γρεβενών

Μοιραστείτε το στο facebook

Συνάδελφοι, εργάτες, εργάτριες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ σας απευθύνουμε αγωνιστικό, ταξικό χαιρετισμό...

Η κεντρική απεργιακή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που γίνεται σήμερα μπροστά στην πύλη της Χαλυβουργίας, δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλει να δηλώσει την πίστη και την αποφασιστικότητά μας, να προσπαθήσουμε όλοι να οργανώσουμε σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα όπως οι Χαλυβουργοί.

Για να αναχαιτίσουμε την νέα αντιλαϊκή λαίλαπα που έρχεται μετά τις εκλογές. Για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία που θα παλέψει να ανατρέψει την εξουσία του κάθε Μάνεση και της τάξης του, και θα φέρει στην εξουσία την εργατική τάξη.

Να πάρει από τους καπιταλιστές τα κλειδιά της οικονομίας, τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα λιμάνια, τα καράβια, τις τράπεζες, όλο τον ενεργειακό και ορυκτό πλούτο, και να τα αξιοποιήσει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζόμενων. Να οικοδομήσουμε τη δική μας κοινωνία όπου όλοι οι εργαζόμενοι θα έχουν δουλειά, σπίτι, ασφάλιση, ελεύθερο χρόνο, διακοπές, εξασφαλισμένη σύνταξη, δωρεάν υπηρεσίες υγείας, παιδείας, πρόσβαση στην πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα.

Δεν πρέπει να αφήσουμε, να δημιουργηθούν νέες αυταπάτες, να περάσουν οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα. Τώρα τα ψέματα τέλειωσαν, δεν χωράνε ναι μεν, αλλά, ούτε κλαψουρίσματα. Τώρα τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, οι δρόμοι ήταν και είναι δύο. Πάλη για εργατική εξουσία ή θα μας βάλουν πιο βαθιά μέσα στην κόλαση.

Συνάδελφοι εργαζόμενοι. Από το βήμα αυτό, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους και τους λέμε:

Δεν βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια, με το σιχτίρισμα, την κλάψα. Ούτε περιμένοντας να σου λύσει το πρόβλημα η όποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές. Δεν βγαίνει τίποτα με το να περιμένεις να σου βγάλει άλλος “το φίδι από την τρύπα”. Δεν βγαίνει τίποτα με τον φόβο. Η ζωή έχει δείξει πως όποιος φοβάται θα σέρνεται μια ζωή κάτω.

Εξάλλου τώρα, δεν σου αφήσανε τίποτα για να φοβάσαι μην το χάσεις, παρά μόνο τις αλυσίδες σου. Ο άνεργος τώρα δεν μπορεί να λέει “εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου” γιατί δουλειά δεν έχει. Ούτε αυτός που δουλεύει, γιατί και αυτός είναι προσωρινός. Τώρα κανένας μας δεν μπορεί να λέει “κάθομαι ήσυχα γιατί ενδιαφέρομαι για τα παιδιά μου”. Γιατί τώρα αποφάσισαν τα παιδιά μας να τα κάνουν σκλάβους στους βιομήχανους, στους επιχειρηματίες. Τα χρησιμοποιούνε για να διώχνουν τους πατεράδες και τις μανάδες τους από τη δουλειά επειδή κοστίζουν λιγότερο.

Τώρα δεν μπορείς να λες “δεν απεργώ για να μην με απολύσουν” γιατί σε απολύουν και χωρίς να απεργήσεις, χωρίς καν να έχεις περάσει έξω από την πόρτα του σωματείου σου. Τώρα δεν μπορείς να λες “να καθίσουμε ήσυχα για να μη γίνουμε Βουλγαρία” γιατί τώρα οι μισθοί που παίρνεις είναι όσο και της Βουλγαρίας.

Τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία, για να λες “νόμιζα ότι θα κάνουν αυτά που λέγανε”. Γιατί τώρα όλοι, εργοδοσία, αστοί, οπορτουνιστές, αντιμνημονιακοί και μη, πατριώτες, το μόνο που σου τάζουν είναι το πόσα θα χάσεις. Κανένας τους δε λέει πως θα σου δώσει αύξηση, αλλά ότι θα σου κάνουν τη λιγότερη μείωση.

Τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ή στέκεσαι όρθιος και ξεσηκώνεσαι παντού, ή σκύβεις το κεφάλι και περπατάς γονατιστός προς την καπιταλιστική κόλαση.

Συνάδελφοι

Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγο, του Μάη του ’36, στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με περηφάνια στα μάτια, λέγοντας τους ότι δεν γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε.

Δεν φτάνει μόνο να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Μπροστά μας έχουμε βαρύ και μακρύ αντεργατικό χειμώνα. Δεν αρκούν οι αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και διαθέτει πολλά μέσα.

Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς. Να προσανατολίσουμε καλύτερα τον αγώνα μας, ενάντια σε ΕΕ, εργοδοσία, στις δυνάμεις που τους στηρίζουν, με στόχο να πάρουμε στα χέρια μας αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή τα πάντα.

Χρειάζεται να αποκτήσουμε αποφασιστικότητα, αντοχή, πειθαρχία. Να διώξουμε από το σβέρκο μας, σε όλους τους χώρους τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι μεγάλη αυταπάτη να περιμένουν όσοι τίμιοι εργάτες τους ακολουθούν ότι μπορεί να αλλάξουν. Αυτοί εδώ και χρόνια, έχουν αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι με τους εργάτες, δένονται με χίλια νήματα με την αστική τάξη και το κράτος της, πληρώνονται από αυτούς. Δεν πρόκειται να φύγουν ούτε με παρακάλια, ούτε με διατάγματα της Βουλής, παρά μόνο όταν οι ίδιοι οι εργάτες με την πάλη τους, αποφασίσουν να τους διώξουν.

Συνάδελφοι

Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες, ακόμα και νεκρούς. Η ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μας βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι.

Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και προετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους.

Οι αγώνες δε μετριώνται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοηθούν σημαντικά στην αφύπνιση συνολικά των εργαζόμενων, να σπάσει η τρομοκρατία, γίνονται ορόσημα και σημεία αναφοράς.

Συνάδελφοι εργαζόμενοι,

Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε και τις εκλογές στις 6 Μάη. Με την ψήφο μας να μετατρέψουμε την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια σε δύναμη ενάντια στην ΕΕ, στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους τραπεζίτες, υπέρ της ανασύνταξης του κινήματος, και της κλιμάκωσης του αγώνα. Αν δεν γίνει αυτό, και οι εργάτες σκορπίσουν δεξιά κι αριστερά, στα διάφορα αναχώματα που τους έστησαν, τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Η πλουτοκρατία θα πάρει την ανάσα που χρειάζεται, για να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό της προσωπικό, και θα δυναμώσει την επίθεσή της σε βάρος της ζωής και της προοπτικής μας. Θα μεγαλώσει σε τμήματα εργαζόμενων η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τις προεκλογικές σειρήνες, από τους διάφορους περιφερόμενους μάγους και δήθεν μετανοημένους. Να κρίνουμε και να αποφασίσουμε με βάση τα δικά μας συμφέροντα και την πείρα μας. Να γίνουμε εμείς οι ρυθμιστές των εξελίξεων και όχι να αξιοποιήσουν την ψήφο μας για να ρυθμίσουν το σύστημά τους που παρουσιάζει προβλήματα.

Το δικό μας συμφέρον είναι, στις 7 του Μάη, όλοι όσοι είναι με την ΕΕ, με την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, με τους κοινωνικούς διαλόγους και την ταξική ειρήνη, να βγουν από την κάλπη ανίσχυροι, φοβισμένοι, να πιάσουν πάτο.

