Αυθαιρεσία και αναλγησία

Μοιραστείτε το στο facebook







Όλοι ξέρουμε ότι η φαντασία χάνεται στην πολιτική, αλλά από τον κύριο Γιάννη Στουρνάρα, περιμέναμε κάτι καλύτερο. Το φαρμάκι…πίνεται μονορούφι, λένε στην ωραία Σύρο και..
ο υπουργός οικονομικών θα έπρεπε να το ξέρει. Και αφού θεωρεί μονόδρομο για την «σωτηρία της πατρίδας» την κατακρεούργηση συντάξεων και ειδικών μισθολογίων, έπρεπε να ρίξει απευθείας στο τραπέζι τα μέτρα και να αποφύγει τα ράβε-ξήλωνε και τις διαρροές που έδιναν λαβή σε Βενιζέλο σε Κουβέλη να πλειοδοτούν(εκ του ασφαλούς πάντα…) σε φιλολαικές δεσμεύσεις.
Δυστυχώς όμως, προχθές που είδαμε στην τελική του σχεδόν μορφή, το περίφημο «πακέτο Στουρνάρα», μοιραία θυμηθήκαμε τον ανεκδίηγητο Παπακωσταντίνου. Αν εξαιρέσει κανείς την άγρια επιδρομή σε συντάξεις, επιδόματα και ειδικά μισθολόγια που συναγωνίζεται επιτυχώς τα ψαλίδια του πρώην τσάρου, όλο το υπόλοιπο…μετρολόγιο αποτελεί διακήρυξη προθέσεων, χωρίς καμία πρακτική αξία.
Ενδεικτικά συγκρατώ ως μνημείο λογιστικής αυθαιρεσίας τα 35 εκατομμύρια που φιλοδοξεί να πάρει ο κ. Στουρνάρας από τις… «βιοκλιματικές αναβαθμίσεις ανοικτών δημόσιων χώρων» και τα 150 εκατομμύρια από… «ισοσκελισμό των εσόδων ανταποδοτικών υπηρεσιών στους Δήμους που παρουσιάζουν έσοδα από αντίστοιχες υπηρεσίες»(sic).
Kαι ασφαλώς συγκρατώ ως μνημείο…κοινωνικής αναλγησίας τα 82 εκατομμύρια που φιλοδοξεί να εξοικονομήσει από τους νεφροπαθείς με τον «εξορθολογισμό των κανόνων αποζημίωσης μετακίνησης για άτομα με νεφρική ανεπάρκεια».
Πέραν όλων αυτών που αναδίδουν ένα κακέκτυπο…δημιουργικής λογιστικής, υπάρχουν και οι κουτοπόνηρες εισπρακτικές επινοήσεις του υπουργείου οικονομικών, όπως το «στιγμαίο χαράτσι» των 50 ευρώ για την αποσύνδεση του τέλους ακινήτων από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το «τέλος ακινησίας» για τα Ι.Χ. που ανακλήθηκε πριν ακόμη εξαγγελθεί και μία σειρά μέτρων ταμειακού πανικού που αν μη τι άλλο προδίδουν πλήρη έλλειψη φαντασίας.
Σε μια στιγμή που οι οικονομικοί επιτελείς κυνηγούν, υποτίθεται, και το τελευταίο ευρώ για να έρθει στα ταμεία του κράτους, είναι απορίας άξιον με ποιό κριτήριο αποφασίστηκε η ουσιαστική κατάργηση της έκπτωσης για την απευθείας εξόφληση του φόρου εισοδήματος και άλλων φορολογικών υποχρεώσεων.
Είναι προφανές ότι χωρίς κίνητρο και ο πιο συνεπής φορολογούμενος θα πληρώσει τις υποχρέωσεις του σε δόσεις, ενώ αν υπήρχε μία σοβαρή έκπτωση σε διψήφιο ποσοστό για την απευθείας εξόφληση, αυτοί που είναι σε θέση να την αντέξουν θα έσπευδαν να εκμεταλευτούν την ευκαιρία, φέρνοντας γρήγορα ζεστό χρήμα στον κρατικό κορβανά.
Διερωτάται κανείς λοιπόν γιατί η επινοητικότητα των εκάστοτε επικεφαλής του υπουργείου οικονομικών, εξαντλείται μονίμως στους «συνήθεις υπόπτους» μισθωτούς και συνταξιούχους και στις μεθόδους αφαίμαξης τους. Αλλοι τρόποι να βρεθούν χρήματα δεν υπάρχουν; Κι αν δεν μπορούν να  σκεφτούν κάτι καλύτερο, γιατί παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές οικονομολόγους; Λογιστές με μανσέτες είναι και μάλιστα συνοικιακής εκδοχής…

Γιώργος Χαρβαλιάς