Αν λοιπόν είναι μεγάλο πράγμα η σωτηρία της ψυχής φανταστείτε τη μεγαλοσύνη εκείνου που θυσιάζεται για να σώσει την πατρίδα του. Και κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί ότι από τα δραματικά γεγονότα των Καννών, που τώρα μαθαίνουμε κι εμείς καλά, μέχρι σήμερα ο πρωθυπουργός και μια ομάδα που έχει εργαστεί πολύ σκληρά, έχει θυσιάσει και πάρα πολλά. Προσωπική ζωή, υγεία, καριέρες με εκατομμύρια και πολιτικό μέλλον.
Όμως, πάνω απ’ όλους και απ’ όλα για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να θυσιάζεται, είναι η Ελλάδα. Δεν έχει καμιά σημασία να αναλύσει κανείς σε ένα άρθρο τι έχει επιτευχθεί. Αν υπάρχει πλεόνασμα 1 δις, αν θα μοιραστούν 500 εκατ., αν θα μειωθούν οι εισφορές και οι συντελεστές φορολόγησης. Ό,τι κι αν πεις σε έναν κόσμο που έχει υποστεί μεγάλες θυσίες δεν μπορεί να το καταλάβει.
Ό,τι και να δώσεις σε έναν λαό που επί πέντε χρόνια βρίσκεται με το κεφάλι σκυμμένο και υπομένει τα πάνδεινα είναι σα να του δίνεις ψίχουλα.
Σκεφτείτε να δώσετε σε έναν περιπλανώμενο στην έρημο λίγες σταλιές νερό και να του πείτε ότι έχει ακόμη πολύ έρημο να περπατήσει. Δεν θα καταλάβει το νερό που ήπιε. Αν όμως του εξηγήσεις ότι μετά την έρημο υπάρχει η όαση, μετά τους κόπους και τα βάσανα υπάρχει ένα πεζούλι να ξαποστάσει τότε θα το καταλάβει. Διότι τότε θα τους έχεις δώσεις την ελπίδα της ζωής κι αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα.
Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θα ψηφίσει Σαμαρά και Νέα Δημοκρατία για πολλούς λόγους. Υπάρχει και πολύς που θα ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πιστεύει σε ό,τι του λένε άσχετοι και επικίνδυνοι άνθρωποι.
Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι η χώρα δεν σώθηκε, εκτός κι αν δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που θα έφερνε για την πατρίδα ένα σενάριο εξόδου από το ευρώ και άτακτης χρεοκοπίας.
Οι συμφορές για τον ελληνικό λαό θα ήταν πολύ χειρότερες από αυτές που ζει σήμερα. Μπορεί να του έχουν κόψει το μισθό, τη σύνταξη, να πληρώνει φόρους και χαράτσια, η ανεργία να είναι στα ύψη, όμως η πατρίδα στάθηκε στα πόδια της. Μια κατάρρευση θα είχε αποτελέσματα πολύ χειρότερα από αυτά που έγιναν στην Κύπρο.
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το καλοκαίρι του 2012, αν δεν γίνονταν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και δεν αναλάμβανε η κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, οι εξελίξεις θα ήταν δραματικές. Κάποιοι μπορεί να μην πιστεύουν ότι εκείνο το καλοκαίρι θα ήταν η αρχή του τέλους για την Ελλάδα. Μια συνέχιση της πολιτικής κρίσης θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση των τραπεζών. Ο κόσμος θα μπορούσε να παίρνει από τα ΑΤΜ μόνο 50 – 100 ευρώ την εβδομάδα όταν φυσικά τα γνωστά λαμόγια θα είχαν ήδη βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, όπως έγινε στην Κύπρο.