Να τους χτυπήσουμε εκεί που τους πονάει. Να μην μπορούν να εφαρμόσουν με την ίδια ευκολία τα νέα αντεργατικά μέτρα αυτά που έχουν αποφασίσει με την ΕΕ. Με βάση αυτά πρέπει να κρίνουμε και να ψηφίσουμε, με τα έργα του καθένα και όχι με τις προεκλογικές υποσχέσεις.

Συνάδελφοι

Το μήνυμα της φετινής εργατικής Πρωτομαγιάς είναι το εξής: Όταν εμείς οι εργάτες εμπιστευτούμε τη δύναμή μας, το αποφασίσουμε, και οργανωθούμε, μπορούμε. Έχουμε τη δύναμη να συγκρουστούμε με την εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του και να νικήσουμε. Πως ο αντίπαλος μπορεί να είναι ισχυρός, αλλά δεν είναι ανίκητος. Ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης αποτελεί μεγάλο καρκίνωμα για το εργατικό κίνημα, μεγάλο εμπόδιο, μεγάλο στήριγμα της εργοδοσίας.

Να οργανωθούμε σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο, να συστρατευτούμε με το ΠΑΜΕ. Να οργανώσουμε και να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε χώρο που αγωνίζεται. Να κάνουμε πράξη το ένας για όλους και όλοι για ένα. Να στηρίξουμε όλοι τον κάθε αγώνα όπως κάναμε με τη Χαλυβουργία.

Αυτό είναι που φοβάται ο αντίπαλος. Γι’ αυτό όλοι τους, εργοδοσία, Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΕΕ, ΔΝΤ, ντόπιοι και ξένοι, έχουνε πέσει να αναχαιτίσουνε, να τσακίσουνε την εργατική-λαϊκή αντίσταση. Να χτυπήσουν το ταξικό εργατικό κίνημα. Προβάλουν συνεχώς το “νόμο και την τάξη”. Μέσα από τις τηλεοράσεις, τον τύπο, ορμάνε συντονισμένα σαν τις ύαινες ενάντια σε κάθε απεργία και κινητοποίηση. Σε κάθε δύναμη που αγωνίζεται όπως πχ με τους ναυτεργάτες, τους εργάτες της Ζώνης, τους Χαλυβουργούς, και άλλους.

Δεν τους ανησυχούνε οι θεατρικές παραστάσεις της Βουλής. Ούτε οι άσφαιρες αντιμνημονιακές κραυγές. Ούτε τα διάφορα δεξιά και αριστερά μοντέλα διακυβέρνησης και οι σκυλοκαβγάδες για τις κυβερνητικές καρέκλες. Τους φοβίζει η ταξική αφύπνιση των εργατών, η συνειδητοποίηση της δύναμής τους, η οργάνωση της πάλης τους, η εγκατάλειψη και απομόνωση των συμβιβασμένων.

Ξέρουν ότι ακόμα και αν δεν έρθουν όπως τα θέλουν τα πράγματα στις εκλογές, και δεν μπορούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να φτιάξουν κυβέρνηση, τα υπόλοιπα μπορούνε να τα κουμαντάρουν, να τα ελέγξουν. Δυσκολίες θα έχουν, μόνο αν βγει ενισχυμένη η ταξική γραμμή της ρήξης και της ανατροπής, γι’ αυτό όλοι τους μαζί την πολεμάνε. Αυτό ο κάθε εργάτης πρέπει να το γνωρίζει και να κάνει το κουμάντο του γιατί “μετά το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”.

Ο καθένας μας πρέπει να σκεφτεί κάτι πολύ απλό. Αν τώρα προεκλογικά έχουν πέσει όλοι πάνω στους εργαζόμενους, καταγγέλλουν τις συμβάσεις, συμφωνάνε και υπογράφουν μειώσεις μισθών, επιδομάτων, αδειών, συντάξεων, μιλάνε για απαγόρευση διαδηλώσεων, ακόμα και τις απεργίες, φανταστείτε τι θα κάνουν μετά τις εκλογές;

Να σκεφτούμε και κάτι άλλο. Τι θα κάνουν οι υπηρέτες του συστήματος αν με την ψήφο μας δεν τους κόψουμε τη φόρα αλλά τους επιβραβεύσουμε; Το σίγουρο είναι ότι θα ξεσαλώσουν, θα δυναμώσουν την επίθεση, θα μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε πραγματική κόλαση, και από πάνω θα λένε ότι υλοποιούν τη λαϊκή εντολή, ότι ο λαός τους είπε να το κάνουν.

