Γιατί η πολιτική Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή

 
Προς όσους αναρωτιούνται γιατί είναι κατ’ ουσίαν αντιμνημονιακή η πολιτική Σαμαρά:
Αντιμνημονιακή είναι μια πολιτική που σε βγάζει από το Μνημόνιο...
Που σε βγάζει από την υποτέλεια του να σε κυβερνούν οι ξένοι, για την ακρίβεια, οι ξένοι δανειστές.
Η πολιτική Σαμαρά, λοιπόν, είναι στην ουσία της αντιμνημονιακή, παρά το ότι εφαρμόζει (κατά γράμμα…) το Μνημόνιο, διότι ως τελικό στόχο έχει την άρση της εξάρτησης της χώρας από τα Μνημόνια και από την υποτέλεια που αυτά συνεπάγονται.
Αντιθέτως, η πολιτική του ΓΑΠ στόχο είχε εξαρχής την υποταγή της χώρας στην υποτέλεια των Μνημονίων. Και μάλιστα, την δημιουργία των πολιτικών εκείνων συνθηκών που θα επέτρεπαν διαιώνιση των Μνημονίων. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο ΓΑΠ δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να παραδώσει την σκυτάλη της εξουσίας είτε σε μια μνημονιακή συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (Ιούνιος 2011 και “υποβολής παραίτησης” προς τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Σαμαρά), είτε σε μια μνημονιακή τεχνοκρατική κυβέρνηση (Παπαδήμου).
Ο ΓΑΠ δεν αποσταθεροποίησε την οικονομία μόνον κατά το χρονικό διάστημα Οκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010, οπότε και ζήτησε “υπαγωγή στον μηχανισμό στήριξης”. Αντιθέτως, ολοκλήρωσε το αποσταθεροποιητικό του έργο και μια ακόμη κίνηση που έχει διαλάθει της προσοχής των περισσότερων, σχεδόν όλων, τον Οκτώβριο του 2010. Συγκεκριμένα, αμέσως μετά την ανέλπιστα εξαιρετικά επιτυχή αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας, το ελληνικό spread είχε πάρει την κατηφόρα για δυο-τρεις εβδομάδες, φθάνοντας στιγμιαία μέχρι και τις 645 μονάδες
(δείτε τα διαγράμματα εδώ:  http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseisHDATWeeklyReport/Hdatwr20100927-20101001.pdf,http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseisHDATWeeklyReport/Hdatwr20101004-20101008.pdf,http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseisHDATWeeklyReport/Hdatwr20101011-20101015.pdf,http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseisHDATWeeklyReport/Hdatwr20101018-20101022.pdf
καιεδώ: http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseisHDATWeeklyReport/Hdatwr20101025-20101029.pdf),
περίπου δηλαδή όσο και σήμερα, που προσδοκούμε πρωτογενές πλεόνασμα. Η εκπληκτική εκείνη πορεία των ελληνικών ομολόγων του Οκτωβρίου 2010 μετά την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής καταδεικνύει ένα πράγμα που λείπει από τις δημόσιες αναλύσεις για το χρέος: Ότι η πρόσβαση ή μη πρόσβαση στις αγορές χρήματος είναι μια υπόθεση που εξαρτάται καθ’ υπερβολή από την ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ αντίληψη των αγορών.
Ο ΓΑΠ και τα αφεντικά του, έχοντας πλήρη επίγνωση της υποκειμενικότητας των αγορών, “σκότωσαν” με μεθοδευμένες κινήσεις την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα στο επτάμηνο 10/2009 έως 4/2010, αποτέλεσμα που οριστικοποιήθηκε με την υπαγωγή στον “μηχανισμό στήριξης” – που για την υποκειμενικότητα των αγορών, ήταν καθαρή ομολογία χρεοκοπίας. Όμως η Ελλάδα δεν ήταν χρεοκοπημένη ούτε τότε, ούτε βέβαια πριν από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Αυτό το απέδειξε περίτρανα η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου του Σεπτεμβρίου 2010 της Εθνικής, που απέδειξε δηλαδή ότι, αφού μπορούσε η μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα να αυξήσει με απρόσμενη άνεση και για σχετικά υψηλό ποσό το μετοχικό της κεφάλαιο, άρα ενυπήρχε μη αρχικώς ορατή θετική διάθεση για τοποθέτηση κεφαλαίων στην Ελλάδα.
