Βρισκόμαστε μπροστά στο κρισιμότερο σταυροδρόμι των τελευταίων δεκαετιών τόσο ως χώρα και ως κοινωνία, όσο και ο καθένας μας..
ατομικά ως πολίτης και ψηφοφόρος. Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι όπως κάποτε μπροστά στον Ηρακλή ανοίχτηκαν οι δρόμοι της αρετής και της κακίας. Όμοια σαν κι εκείνον, πρέπει κι εμείς να διαλέξουμε τον δρόμο που θα περπατήσουμε από εδώ και πέρα: θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον δύσβατο ανηφορικό δρόμο όπου ήδη βρισκόμαστε, εντός του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης ή θα προτιμήσουμε τον «εύκολο» κατήφορο της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας;
Τι γίνεται όμως όταν πλέον ο δρόμος της αρετής – ευρώ εκτός από ανηφορικός και δύσβατος γίνεται συν τω χρόνω δυσδιάκριτος και αμφιβόλου κατευθύνσεως; Τι γίνεται όταν η ταμπέλα που δείχνει τον δρόμο της αρετής – ευρώ, μετά τις θυσίες και τον πόνο ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας μοιάζει να σημαδεύει πλέον τον απύθμενο γκρεμό; Ακόμη και οι πιο σώφρονες των πολιτών, αυτοί που είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι τέλους την δύσκολη πορεία για τις εκ βάθρων αλλαγές και ρήξεις που έχει ανάγκη η χώρα, έρχονται αντιμέτωποι με το φάντασμα της δυσπιστίας και την βάσανο των αμφιβολιών, όταν κανένα φως δεν διακρίνεται στην άκρη του τούνελ και ο ανήφορος φαίνεται πως καταλήγει σε τοίχο ή ακόμη χειρότερο σε άπατο βάραθρο!
Αυτή είναι η κρίσιμη «λεπτομέρεια», η απαραίτητη κίνηση, η μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό της χώρας προσωπικά: να εμφανίσουν σύντομα, τους επόμενους τρεις μήνες ή δυνατόν, το πολυπόθητο φως στην άκρη του τούνελ. Να επαναχαράξουν τον ξεθωριασμένο δρόμο της αρετής – ευρώ. Να γεφυρώσουν το χάσμα που μοιάζει έτοιμο να μας καταπιεί αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο με τον τρόπο που βαδίσαμε μέχρι σήμερα. Να οδηγήσουν την χώρα μεν σε αλλαγή βηματισμού, τους εταίρους-δανειστές δε σε αλλαγή στάσης. Εύκολο; Δεν θα το έλεγα. Ακατόρθωτο; Ας το δούμε λιγάκι.
Ο χρόνος είναι πιεστικός για μια τόσο μεγάλη πρόκληση και αυτό είναι πραγματικά κρίμα, στον βαθμό που σπαταλήθηκε πολύτιμος χρόνος σε δυσεξήγητες αναστολές, αναβολές και σε εγκληματική αδράνεια. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά και καμιά φορά όταν κάνεις την σωστή κίνηση ο πολιτικός και οικονομικός χρόνος συμπυκνώνεται και τα αποτελέσματα είναι καταιγιστικά και επιτυγχάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Σε πρώτη εκτίμηση όμως, ο χρόνος είναι εναντίον της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού και αν σπαταληθεί ακόμη και το ελάχιστο διάστημα υπέρ αδρανείας ή δισταγμών, το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά.
Η κοινωνία είναι ακριβώς στο μεταίχμιο να πιστέψει οριστικά πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι αδιέξοδος και οδηγεί στον γκρεμό ή στην καλύτερη σε έναν αργό, βασανιστικό θάνατο. Άρα, στο εσωτερικό της χώρας είναι απαραίτητες εκείνες οι διορθωτικές κινήσεις που θα αντιστρέψουν την κατάσταση και θα αποτρέψουν την εμπέδωση μιας τέτοιας κοινωνικής βεβαιότητας. Χρειάζεται επειγόντως η ανάληψη εκείνων των μέτρων που θα δώσουν μιαν αχτίδα ελπίδας στους απελπισμένους και θα σηματοδοτήσουν την πιθανότητα επιστροφής της χώρας σε ενάρετο οικονομικό κύκλο. Κάτι τέτοιο, θα λειτουργούσε επίσης υποστηρικτικά στο συνολικό εγχείρημα της αντιστροφής του κάκιστου επιχειρηματικού και επενδυτικού κλίματος, αφού είναι τοις πάσι γνωστό πως η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα ψυχολογίας τελικά. Τέτοια μέτρα δεν μπορεί να είναι άλλα από την επιτάχυνση των δομικών μεταρρυθμίσεων, την στοχευμένη ελάφρυνση της φορολογίας, την εντατικοποίηση των ελέγχων εναντίον των μεγάλων φοροφυγάδων και κλεπτών δημοσίου χρήματος παρόντος και παρελθόντος και την έμπρακτη ανακούφιση όλων αυτών που κινδυνεύουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης να χάσουν εκτός από την αξιοπρέπειά τους και την ίδια την ζωή τους.
Τέλος, ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας ή αποτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος της τελευταίας ώρας – ας μην γελιόμαστε – είναι η στάση των εταίρων και δανειστών μας. Αυτοί είναι που με τις αποφάσεις τους και τις πολιτικές τους θα δώσουν διέξοδο ξανά στο αδιέξοδο της σημερινής πορείας της χώρας ή θα μας οδηγήσουν εκόντες – άκοντες στον δρόμο της κακίας – άτακτης χρεοκοπίας. Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι της νέας διαπραγμάτευσης που θα πρέπει να είναι σκληρή και ανυποχώρητη. Η επερχόμενη προεδρία της ΕΕ προσθέτει κάποια ατού και κάποια βαρίδια στην θέση της κυβέρνησης σε μια τέτοια δύσκολη και κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Είναι στο χέρι και σίγουρα μέσα στις δυνατότητες της κυβέρνησης αλλά κυρίως του Πρωθυπουργού προσωπικά να εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτά τα ατού και να αποδυναμώσει κατά δύναμιν τα συγκεκριμένα βαρίδια. Σίγουρα δεν θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση «του σαλονιού», αλλά είναι η τελευταία ευκαιρία για την χώρα να βαδίσει στον σωστό δρόμο. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει πάση θυσία να αντιληφθούν και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, καθώς σε περίπτωση που η Ελλάδα αφεθεί στην τύχη της αβοήθητη, μεσομακροπρόθεσμα θα έχει μπει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κι αυτό δεν είμαι σίγουρος πως το θέλουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί που θα πληρώσουν και στην μία και στην άλλη περίπτωση το «μάρμαρο»!
Συμπερασματικά, ο Πρωθυπουργός έχει να συγκεράσει τρεις πιεστικούς παράγοντες ώστε να επιτύχει το ποθητό αποτέλεσμα. Τον χρόνο που σώνεται, την ελληνική κοινωνία που έχει φτάσει στα όριά της και τους εταίρους και δανειστές μας που τραβάνε επικίνδυνα το σχοινί. Αν δεν το καταφέρει στους επόμενους τρεις-τέσσερις μήνες, τότε η πορεία της χώρας είναι δυστυχώς προδιαγραμμένη και το μέλλον όλων ημών σκοτεινό και αβέβαιο…
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου