Υπόγειος πόλεμος στον ΣΥΡΙΖΑ

Όταν πριν μερικές ημέρες ο Γ. Δραγασάκης παρουσίασε ένα μέρος του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος που έκανε λόγο για «πάγωμα»
ή «απόσυρση» μέρους του, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό μονομερώς, εντούτοις κάποιοι μίλησαν για έναν σχετικό ρεαλισμό. Και να θυμίσουμε ότι ο Δραγασάκης είναι αυτός που πήρε μέρος στη μυστική αποστολή συνάντησης του «δεξιού χεριού» της Μέρκελ, του Γκάμπριελ, επομένως λογικά θα έδωσε τα διαπιστευτήριά του για το πώς θα κυβερνήσουν.


Κι αν υποθέσουμε ότι είναι μια βάση διαπραγμάτευσης αυτή για το ελληνικό χρέος, αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τελικά θα μπορέσει να την εφαρμόσει; Ή την επόμενη των εκλογών θα πέσουν πάνω του οι συνιστώσες και θα τον τσακίσουν; Το έλεγε ο Σαμαράς στη Βουλή: Έχει συνεννοηθεί πρώτα με τις συνιστώσες για το τι θα πράξει;

Ρίχνοντας μόνο μια ματιά στην ιστοσελίδα iskra που συνδέεται με την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεται κανείς το μπάχαλο που υπάρχει και το οποίο θα είναι καταστροφικό για την Ελλάδα σε μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς. Από τη μια ο ένας γράφει ότι θα πάρουν τα κέρδη του ΟΠΑΠ, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, θα κόψουν τους εξοπλισμούς και θα βρουν άλλους πόρους από τα επιχειρηματικά κέρδη (ποια κέρδη που έχουν όλοι καταρρεύσει) κι από την άλλη ο άλλος γράφει ότι ο Δραγασάκης είναι… μερκελιστής και οπαδός του Σόιμπλε μ’ αυτά που λέει για το χρέος.

Γράφει ο Πάνος Κοσμάς, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και από τους «ακραίους» για το χρέος: «Πάμε τώρα στην καινοφανή ιδέα περί «απόσυρσης» ή «παγώματος» του χρέους. Ο Γιάννης Δραγασάκης φρόντισε να μην πάρει ολόκληρη την ευθύνη της ιδέας, αποδίδοντας την πατρότητά της σε άλλους. Το γεγονός όμως είναι ότι «κούρεψε» τόσο τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ γενικά όσο και τη δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ ειδικά, περί σκληρής διαπραγμάτευσης με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους.

Ας μπούμε όμως στον κόπο να εξετάσουμε αυτή την ιδέα συγκεκριμένα. Από αυτή την εξέταση θα αποδειχτεί ότι η ιδέα αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραλλαγή της κατεύθυνσης που έχει επιβάλει η Μέρκελ για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους: όχι διαγραφή («κούρεμα» στη γλώσσα των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων), αλλά επιμήκυνση της διάρκειας λήξης του και μείωση του επιτοκίου.

Συγκεκριμένα, «πάγωμα» είτε «απόσυρση» χρέους («μεγάλου μέρους» λέει στις δηλώσεις του ο Γ. Δραγασάκης σε ένα σημείο, «τμήμα» σε ένα άλλο) μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: χρέος που πλέον δεν εξυπηρετείται, δηλαδή δεν πληρώνεις γι' αυτό τουλάχιστον τόκους, ενδεχομένως και χρεολύσια. Επειδή όμως δεν μιλάμε για διαγραφή, αν πρόκειται για μη πληρωμή και χρεολυσίων, αυτό σημαίνει απλώς περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή.

Τι μας λέει λοιπόν αυτή η ιδέα; Ότι για ένα μέρος του χρέους (μεγάλο ή μικρότερο) θα «παγώσουν» η καταβολή τόκων και χρεολυσίων. Επειδή στόχος των δηλώσεων ήταν να νομιμοποιηθεί η «ιδέα» στη γενικότητά της και όχι να διευκρινιστεί συγκεκριμένα, παίρνουμε την καλύτερη δυνατή εκδοχή της: μηδενισμός επιτοκίου και περίοδο χάριτος στην καταβολή χρεολυσίων.

Αυτό για το σύνολο του χρέους (αφού ένα τμήμα του δεν θα υποστεί την κατεργασία του «παγώματος») δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο παρά μείωση του σημερινού μέσου επιτοκίου και επιμήκυνση της διάρκειας! Δηλαδή σύγκλιση με τις προτάσεις Σόιμπλε για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους».

