Σαϊτσή Γιώργου από το Μαυρονόρος που πολέμησε στην Αλβανία (η θεία θυμάται την ιστορία όπως την αφηγούνταν ο παππούς) και μια μαρτυρία κατοίκων του χωριού Μαυρονόρος για την κατοχή.
«Υπηρετούσα στον Άγιο Δημήτριο στην Καστοριά. Στις 26 Οκτωβρίου 1940, γιόρταζε το χωριό και ήμασταν στο πανηγύρι και γλεντούσαμε. Στις 28 Οκτωβρίου το βράδυ ήμασταν στα φυλάκια και τα μεσάνυχτα, σήμανε συναγερμός. Μας είπαν ότι γίνεται πόλεμος. Οι αντιδράσεις των στρατιωτών ήταν διαφορετικές. Στην αρχή όλοι φοβηθήκαμε, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Μετά όμως οργανωθήκαμε και ξεκινήσαμε για τον πόλεμο. Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός μας, Ζωητάκη τον έλεγαν, πάνω στο άλογό του και πίσω ακολουθούσαμε εμείς. Προσπαθούσε πάντα να μας εμψυχώνει. Το ίδιο έκανα και εγώ με το τραγούδι μου. Τραγουδούσα συνέχεια και γι αυτό με φώναζαν τραγουδιστή. Πριν από κάθε μάχη φωνάζαμε «αέρα» και ορμούσαμε. Έτσι κερδίσαμε πολλές μάχες και φτάσαμε στην Αλβανία, λίγο έξω από τα Τίρανα.
Σε μια μάχη με αεροπλάνα, τρεις στρατιώτες δικοί μας ήταν ακάλυπτοι. Όταν άρχισαν τα αεροπλάνα να πυροβολούν, οι δύο πρόλαβαν να κρυφτούν και ο τρίτος έμεινε κάτω από ένα δέντρο. Τα αεροπλάνα έριχναν συνέχεια στο δέντρο μέχρι που έπεσαν όλα τα κλαδιά, αλλά ο στρατιώτης δεν έπαθε τίποτα. Σε μια στροφή του αεροπλάνου πρόλαβε, έτρεξε και κρύφτηκε μαζί με τους άλλους.
Κάποια άλλη φορά, ενώ προχωρούσαμε, είδαμε από μακριά ένα τάγμα Ιταλών, περίπου χίλια άτομα. Εμείς ήμασταν περίπου τριάντα. Οι Ιταλοί είχαν καζάνια με μακαρόνια και ετοιμάζονταν να φάνε. Ένας από τους δικούς μας, που ήταν πολύ καλός στο σημάδι, έριξε μια χειροβομβίδα μέσα σε ένα καζάνι και οι Ιταλοί τρόμαξαν. Τότε τρέξαμε, τους πιάσαμε αιχμαλώτους και τους στείλαμε στην Ελλάδα. Αυτοί μας είπαν ότι δεν ήθελαν να πολεμήσουν, αλλά τους ανάγκαζαν.
Το χειμώνα τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Χιόνιζε πολύ και το κρύο ήταν ανυπόφορο. Πολλές φορές μας σκέπαζε το χιόνι και βγάζαμε από μέσα στρατιώτες, άλλους νεκρούς και άλλους με κρυοπαγήματα. Αυτά που είχαμε πάντα μαζί μας, ήταν κονιάκ και σταφίδες.
Θυμάμαι τη χλένη που φορούσα. Ήταν γεμάτη τρύπες από σφαίρες, εγώ όμως δεν τραυματίστηκα ποτέ.
Όταν μπήκαμε στην Αλβανία, οι Έλληνες που ζούσαν εκεί μας χειροκροτούσαν και έβγαζαν στα μπαλκόνια τις ελληνικές σημαίες. Λίγο πριν φτάσουμε στα Τίρανα, μας είπαν να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα, γιατί είχε μπει και η Γερμανία στον πόλεμο και ο πόλεμος είχε χαθεί.»
Μαρτυρία των κατοίκων του χωριού Μαυρονόρος:
«Οι άντρες του χωριού ήταν κρυμμένοι σε μια τοποθεσία που λεγόταν «Αντάνι». Οι Γερμανοί πήγαν στο χωριό και έψαχναν να τους βρουν. Δεν μπόρεσαν όμως να τους βρουν και έκαψαν όλα τα σπίτια του χωριού. Μέσα στις αποθήκες των σπιτιών είχαν κρυμμένες οβίδες και όταν έπαιρναν φωτιά έσκαγαν. Δυο γέροι αρνήθηκαν να βγουν από τα σπίτια τους και κάηκαν ζωντανοί. Μόνο δυο σπίτια δεν κάηκαν, γιατί κάποιοι ήταν μέσα και έσβησαν τη φωτιά.»
Οι μαθητές της τάξης
Ο δάσκαλος της τάξης
Αργύριος Καραλιόλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου