Οι αυταπάτες της σύγχρονης ελληνικής δεξιάς

Μοιραστείτε το στο facebook







Η σύγχρονη δεξιά (με τον όρο εννοώ τη μεταπολιτευτική δεξιά) στην Ελλάδα επαίρεται ότι είναι η “μεγάλη φιλελεύθερη πατριωτική παράταξη”, θεματοφύλακας των ελληνικών αξιών και εγγυητής του μέλλοντος της..
χώρας. Μάλιστα. Πολύ συγκινητικά όλα αυτά. Στις αρένες των κομματικών συνεδρίων, στα καφενεία και στα ιστολόγια πάλλονται όλοι από ενθουσιασμό στο άκουσμα και μόνο αυτών των διακηρύξεων ενώ με ένα κρυφό δάκρυ στο μάτι χειροκροτείται ένθερμα ο κομματικός ομιλητής. Είναι όμως έτσι;
Ας τα δούμε ένα-ένα
α) Η σύγχρονη δεξιά στην Ελλάδα διακηρύττει ότι αυτή είναι φορέας του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα – και μάλιστα του κοινωνικού του προσήμου - της ιδεολογίας που νίκησε. Έτσι λένε οι κομματικοί αγορητές. “Οι ιδέες μας νίκησαν”. Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι οι ιδέες δεν μπορούν να νικήσουν ή να ηττηθούν γιατί τις μάχες τις δίνουν ατομικά και συλλογικά υποκείμενα στο όνομα κάποιων ιδεών και ας δεχτούμε προς στιγμήν ότι αυτό συμβαίνει.
Πόσο φιλελεύθερο είναι, λοιπόν, να ανέχεσαι ή να επικροτείς φαινόμενα που δεν αφήνουν την ελεύθερη αγορά (που εσύ αυτοχρίζεσαι προστάτιδα δύναμή της ) να λειτουργήσει; Όταν π.χ. δεν κάνεις τίποτα για την εισφοροδιαφυγή αυτό δε στρεβλώνει τον ανταγωνισμό; Όταν δεν φτιάχνεις ένα σύγχρονο φορολογικό σύστημα που να είναι πολλαπλασιαστικός παράγοντας στην οικονομική ανάπτυξη παρά ανέχεσαι αυτό το πολυδαίδαλο σύστημα διαφθοράς, αυτό είναι φιλελευθερισμός; Όταν δε βάζεις αυστηρούς κανόνες στην κεφαλαιαγορά αλλά αφήνεις πεδίο δόξης λαμπρό για χειραγωγήσεις τίτλων και δε στέλνεις στον εισαγγελέα τους χειραγωγούς αυτό είναι φιλελεύθερη πολιτική; Το καθεστώς των μεταχρονολογημένων επιταγών σε ποιο πανεπιστήμιο της Αμερικής το διδάσκουν;  Όταν γίνεσαι όμηρος επαγγελματικών κλάδων διατηρώντας τους τα προστατευτικά προνόμια μπορείς να λέγεσαι φιλελεύθερος; Όταν δε χτυπάς τα καρτέλ στον χώρο των τροφίμων αυτό είναι έκφραση φιλελευθερισμού; Όταν δε μειώνεις την κρατική σπατάλη απομυζώντας πόρους από άλλους τομείς της οικονομίας, αυτό είναι φιλελευθερισμός; Όταν υπερφορολογείς την ατομική ιδιοκτησία – θεμέλιο του φιλελευθερισμού – αυτό τι είναι; Το σύνθημα “ότι είναι νόμιμο είναι ηθικό” σε ποιο εγχειρίδιο του φιλελευθερισμού αναφέρεται; Και το κρισιμότερο. Μέτρησε κανείς από τη “φιλελεύθερη” παράταξη της συνέπειες εισαγωγής ενός νέου νομίσματος στη χώρα; Να μην αναφέρω άλλα.
β) Η σύγχρονη δεξιά, επίσης, αυτοαναγορεύεται σε θεματοφύλακα της πατρίδας και του έθνους. Μόνο αυτή προστατεύει τα όσια και τα ιερά. Ανέκαθεν και κατ’ αποκλειστικότητα. Τέτοιου είδους αξιωματικές διακηρύξεις στους προσεκτικούς παρατηρητές της ιστορικής πράξης προκαλούν θυμηδία. Έχουν την ίδια βαρύτητα με την επίκληση των κομμουνιστών ότι, τάχα, μονάχα αυτοί είναι προστάτες των αδυνάτων, των επιχώριων σοσιαλδημοκρατών ότι αποκλειστικά αυτοί προστατεύουν τα συμφέροντα των “μη προνομιούχων” ή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων ότι είναι ισόθεοι. Αλλά ας έρθουμε στα πραγματικά γεγονότα. Και μόνο το γεγονός ότι η σύγχρονη δεξιά δεν έκανε σχεδόν τίποτα, κόντρα σε θεμελιώδεις αρχές τις οποίες επικαλείται, για να σταματήσει την εθνική εκποίηση έναντι της υπερκαταναλωτικής δάνειας ευμάρειας και της ατομικής αυτοπραγμάτωσης μέσω της υπερκατανάλωσης και του επαρχιακού συμπλέγματος να “γίνουμε Ευρώπη”, αλλά υπήρξε εναργής συνοδοιπόρος στο δρόμο προς την εθνική χρεοκοπία, φτάνει για να της αφαιρέσει το φωτοστέφανο του πατριωτισμού. Αν θέλεις να έχει ισχυρή άμυνα η οποία να σου διασφαλίζει στο πλαίσιο του μεγέθους σου σα χώρα την εθνική σου ακεραιότητα πρέπει να έχεις ισχυρή οικονομία που στηρίζεται στα δικά της πόδια. Στέλνεις π.χ. στον εισαγγελέα τους μεσάζοντες εμπορίας οπλικών συστημάτων οι οποίοι σου προμηθεύουν σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις άχρηστα όπλα σπαταλώντας πολύτιμους πόρους . Φτιάχνεις σοβαρές ομάδες στρατηγικού σχεδιασμού που θα σε βοηθήσουν να χαράξεις μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική. Φροντίζεις η οικονομία σου να ενισχυθεί σε τομείς που θα ενισχύουν την αμυντική σου δυνατότητα (τεχνολογία υλικών, ηλεκτρονικής και μικροηλεκτρονική, πληροφοριακών συστημάτων, οργάνωση και διοίκηση). Αναδιοργανώνεις την αμυντική σου βιομηχανία. Εξετάζεις τις παραγωγικές σου δυνατότητες σε κρίσιμα στρατηγικής σημασίας υλικά, όπως ο χάλυβας, το αλουμίνιο, ο ορείχαλκος, ο ανοξείδωτος χάλυβας, οι ημιαγωγοί, τα νανοϋλικά κλπ. Επενδύεις στο σχεδιασμό και την ανάπτυξη εργαλειομηχανών, εργαλείων και λογισμικού. Και χίλια δυο άλλα. Και το βασικότερο. Απεξαρτάς την οικονομία σου από τον εξωτερικό δανεισμό, προσπαθώντας να την ενδυναμώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να λαμβάνεις υπόψη σου και την εθνική σου ασφάλεια. Όταν παράγεις λιγότερα απ’ ότι καταναλώνεις η ισχύ σου μεταφέρεται στους πιστωτές σου. Είναι περιττό να πούμε τι απ’ όλα αυτά έκανε η σύγχρονη δεξιά για να εκπληρώσει το ρόλο της ως θεματοφύλακα του έθνους.
γ) Η σύγχρονη ελληνική δεξιά βάζει το κοινωνικό πρόσημο εμπρός από το φιλελευθερισμό που επικαλείται. Οι πραγματικοί λόγοι είναι, αν θέλει να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του, καθαρά λόγοι επικοινωνιακής επιβίωσης. Σε μια χώρα όπου το κοινωνικό πρόσημο το εκμεταλλεύτηκε πλήρως η κεντροαριστερά για να κυριαρχήσει πολιτικά, ο φιλελευθερισμός της δεξιάς δεν αρκούσε. Έπρεπε να αντιπαρατάξει κι αυτή ένα κοινωνικό πρόσωπο της ελεύθερης αγοράς ώστε να σταθεί στο επίπεδο του κομματικού ανταγωνισμού για την κατάληψη της εξουσίας, σε ένα απόλυτα εχθρικό επικοινωνιακό τοπίο.Γι αυτό και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός ήταν πρόσφορος. Βέβαια όλα τα ελληνικά κόμματα στην Ελλάδα ουδέποτε έκαναν χαρτογράφηση του συλλογικού υποκειμένου στο οποίο αναφέρονταν και μη έχοντας τα ίδια πρωτότυπες ιδέες για την εγχώρια κοινωνική συγκρότηση, δανείζονταν από την Εσπερία ιδέες και σχήματα που ουδέποτε εξέτασαν αν ταιριάζουν εδώ.
Από την άλλη ο όρος “κοινωνικός” είναι τόσο ελαστικός σε ερμηνεία ώστε αφήνει πολλά περιθώρια να τον νοηματοδοτεί κανείς όπως θέλει. Στην πράξη, η “κοινωνική ευαισθησία” στην Ελλάδα εξαντλείται στη μάχη των διαφόρων επαγγελματικών και συνδικαλιστικών κλάδων να αυξήσουν των εισόδημά τους από τον προϋπολογισμό, χρησιμοποιώντας την ισχύ τους σε πρόσοδο ψήφων. Για πολλούς ισοδυναμεί με τη λέξη “τζάμπα”. Έτσι και η σύγχρονη ελληνική δεξιά, όσες φορές ήλθε στην εξουσία, δε δίστασε να προσχωρήσει σε αυτό το παίγνιο άσκησης “κοινωνικής πολιτικής” για ευνόητους ψηφοθηρικούς λόγους. Και όσες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες είτε έμειναν ατελείς ή ακυρώθηκαν από τα πραγματικά δεδομένα του προϋπολογισμού και του “κοινωνικού κράτους”.
Θα ισχυριστούν κάποιοι ότι ήταν αδύνατο στο κοινωνικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε από το 1981 και μετά να τύχαιναν ευήκοων ώτων τα προτάγματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Θα απαντούσε κανείς ότι για το κοινωνικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε δεν είναι καθόλου άμοιρη η δεξιά καθώς φόρτισε πολύ έντονα το κοινωνικό εκκρεμές μετεμφυλιακά προς τη μια κατεύθυνση, έτσι ώστε όταν αυτό εκτονώθηκε προς την άλλη πλευρά χάθηκε κάθε μέτρο και κάθε φραγμός. Και από την άλλη οι εφαρμοσμένες πολιτικές της κεντροαριστεράς μετά το 93 ποιο πολύ φιλελεύθερο χαρακτήρα είχαν, παρά σοσιαλδημοκρατικό. Η ίδια στάθηκε ανίκανη να αρθρώσει αυτόνομο, πρωτότυπο και πειστικό λόγο.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε άλλα παραδείγματα ιδεολογικής σύγχυσης, π.χ. πως ορίζονται από ένα φιλελεύθερο κόμμα οι σχέσεις κράτους-εκκλησίας, τι θέση παίρνει στα ζήτημα της ανεκτικότητας κλπ. αλλά τότε θα χρειαζόταν ολόκληρο δοκίμιο. Εν κατακλείδι, δεν έχουν σημασία οι λόγοι, οι ανέξοδες διακηρύξεις και οι κομματικορητορείες. Το πως αυτοαποκαλείται ο καθένας αναμετράται από την ίδια την ιστορική πραγματικότητα η οποία είναι αμείλικτη. Οι πράξεις έχουν σημασία. Αν θέλει η ελληνικά δεξιά να έχει ένα σύγχρονο φιλελεύθερο ή μετα-φιλελεύθερο ή οποιοδήποτε άλλο ρόλο θεωρεί ότι της επιφυλάσσει η ιστορία ας αναμετρηθεί με τον εαυτό της και ας πάψει να τρέφεται με τις αυταπάτες της.
Γιάννης Φαίλτωρ