ΔΕΝ υπάρχει τρίτος δρόμος τον οποίο μπορεί να προχωρήσει η χώρα. Αν υπήρχε, τόσα χρόνια κάποιος, ίσως ο Αλέξης ο ίδιος, θα μας τον είχε περιγράψει με ακρίβεια. Έχετε ακούσει εσείς καμιά τέτοια περιγραφή;
ΔΥΟ είναι οι δρόμοι που μπορούσε, μπορεί και θα μπορεί στο μέλλον να περπατήσει η χώρα. Ο ένας είναι αυτός που βαδίζει τώρα, εντός της ευρωζώνης, της ευρωπαϊκής ένωσης, του ΝΑΤΟ, του καπιταλιστικού συστήματος, των αγορών.
Ο άλλος, είναι αυτός που λέει ξεκάθαρα το ΚΚΕ και η ΧΑ, ενώ συγκαλυμμένα και κλείνοντας πονηρά το ματάκι προς Ευρώπη μεριά και ΗΠΑ, υπονοεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα απομακρύνεται, με την θέλησή της ή όχι αδιάφορο, από τους συμμάχους της, τις αγορές, το καπιταλιστικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, το ευρώ και την ΕΕ και επιστρέφει τάχιστα σε εθνικό νόμισμα, καθιστάμενη η «μπαταχτσού» Βενεζουέλα της Ευρώπης.
Ουσιαστικά, το δεύτερο σενάριο αποτελεί επακριβώς την πολιτική επαγγελία του ΚΚΕ, με την οποία προμετωπίδα, πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια το συγκεκριμένο σταλινικό απολίθωμα προς ένα τιμημένο 5% του εκλογικού σώματος.
Το ίδιο περίπου πολιτικό «σενάριο» αναμηρυκάζει το χιτλερικό μόρφωμα της ΧΑ, με την διαφορά πως κρατά τον κεντρικό ρόλο όχι για τον γραμματέα του πολιτ-μπιρό, αλλά για τον νέο «φύρερ» που οραματίζεται στο πρόσωπο του φυλακισμένου αρχηγού της.
Δεν θέλω να πιστέψω πως είναι δυνατόν να βρεθεί εκλογική-κοινωνική πλειοψηφία που σε ελεύθερες εκλογές θα «φιλοδωρήσει» με πλειοψηφικό ποσοστό νίκης αυτό το εφιαλτικό σενάριο που ταιριάζει γάντι σε νοσταλγούς του Στάλιν και χιτλερικούς κολαούζους.
Δεν πιστεύω πως θα βρεθεί εκλογική πλειοψηφία που θα οδηγήσει με τα ίδια της τα χέρια την χώρα στην διεθνή απομόνωση, την ώρα που χώρες όπως η Κούβα ή το Βιετνάμ, που βίωσαν για δεκαετίες αυτή την απομόνωση κάνουν το παν για να επιστρέψουν στην φυσιολογική ζωή των καπιταλιστικών αγορών.
Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, παρά μονάχα στα μυαλά των σκουρλέτηδων, των παπαδημούληδων, των μητρόπουλων, των σταθάκηδων και των μηλιών. Όσοι δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον κυρ-Παναγιώτη τον Λαφαζάνη. Αυτόν ντε, που κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, σπεύδουν όλοι οι παραπάνω να του το «βουλώσουν», με μαγγανείες, βασκανιές και παγωμένα χαμόγελα.
Αρχές του 2015, θεωρώ σχεδόν γκροτέσκο να ανοίξει η Ελλάδα διάπλατα την πόρτα προς τον ιδιόρρυθμο «κομμουνισμό» των λαφαζάνηδων και των άλλων «γουναράδων». Είναι εντελώς σουρεάλ να ζήσουμε τον τρίτο γύρο της Βάρκιζας, την ώρα που τα βαλκανικά ορφανά του Στάλιν παρακαλάνε γονατιστά να βρεθούν στην θέση μας ή έστω δυο-τρία σκαλιά παρακάτω.
Είναι πραγματική αυτοκτονία να απεμπολήσουμε σε μια εκλογική ζαριά την (επίζηλη) θέση μας στον (πραγματικό) δυτικό κόσμο για να καταντήσουμε η Βενεζουέλα της Βαλκανικής χερσονήσου. Αν αποτολμήσουμε αυτό το απονενοημένο διάβημα, τότε θα είμαστε άξιοι υπήκοοι του Αλέξη, του Πάνου, του κυρ-Φώτη και των άλλων παιδιών. Θλιβεροί συνοδοιπόροι του Νικολόπουλου, του Πολύδωρα, της Ραχήλ, της Γιαταγάνα και του τρισμέγιστου Παραστατίδη. Εκλεκτοί «πελάτες» του Λαζόπουλου, του Αποστολόπουλου και του απίστευτου χάλι-κάλι.
Μήπως είμαστε τελικά όλα αυτά; Οι εκλογές που έρχονται θα το δείξουν. Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο. Το έθεσε ακόμη πιο καθαρά ο Πρωθυπουργός στην χθεσινή του συνέντευξη. Να το κάνουμε εμείς ακόμη πιο λιανά:
Βενεζουέλα ή Πορτογαλία; Αργεντινή ή Ιρλανδία; Κούβα ή Ισπανία;
Εμείς επιλέγουμε!
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου