Η ηθοποιός Ναταλία Μίγδου αποχαιρέτησε για πάντα την Αθήνα και ζει μόνιμα στα Ιωάννινα

Και εκεί που θα γεννούσα το τρίτο μου παιδί και θα ήταν η
Αθήνα και δική μου πια πατρίδα, ο γάμος μου λύγισε ανεπιστρεπτί και εγκατέλειψα το φως, το σπίτι, τη Γλυφάδα, τη θάλασσα, το όνειρο.

Υστερα από 20 χρόνια επέστρεψα στην πόλη που μεγάλωσα- στη γειτονιά που έπαιζα μικρή- που έδωσα το πρώτο μου φιλί. Ημουν φευγάτη, σπουδάζοντας, δουλεύοντας, αποκτώντας σπουδαίες εμπειρίες, γνωρίζοντας την ίδια τη ζωή. Δεν με πτοεί έως και σήμερα ο επαναπατρισμός μου στην πόλη όπου το χώμα που πατώ δεν προλαβαίνει να στεγνώσει. Στα βροχερά Ιωάννινα όπου οι άνθρωποι που ζούνε εδώ είναι κλειστοί και ελαφρώς ανέκφραστοι. Που έχουν συνηθίσει στα σύννεφα, στις αστραπές. Που είναι καχύποπτοι και προσανατολισμένοι να στο να μιλούν για τους άλλους, να πίνουν άπειρα «καφεδάκια». Αλλά και που ευτυχώς πάντοτε υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Τα ωραία μυαλά, οι όμορφοι άνθρωποι. Και μονάχα αυτοί με απασχολούν, αυτοί με επηρεάζουν. Υποθέτω, όμως, ότι ο τόπος όπου ανασαίνουν τα παιδιά μου είναι ο τόπος μου. Ο μοναδικός και αγαπημένος μου τόπος. Είναι κι αυτός ο ψηλέας Γιαννιώτης που μου πήρε την καρδιά κάνοντας τον βίο μου όχι αβίωτο, μα ευτυχισμένο.

Εστιάζω, λοιπόν, στη δική μου, κατάδική μου υπερομάδα χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως δεν είμαι ευρύτερα κοινωνικοποιημένη. Ζούμε μια ζωή λιτή, ουσιαστική. Δεν χρησιμοποιούμε αυτοκίνητο, δεν κάνουμε κοσμικές εξόδους, δεν καταναλώνουμε. Πηγαίνουμε βόλτες στην εξοχή, περιπάτους στη λίμνη, οργανώνουμε πικ νικ και βραδιές διατροφικών ατασθαλιών, παρακολουθώντας αγαπημένες ταινίες, παρακολουθούμε θεατρικές παραστάσεις, γυμναζόμαστε.





Καίγομαι για την αγάπη, για τα παιδιά, το θέατρο. Χωρίς το θέατρο όμως μπορώ να ζω. Όταν έρχεται είναι θεσπέσιο. Όταν λείπει είναι αποδεκτό. Τα παιδιά, η αγάπη είναι ζωτικής σημασίας. Σκοτώνω για τα παιδιά, για τον άνδρα μου. Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αυτούς.

Μου είναι αδύνατη η απόλαυση που δεν μοιράζεται. Δεν θα μπορούσα να υπάρξω ακόμα και στις ιδανικότερες συνθήκες χωρίς τον άνθρωπό μου, τα ανθρωπάκια μου. Ονειρεύομαι ένα μικρό σπίτι στη θάλασσα στα 55 μου. Να τρώμε ψάρια και χόρτα και ζυμωτό ψωμί. Να μας επισκέπτονται τα παιδια μας, να γεμίζει η ατμόσφαιρα φωνές και μετά πάλι στη διαδική μας ησυχία, αρμονία.

Μέχρι τότε παίρνω τη ζωή όπως έρχεται. Εκτιμώ ό,τι έχω και προσπαθώ για το καλύτερο. Είμαι στη φάση του θεσπέσιου όπου τα έχω όλα μαζί και το θέατρο.



Θα ήταν οπωσδήποτε απολύτως αποδεκτό και ευτυχής συγκυρία αλλά όχι και αυτοσκοπός ένας κάποιος πλουτισμός, προκειμένου να αποτελώ την πρώτη εκδοχή της αγαπημένης ρήσης του πατέρα μου «Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος», αλλά είμαι ένας υγιής άνθρωπος (το παν) και απολύτως αισιόδοξος.

Πάντα θα μπορώ να βρω την ευτυχία στα παιδικά ματάκια, στο ερωτικό βλέμμα του άνδρα μου, σε μια λιακάδα, σε μια ωραία παράσταση, στο διάδρομο ενός σούπερ μάρκετ με τα αγαπημένα μου σνακς, σε ένα βιβλίο, σε ένα ζαχαροπλαστείο, σε μια αμμουδιά, στην ξαφνική μπόρα, σε μια σοκολάτα των 200 γραμμαρίων, στην κλασική μουσική, σε έναν φούρνο στις 7 το πρωί, σε μια ωραία ταινία, στην ευγενική συμπεριφορά, στα ξεκαρδιστικά γέλια, στη γιαννιώτικη χορτόπιτα με το γιαούρτι.

Σε ένα ωραίο άρωμα, στη γυμναστική, στην ομορφιά, στα λουλούδια, στην πάστα φλώρα. Σε μια κουβέντα κάτω από την κουβέρτα, στις σπιτικές μαρμαλάδες και στο βούτυρο. Σε έναν πεφωτισμένο άνθρωπο, στα χρώματα της φύσης, στα ζωάκια, σε μια επιτυχημένη συνταγή μετά από κόπο. Στα μπλεγμένα δάχτυλα, στα ξέμπλεκα μυαλά, στο καλό πόρισμα ενός τσεκ απ, σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, σε ένα «μαμά σ’αγαπώ», στο περιποιητικό χάδι του άνδρα μου. Στο τραπέζι με ψάρια και χόρτα και ζυμωτό ψωμί.

bovary.gr

loading...