Για σκεφτείτε λοιπόν τον εαυτό σας να μπορεί να τα βγάλει πέρα με 100 ευρώ τη βδομάδα; Για σκεφτείτε τις επιχειρήσεις που θα έβαζαν όλες λουκέτο; Και για σκεφτείτε τι θα μπορούσαν να γίνουν οι καταθέσεις των πολιτών στις ελληνικές τράπεζες; Δεν μιλάμε για ένα απλό κούρεμα, μιλάμε για εξανέμιση των κόπων μιας ζωής.
Ακόμη και τώρα οι δυνάμεις της αθλιότητας και της ανευθυνότητας δεν πιστεύουν ότι οι ξένοι θα μας έστελναν στον αγύριστο, ότι είχαν έτοιμο σχέδιο εξόδου της Ελλάδας. Άλλοι λένε ότι υπήρχε διεθνής συνωμοσία, άλλοι ότι δεν θα τολμούσε η Μέρκελ, άλλοι ότι θα μας έσωζε το ξανθό γένος ή οι… σχιστομάτηδες με τα δισεκατομμύρια. Άλλοι περιμένουν ακόμη βοήθεια από τους Νεφελίμ, οι δε Συριζαίοι πιστεύουν ακόμη ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και θα σταματήσουν να πληρώνουν χωρίς καμιά επίπτωση.
Μακάρι να ήταν έτσι και μακάρι να μην ήταν τόσο σκληρό το καπιταλιστικό σύστημα, όμως έτσι είναι.
Ο Αντώνης Σαμαράς θυσίασε πολλά, λείανε τις γωνίες του, υποχώρησε από προσωπικές θέσεις και από υποσχέσεις που έδωσε. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μεταξύ του προσωπικού συμφέροντος, της πολιτικής επιβίωσης από τη μια και της διάσωσης της Ελλάδας προτίμησε το δεύτερο. Γι’ αυτό ανέχθηκε το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Γι’ αυτό ανέχθηκε ανθρώπους δίπλα του με τους οποίους δεν έχει καμιά προσωπική σχέση, όπως λέει και η Ντόρα. Γι’ αυτό και υποχώρησε από υποσχέσεις που έδωσε στο Ζάππειο. Όταν όμως παίρνεις πάνω σου τη μεγάλη πρόκληση και βρίσκεσαι εμπρός στο δίλημμα που στο ένα άκρο υπάρχει η σωτηρία της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Δεν μας λένε και πολλά τα πλεονάσματα και τα μικροποσά που μπορεί και επιστρέφει πίσω η κυβέρνηση. Μας λέει, όμως, πολλά ότι η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια ευρωπαϊκή χώρα που δεν έγινε Κολομβία και Αργεντινή. Που δεν σκοτώνεται ο κόσμος στους δρόμους, που δεν χτυπάει άδειες κατσαρόλες, που δεν πάει στο ΑΤΜ και του έχουν βάλει όριο 100 ευρώ την εβδομάδα.
Κυρίως μας λέει πολλά ότι ξαναγεννήθηκε η ελπίδα σ’ αυτό το λαό. Ελπίδα για κάτι καλύτερο αλλά και δύναμη για να αλλάξουν όλα εκείνα που έφεραν την Ελλάδα στην κατάσταση αυτή. Είναι η χρυσή ευκαιρία για όλους μας να θωρακίσουμε την πατρίδα που τόσο αγαπάμε ώστε να μην την ξαναδούμε να παίζει την τύχη της στα χαρτιά. Να μην ξαναγυρίσει στην εποχή των Καννών ή του καλοκαιριού του 2012.
Κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο σε μια περίοδο σταθερότητας κι όχι αποσταθεροποίησης που απεργάζονται κάποιοι.
Θα χρησιμοποιήσουμε κλείνοντας μια φράση που σε κάποιους δεν θα αρέσει γιατί την είπε ο Άρης Βελουχιώτης, όμως, έτσι είναι. Είχε πει κάποτε ο Άρης: «Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ»;
Ας το σκεφτούμε καλά αυτό όλοι όσοι μείναμε για να αγωνιστούμε και να κάνουμε καλύτερη την Ελλάδα μας.
Antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου