Ρέκβιεμ για τις μεταρρυθμίσεις

Παρά τις κάποιες επιμέρους βελτιώσεις, η πολιτική ελίτ επιβάλλει την επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος, μέσα στο οποίο αντρώθηκε στην χώρα μας, μια κληρονομικώ δικαίω «δημοκρατία» των τζακιών, των πριγκιπάτων, των βαρονιών, των διαπλεκόμενων, των νταβατζήδων και των κουμπάρων

Δεν θέλησα να γράψω εν θερμώ για τον ανασχηματισμό και την «καινούρια» σύνθεση της κυβέρνησης. Γι αυτό τον λόγο άφησα να περάσει κάποιος εύλογος χρόνος προτού ασχοληθώ με το εγχείρημα που ανέλαβε να καταδείξει την λήψη του «μηνύματος» των ευρωεκλογών από την ασθμαίνουσα συγκυβέρνηση.

Δεν θα αναφερθώ σε πρόσωπα, υπουργεία, απερχόμενους και εισερχόμενους υπουργούς και υφυπουργούς, θα ήταν σα να «κλέβω» αφύλακτο ερημοκλήσι.

Ακόμη και ο πλέον αισιόδοξος όμως, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει πως ο ανασχηματισμός και η «νέα» κυβέρνηση που αυτός παρήγαγε, μοιάζει με την εξόδιο ακολουθία των (προσφιλών σε κάποιους, μεταξύ των οποίων και ο γράφων) πλην όμως «θανόντων» μεταρρυθμίσεων, που ήταν, είναι και θα είναι απαραίτητες για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την είσοδό της σε αναπτυξιακή τροχιά.

Το μήνυμα λοιπόν των ευρωεκλογών, όπως καταδείχτηκε από τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ήταν η στροφή προς … τις εθνικές εκλογές. Κανείς εχέφρων πολιτικά άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως η «νέα» κυβέρνηση που ως επί το πλείστον δομήθηκε με «υλικά» ανακύκλωσης που ανασύρθηκαν άρον – άρον από τον κάλαθο των πολιτικών «εφεδρειών», είναι δυνατόν να ασχοληθεί στ’ αλήθεια με την διακυβέρνηση της χώρας, την προώθηση δομικών αλλαγών, την αναμόρφωση του αποτυχημένου πολιτικο-οικονομικού μοντέλου, την επίτευξη του δύσκολου όσο και πολυπόθητου έργου της ανάπτυξης της οικονομίας και κατά συνέπεια την ανάσχεση της ανεργίας, την τόνωση της επιχειρηματικότητας, την μείωση της αβάσταχτης φορολογίας, την μείωση των δημοσίων δαπανών, τον εξορθολογισμό και το νοικοκύρεμα του δημόσιου τομέα, την πάταξη της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, του νεποτισμού, της ευνοιοκρατίας, της διαπλοκής και του πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Η «νέα» κυβέρνηση αντίθετα, ένα συμπίλημα υπερβολικά πολλών πασοκικών φαντασμάτων ενός πρόσφατου αλλά και απώτερου παρελθόντος, που προξενούν τρόμο σε κάθε λογικό πολίτη που περιμένει ακόμη τις πολυθρύλητες μεταρρυθμίσεις, με έναν ικανό αριθμό ακροδεξιών, αδέσποτων «λαϊκοδεξιών» και απονευρωμένων «φιλελεύθερων» γόνων και απογόνων νεοδημοκρατικών τζακιών και παραμάγαζων, φαίνεται να έχει ως μοναδική αποστολή να οδηγήσει την χώρα σε εθνικές εκλογές, προσπαθώντας να «επαναπατρίσει» τους ένθεν και ένθεν απολωλότες ψηφοφόρους.

Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, φαίνεται να κερδίζει την παρτίδα των εντυπώσεων, μετουσιώνοντας το ισχνό 8% (!) των ευρωεκλογών σε συμμετοχικό κυβερνητικό θρίαμβο. Το ΠΑΣΟΚ, η μεγαλύτερη τροχοπέδη για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, κατάφερε να διασωθεί και να μετατρέψει την δεινή τακτική εκλογική του ήττα σε στρατηγική πολιτική νίκη – διέξοδο επιβίωσης.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση νέο-ΠΑΣΟΚ – παλαιο-ΔΕΞΙΑΣ με ολίγη φιλελεύθερη μητσοτακική «εσάνς» και με Πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά(!!), θα οδηγήσει την χώρα στις επόμενες εθνικές εκλογές. Δεν είμαι βέβαιος αν θα του βγει του Πρωθυπουργού, αυτό το παράτολμο εγχείρημα. Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι πως τούτη η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να αποτελέσει το ρέκβιεμ – ή καλύτερα την νεκροφόρα – κάθε ελπίδας για να δρομολογηθούν έστω και την τελευταία στιγμή εκείνες οι απαραίτητες δομικές αλλαγές που ήταν, είναι και θα είναι πάντα απαραίτητες για να αλλάξει σελίδα η χώρα.

Η κρίση τούτη ήταν (κατά την ταπεινή μου γνώμη), μια μοναδική ευκαιρία για την Πατρίδα μας να προχωρήσει μπροστά και να μεταλλαχθεί σε μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία. Όλα δείχνουν πως παρά τις κάποιες επιμέρους βελτιώσεις, η πολιτική ελίτ προέκρινε και στο τέλος θα καταφέρει να επιβάλλει την επιβίωση και διαιώνιση εκείνου του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος, μέσα στο οποίο αντρώθηκε και διέπρεψε στην χώρα μας, μια κληρονομικώ δικαίω «δημοκρατία» των τζακιών, των πριγκιπάτων, των βαρονιών, των διαπλεκόμενων, των νταβατζήδων και των κουμπάρων. Η Ελλάδα, αν συμβεί αυτό, αργά αλλά σταθερά θα διολισθήσει στην κατάσταση ενός μονίμως πτωχευμένου κρατιδίου, απόλυτα εξαρτώμενου από τις διαθέσεις του ξένου παράγοντα, εκτεθειμένο στις ορέξεις του φαντασμένου υπερτροφικού γείτονα, πιόνι γεωπολιτικών παιγνίων αβέβαιης και ετεροκαθοριζόμενης έκβασης.

Μακάρι να πέφτω έξω. Μακάρι ο Αντώνης Σαμαράς να έχει στο βάθος της πολιτικής του σκέψης σχέδια και προοπτικές για την χώρα που εγώ ο τάλας δεν μπορώ όχι να διαβλέψω αλλά ούτε καν να ψυχανεμιστώ. Μακάρι να με διαψεύσει ο Πρωθυπουργός, στον οποίο ακόμη ελπίζω, καθώς δεν υπάρχει άλλος πολιτικός πόλος εκτός αυτού, που να μπορεί να συσπειρώσει τούτη την δύσκολη ώρα τις ελπίδες, τους πόθους και τις δυνάμεις ολόκληρου του Έθνους. Μακάρι τελικά να του βγει. Μακάρι …


Akenaton