Ποιος θα μπορέσει μετά τις εκλογές να τους αντιμετωπίσει, να τους πολεμήσει; Θα τους αντιμετωπίσουν οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις; Μα όλοι αυτοί είναι με την ΕΕ, που τη δική της πολιτική υλοποιεί το μνημόνιο.

Όλοι αυτοί είναι με τη λογική της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που οδηγεί στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, σε απολύσεις και σε μισθούς όπως της Κίνας και της Βουλγαρίας. Γι’ αυτό και χωράνε όλοι τους στο αντιμνημονιακό, πατριωτικό μέτωπο. Δεν έχει μείνει κανένας από αυτούς που μας τσάκισαν τη ζωή, από το Βενιζέλο ως τον Καρατζαφέρη, τον Παπαθεμελή και τη Χρυσή Αυγή που να μην δηλώνει πατριώτης, αντιμνημονιακός.

Άλλοι λένε δεν το είχαν διαβάσει, άλλοι λένε ότι είναι με το δεύτερο μνημόνιο, και όχι με το πρώτο. Άλλοι λένε ότι είναι ενάντια στους Γερμανούς αλλά είναι με τους Ρώσους, τους Κινέζους. Άλλοι ότι είναι ενάντια στους κακούς καπιταλιστές και είναι με τους πατριώτες καπιταλιστές. Τσακώνονται μεταξύ τους ποιος πρώτος έφερε την ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι του Πειραιά, δηλαδή ποιος έφερε στο λιμάνι τον εργασιακό μεσαίωνα.

Κανένας τους όμως μέχρι τώρα δεν είναι ενάντια στους εφοπλιστές και με τους ναυτεργάτες. Ενάντια στους καπιταλιστές και με τους εργάτες. Κανένας τους δεν έκανε τίποτα για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών των κλάδων που αγωνίζονται, όλοι τους βρέθηκαν απέναντι με το μέρος της εργοδοσίας.

Θα τους αντιμετωπίσουν μήπως αυτοί που πιστεύουν ότι θα αλλάξουν την ΕΕ, ότι θα κάνουν ανθρώπινα τα μονοπώλια, ότι είναι καλύτεροι διαπραγματευτάδες από τους σημερινούς; Αυτοί που νομίζουν ότι θα αλλάξει σελίδα η ΕΕ με την εκλογή του Ολάν στη Γαλλία;

Μα ο Καρατζαφέρης δήλωσε ότι συμφωνεί στα περισσότερα με αυτά που λέει ο Ολάν. Προς τα εκεί δηλαδή θα αλλάξει η σελίδα; Αυτοί χρόνια τώρα μιλάνε για αλλαγή σελίδας. Βλέπουν συνεχώς αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πότε με τον Κλίντον, πότε με τον Ομπάμα, πότε με το Ζοσπέν, πότε με τον Νταλέμα; Δεν υπάρχει έστω ένα μεγάλο ζήτημα που να έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους.

Γι’ αυτούς υπάρχει όμως ένα απλό ερώτημα. Γιατί ενώ λένε ότι θα πάνε μετά τις εκλογές να διαπραγματευτούν σκληρά στην ΕΕ, θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, δεν το χτυπάνε και τώρα προεκλογικά εδώ στην Ελλάδα;

Γιατί δεν το χτυπάνε στους εργοστασιάρχες, στους μεγαλέμπορους, στους εφοπλιστές, στους τραπεζίτες, γενικά στην εργοδοσία, αλλά αντίθετα πηγαίνουν οι ίδιοι σε δεκάδες χώρους γονατιστοί και υπογράφουν μαζί τους μειώσεις στους μισθούς; Πως γίνεται σήμερα να είναι αρνιά μπροστά στην εργοδοσία και μετά τις εκλογές να γίνουν ξαφνικά λιοντάρια;

Γιατί προβάλλουν ότι όταν έρθει η ανάπτυξη θα λύσει τα προβλήματα των εργαζόμενων; Και πριν την κρίση είχαμε ανάπτυξη και μάλιστα μεγάλη, και όσο μεγάλωνε αυτή, τόσο γέμιζαν τα θησαυροφυλάκιά τους και άδειαζαν οι τσέπες των εργαζόμενων.