Τι έκανε τότε ο κύριος ΓΑΠ; Ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, θα θυμόμαστε όλοι ότι απείλησε με εθνικές εκλογές για την περίπτωση που θα “έχανε” τις εκλογές εκείνες – κάτι καθόλου απίθανο, υπό τις πολιτικές συνθήκες της συγκυρίας. Αμέσως, η εξαγγελία εκείνη λειτούργησε αποσταθεροποιητικά και το θετικό μομέντουμ των ελληνικών ομολόγων χάθηκε, οριστικά, όπως θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει μερικούς μήνες αργότερα. Διότι μερικούς μήνες αργότερα ήλθε το εγκληματικό PSI που έθαψε μια για πάντα την ελληνική πιστοληπτική αξιοπιστία.
Το PSI βέβαια ήταν πια τότε αναπόφευκτο, εάν κάποιος δεν ήθελε να εξετάσει την εκδοχή/επιλογή της επίσημης χρεοκοπίας και ίσως δραχμής. Ωστόσο, το PSI είχε τόσες κακές πτυχές, ώστε ακόμη και η εκδοχή της χρεοκοπίας να φαντάζει ελκυστική τόσο σε βραχυπρόθεσμο και μεσο-μακροπρόθεσμο επίπεδο. Αυτή που δεν ήθελε όμως με τίποτε να εξετάσει την εκδοχή της χρεοκοπίας ήταν η ελληνική πολιτικο-οικονομική ελίτ. Η γνώμη μου είναι, ότι δεν ήθελε να την εξετάσει διότι δεν γνώριζε πώς να την διαχειριστεί προς το συμφέρον της.
Ο Σαμαράς δεν ήταν ο επαναστάτης που θα τα έβαζε με το σύνολο της ελληνικής ελίτ. Γέννημα-θρέμμα του ελληνικού συστήματος, ανδρώθηκε μέσα από αυτό και όχι σε αντιπαράθεση με αυτό. Δεν μπορεί κανείς να αναμένει από έναν αστό πολιτικό να γίνει από την μια μέρα στην άλλη επαναστάτης. Πολλοί τον κατηγόρησαν για αυτό (δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου), αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Σαμαράς συμβιβάστηκε με το Μνημόνιο. Μπορεί να ανέλαβε την δέσμευση απέναντι στους δανειστές της χώρας να το εκτελέσει – από τη στιγμή που επέλεξε να αποφύγει την πολιτική της επίσημης χρεοκοπίας – όμως η όλη του πολιτεία από την στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και μετέπειτα δείχνει ότι ο Σαμαράς ανέλαβε να εφαρμόσει το Μνημόνιο με βαθύτερη στόχευση να ξεπεράσει και όχι να συντηρήσει την κρίση.
Ας αναλογιστούμε πόσα εμπόδια είχε σε αυτή την πορεία: Μια χώρα με πλήρως αναξιόπιστη εικόνα απέναντι στους δανειστές της, τις “αγορές”, τον διεθνή τύπο και την διεθνή κοινή γνώμη. Μια εσωτερική κοινή γνώμη δύσπιστη και μονίμως στα όρια της κοινωνικής εξέγερσης. Μια αναγκαστική συμμαχία με ό,τι αμοραλιστικότερο γέννησε ποτέ η ελληνική πολιτική (το ΠΑΣΟΚ), καθώς και με έναν φύσει αναξιόπιστο κυβερνητικό εταίρο (ΔΗΜΑΡ). Ένα κόμμα εν πολλοίς εχθρικό απέναντι στον ίδιο, ιδίως τα διάφορα καπετανάτα του. Ένα ταπεινωτικό εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου 2012 να τον κυνηγάει και να του υπενθυμίζει ότι εξελέγη πρωθυπουργός με την λαϊκή ανοχή και όχι με την λαϊκή υποστήριξη – που τόσοι και τόσοι πρωθυπουργοί απήλαυναν γενναιόδωρα στα πρώτα χρόνια των θητειών τους. Κυριότερό του στήριγμα έναν διαπλεκόμενο τύπο που τον στήριξε λυσσωδώς όχι επειδή τον πίστευε, αλλά επειδή σε αυτόν έβλεπε την τελευταία αχνή ελπίδα σωτηρίας των προνομίων του (τα οποία έβλεπε να απειλούνται από την επικείμενη χρεοκοπία). Στήριγμα που, βέβαια, κάθε άλλο παρά έξωθεν καλή μαρτυρία αποτελούσε στα μάτια του κόσμου. Και κυρίως: Μια οικονομία αποσταθεροποιημένη και σε κατάρρευση, χωρίς αχτίδα ανάκαμψης και χρηματοδότησης από πουθενά.