Και καταλήγει ότι η ιδέα Δραγασάκη για «πάγωμα» και «απόσυρση» του χρέους όχι μόνο σημαίνει μια φόρμουλα σαν αυτή που συζητούν ήδη Σαμαράς και Μέρκελ, αλλά και το πρακτικό της αντίκρισμα είναι μικρό. Στο βαθμό βέβαια που μιλάμε για συμφωνημένη λύση. Εξάλλου, με τη συγκεκριμένη πρόταση μόνο γι' αυτό έχει νόημα να μιλάμε –αν πρόκειται για ρήξη, τότε αξίζει να την κάνουμε για να διαγράψουμε το χρέος.

Γράφει ο δημοσιογράφος και πρώην συνδικαλιστής Αντώνης Νταβανέλος, από τους επίσης ακραίους του ΣΥΡΙΖΑ:

«Η αυταπάτη ότι ένα τμήμα της ΕΕ (...οι κυβερνήσεις του Νότου) αναζητά διέξοδο στη λιτότητα διαψεύδεται από την πραγματική πολιτική των κυβερνήσεων (της Κεντροαριστεράς) στη Γαλλία και την Ιταλία: όπου οι εργατικές κατακτήσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα σφάζονται στο γόνατο...

Η συναίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Αριστερά γενικότερα, πρέπει να ετοιμάζεται για πολεμική αναμέτρηση και όχι για αναζήτηση «έντιμου συμβιβασμού» ενισχύεται από την εκτίμηση ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν θα κριθεί μόνο στο έδαφος της υλοποίησης των δεσμεύσεων στη ΔΕΘ, αλλά, αναγκαστικά, σε πολύ ευρύτερα και δυσκολότερα μέτωπα»

Και συνεχίζει: «Οι πόροι που σήμερα διατίθενται σε τόκους και χρεολύσια για τους δανειστές, τα μεγάλα ετήσια κέρδη του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, τα κονδύλια για την τρέλα των εξοπλισμών, τα κονδύλια που κρύβονται στο αφορολόγητο των κερδών των επιχειρήσεων, θα αποτελέσουν πεδίο παρέμβασης της κυβέρνησης της Αριστεράς. Που θα είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει πραγματικά τις μνημονιακές πολιτικές: να μεταφέρει πόρους και πλούτο από το πάνω μέρος της κοινωνίας στους από κάτω...

Μια τέτοια πολιτική θα έρθει αναμφισβήτητα σε σύγκρουση με όλες τις κυρίαρχες επιλογές της τελευταίας τετραετίας: με τις συμφωνίες για το χρέος, για τις τράπεζες, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τις «ελευθερίες» διακίνησης των κεφαλαίων κ.ο.κ. Και αυτή η αμφισβήτηση δεν είναι συζητήσιμη ούτε για την ντόπια κυρίαρχη τάξη ούτε για τους διεθνείς θεσμούς των συμμάχων της».

Καταλήγει αναφέροντας: «Γι' αυτήν τη μάχη οφείλει να ετοιμάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ: η ηγεσία, η βάση, οι οργανώσεις, ο κόσμος του. Σε αυτήν τη μάχη οφείλουν να λογοδοτούν οι πολιτικές συμμαχίες του, για να κριθούν ως επιτρεπτές ή ανεπίτρεπτες. Όμως, γι' αυτήν τη μάχη οφείλει να προετοιμάζεται και η «άλλη» Αριστερά...»

Αυτός από την πλευρά του ετοιμάζεται για… πόλεμο.

Θα πει κανείς: Και τη σημασία έχει αν δύο ή 22 στελέχη των άκρων του ΣΥΡΙΖΑ λένε ό,τι τους κατέβει αφού η επίσημη πολιτική χαράσσεται από τον «πρωθυπουργό» Τσίπρα και από τον «τσάρο» Δραγασάκη.

Έχει και πολύ μεγάλη σημασία διότι εδώ δεν παίζουμε με τη φωτιά. Δεν παίζουμε με τη χρεοκοπία της χώρας, το κλείσιμο των οικονομικών συνόρων, τους κινδύνους που προκύπτουν από μια «μικρή πλην τίμια Ελλάδα» όπως την ονειρεύονται οι Συριζαίοι.

Είναι τα παραπάνω δείγματα ότι δεν ξέρουν απλά τι τους γίνεται και έρχονται να κάνουν πολιτική σε αχαρτογράφητα νερά και χωρίς να μπορούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Και δείχνει ότι υπάρχει ένας υπόγειος πόλεμος στον ΣΥΡΙΖΑ που τώρα μπορεί να λέγεται «διαφορετικές απόψεις», αργότερα όμως θα λέγεται «καταστροφή της πατρίδας.