Πως θα αλλάξει τώρα αυτό, αφού τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις, πάλι στα ίδια χέρια θα είναι, πάλι αυτοί θα κάνουν κουμάντο; Αν είναι κάτι που θα αλλάξει για τους εργάτες με τη νέα ανάπτυξη που θα έρθει, είναι ότι τώρα θα παίρνουν 200 και 300 ευρώ το μήνα, ενώ στην προηγούμενη έπαιρναν 700 και 800. Ότι τώρα η ανάπτυξη θα συνοδεύεται με μεγαλύτερη ανεργία. Γιατί η αυριανή ανάπτυξη, όπως και η χτεσινή, θα είναι υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργατών.

Συνάδελφοι

Οι εργάτες έχουν αποκτήσει μεγάλη πείρα, για να μην πέσουν θύμα του κάθε τσαρλατάνου, και τυχοδιώκτη. Ξέρουν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς σκληρό αγώνα. Ξέρουν ότι κάποια κυβέρνηση θα βγει. Το αφεντικό όμως είναι αυτός που έχει τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα καράβια, τις τράπεζες και η τάξη του. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια, αυτοί την άλλη μέρα των εκλογών θα είναι στις θέσεις τους και θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο. Θα ζητάνε νέες μειώσεις, νέα προνόμια, νέες επιδοτήσεις, νέες εμπλοκές σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους όπως στη Συρία. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι έτοιμη να αντιδράσει στο συμβιβασμό που θα επιδιώξει η νέα κυβέρνηση.

Το συμφέρον τους είναι να βγουν πιο ενισχυμένες οι δυνάμεις που θα στηρίξουν την οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, την προσπάθεια για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας. Οι δυνάμεις που θα συνεχίσουν να είναι δίπλα σε όλους όσους αγωνίζονται.

Όταν οι άλλοι θα παραλαμβάνουν υπουργικές καρέκλες, και θα συζητάνε πως θα μειώσουν κι άλλο τους μισθούς, τις συντάξεις, τα μεροκάματα, πως θα βάλουν στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας, της διαδήλωσης, πως θα οργανώσουν την ελεημοσύνη στους άνεργους, στους άστεγους, στους πεινασμένους, οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, θα πρωτοστατούνε μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, στις λαϊκές γειτονιές.

Θα βοηθάνε τους εργαζόμενους, να οργανώσουν την πάλη τους, να σταθούν, όρθιοι, υπερήφανοι. Θα είναι δίπλα στους εργάτες της Κλωστοϋφαντουργίας, του Δέρματος, του Ιματισμού, του Τύπου που θα απεργήσουν μετά τις εκλογές. Δίπλα στους ναυτεργάτες, στους οικοδόμους, στους εργάτες της Ζώνης, στους τραπεζοϋπάλληλους, στους δημόσιους, στους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, στον κάθε άνεργο, νέο, συνταξιούχο.

Συνάδελφοι

Τώρα δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις να γενικευτεί ο αγώνας, να πάμε μπροστά. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αυτή πρέπει να είναι η απόφαση της σημερινής μας μεγάλης συγκέντρωσης. Από τη Δευτέρα ο πόλεμος στην όποια νέα κυβέρνηση συνεχίζεται πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά. Ούτε ώρα αναμονή, ούτε ώρα ανοχή. Εργατιά μπροστά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά

Βασίλης Καραμήτρος