Ειπώθηκε από ορισμένους σχολιαστές αυτές τις ημέρες ότι η πτώση των σπρεντς είναι αποτέλεσμα κινήσεων “σπεκουλαδόρων”. Αναμφίβολα. Μόνον που, ενώ στον καιρό του ΓΑΠ οι σπεκουλαδόροι έκαναν σπέκουλα με την ελληνική χρεοκοπία, τώρα οι σπεκουλαδόροι κάνουν σπέκουλα (και ελπίζουν να κερδίσουν χρήματα ρισκάροντας το κεφάλαιό τους) με την προοπτική ελληνικής ανάκαμψης! Για την οποία οι σπεκουλαδόροι έχουν περίπου πλήρως πεισθεί, ενώ τα 11.000.000 άπιστοι Θωμάδες θέλουν με τη μία διαγραφή των τρεισήμισι ολέθριων ετών μνημονίων.
Πόσο τυφλός πρέπει να είναι κανείς για να μην βλέπει ότι αύριο-μεθαύριο η χώρα ανακτά την οικονομική της ανεξαρτησία; Πόσο τυφλός πρέπει να είναι κανείς για να μην βλέπει ότι η πρόσβαση στις αγορές θα έχει άμεση επίπτωση στην τσέπη του, από την στιγμή που θα πάψει πια η κυβέρνηση να είναι έρμαιο της τρόικας και της μόνιμης ολέθριας απαίτησης “κόψτε άλλα 2 δις που (λέμε εμείς ότι) σας λείπουν”. Πόσο τυφλός πρέπει να είναι για να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτά οφείλονται στο τόσο λοιδορημένο πρωτογενές πλεόνασμα που κερδίσαμε όχι μόνον με το αίμα μας, αλλά και χάρη στην επιδέξια σταθεροποίηση που πέτυχε ο Σαμαράς με τις βαριές αλυσίδες του Μνημονίου στα χέρια του; Πόσο τυφλός πρέπει να είναι κανείς για να μην αντιλαμβάνεται πού οδήγησε η (μνημονιακή) πολιτική του ΓΑΠ και της παρέας του, και πού οδηγεί η (μνημονιακή κι αυτή) πολιτική του Σαμαρά;
Αλλά και πόσο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ όμως πρέπει να είναι κανείς για να μην αντιλαμβάνεται τα όσα πρόσφερε στην ελληνική οικονομία μέχρι σήμερα αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο ένας άνθρωπος, ο Σαμαράς;
Όλα αυτά τα λόγια προέρχονται από έναν άνθρωπο που ΔΕΝ ψήφισε τον Σαμαρά σε καμία από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, λόγω της μνημονιακής στροφής. Αλλά που δεν δέχομαι παράλληλα να κλείνω τα μάτια μου στο ανέλπιστο αποτέλεσμα των προσπαθειών αυτής εδώ της κυβέρνησης Σαμαρά, ένα αποτέλεσμα που κανένας άλλος εν ενεργεία πολιτικός δεν ήταν σε θέση να επιτύχει για την ελληνική οικονομία.
Δοκιμάστε οι γκρινιάρηδες τον Αλέξη ή τον Καμμένο. Να δούμε πού θα οδηγήσει η “δοκιμή” σας. Εκ του ασφαλούς, με τα επιτεύγματα του Σαμαρά να κρατούν την χώρα όρθια στο τεντωμένο σκοινί που βαδίζει από τον Ιούνιο του 2012, μπορείτε να γκρινιάζετε όσο θέλετε. Δεν έχετε το δικαίωμά, όμως, να ταρακουνήσετε την χώρα στην πορεία της αυτή, λίγο πριν βγει από την περιοχή του τεντωμένου σκοινιού και βαδίσει ξανά στο σταθερό έδαφος της πρόσβασης στις αγορές.
Διογένης