Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των ελίτ; - Του Γιώργου Καλαμάρα

Η  αποτυχία του παλαιού πολιτικού συστήματος δεδομένη.

Την βιώνεις, την βλέπεις όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου.


Την βλέπεις στα σκυθρωπά πρόσωπα των ανθρώπων, στην απαξιωτική στάση των νέων για την πολιτική, στην εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου, στο μαρασμό του ιδιωτικού τομέα.




Ο λαός έδειξε το δρόμο, τιμώρησε το παλαιό και έφερε στο προσκήνιο το νέο. 

Πρώτη φορά αριστερά.



Δυστυχώς η συντηρητική πολιτική ελίτ της Ευρώπης, αφού δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει αυτή την εξέλιξη, τελευταία επιδίδεται σε κινήσεις ασφυξίας και στραγγαλισμού, προκειμένου να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, που αυτοί επέβαλαν, σαν να μην άλλαξε τίποτα στη χώρα και ως προς το πολιτικό σκηνικό και ως προς τις επιπτώσεις στην Ελληνική κοινωνία των εφαρμοζόμενων δικών τους πολιτικών.

Αδιαφορούν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε μια χώρα, από την έμμεση κατάργηση της Δημοκρατίας, αφού ζητούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής.

Άραγε αυτό ήταν το όραμα των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών του παρελθόντος, για την μεγάλη ενωμένη Ευρώπη, την Ευρώπη της Δημοκρατίας, την Ευρώπη των λαών.

Οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους. Με γνώμονα τις βασικές αρχές και τα ιδεώδη των ιδρυτικών διακηρύξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οφείλουν να δώσουν στην Ελλάδα, αυτό ακριβώς που χρειάζεται.  Χρόνο!

Πέντε χρόνια κρίσης  και οι προηγούμενες κυβερνήσεις αναλώθηκαν στην πιστή εφαρμογή των πολιτικών που τους επιβλήθηκαν και αφορούσαν στην μείωση των ελλειμμάτων με περικοπές και μέτρα λιτότητας και μόνο, ενώ οι αποκρατικοποιήσεις , οι «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας και οι απολύσεις παρουσιάζονταν ως τα μόνα αναπτυξιακά εργαλεία. Καμία ουσιαστική και βιώσιμη παρέμβαση στις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα σε όλους τους τομείς.  

Είναι αλήθεια αριστερή ιδεοληψία ένα απλό , δίκαιο με προοδευτική φορολογική κλίμακα  φορολογικό σύστημα? Γιατί δεν ήρθε ποτέ? Μήπως δεν είναι συνταγματική επιταγή? Ακόμη και η πρόταση της κυβέρνησης για την αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης στα ψηλά εισοδήματα παρουσιάζεται ως τέτοια και όχι ως υποχρέωση στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μεταρρυθμίσεις χρειάζονται παντού, ριζικές, με συγκεκριμένη στόχευση και με μετρήσιμα αποτελέσματα, όχι γενικά και αόριστα, που θα στηρίζονται σε ένα σχέδιο ρεαλιστικό προσαρμοσμένο στις σημερινές προκλήσεις αλλά δεν θα προσπερνά την βασική αρχή που λέει , πως η ανάπτυξη των κοινωνιών πρέπει να γίνεται με όρους που διασφαλίζουν την «ποιότητα» της ζωής των ανθρώπων της.

Στην κυβέρνηση της αριστεράς η βούληση και το ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει, ας της δώσουν το χρόνο της, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες, χωρίς  τιμωριτική διάθεση και κυρίως χωρίς ηγεμονική και φεουδαρχική αντίληψη.