Κάθε φορά που βρίσκεσαι εδώ μπορώ ν’ αγαπήσω. Κι αν ήξερες πόσο καιρό το
περίμενα αυτό, θα καταλάβαινες. Γι’ αυτό άφησέ με να πιστεύω πως τα πιο απλά πράγματα και τα πιο όμορφα μπορούν να ‘ρθουν εκεί που δεν το περιμένεις. Να ζήσουν και να γίνουν οι πιο όμορφες εικόνες, βαθιά μέσα στο κορμί και στο μυαλό. Άφησέ με να πιστέψω πως η καρδιά μπορεί να γουστάρει. Ν’ αγαπάει. Να ερωτεύεται και να λατρεύει.
Κι αν όλα αυτά να είναι ένα τίποτα σ’ όλα εκείνα τα αισθήματα που μου δημιουργείς, κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά σου, θα σου έλεγα ν’ ακούσεις τους χτύπους μου για να καταλάβεις πως το πιο μικρό και το πιο μεγάλο μαζί σου φαντάζει ένα ταξίδι δίχως γυρισμό.
Γιατί εσύ με φώναξες μέσα στον κόσμο κι εγώ γύρισα. Γιατί εσύ με κάλεσες κι εγώ έψαξα να σε βρω. Μπορεί να μη βρήκαν τρόπο ν’ ανταμωθούν τα βλέμματα, γιατί χαμήλωσαν. Μπορεί να μην κατάφεραν τα συναισθήματα να γίνουν λέξεις, γιατί δε βρέθηκαν οι κατάλληλες. Μία αναπνοή σου, όμως, μου ήτανε αρκετή.
Κι ήρθες για να φέρεις ισορροπία στο ταραγμένο «εγώ» μου. Ήρθες για να φέρεις ηρεμία στον ύπνο μου. Μια ελπίδα στα εφιαλτικά όνειρά μου. Ένα χαμόγελο στα άγχη μου. Ήρθες για να μου δείξεις πως δε χρειάζεται να κρύβομαι πίσω απ’ τα αισθήματά μου. Ήρθες για να μου δείξεις ένα διαφορετικό μονοπάτι στους ήδη περπατημένους δρόμους μου. Κι αυτό είναι που γουστάρω.
Μα ακόμα περισσότερο γουστάρω το ότι δε χάθηκα. Δε μ’ άφησες. Αντίθετα, βρήκα τον εαυτό μου και μία εκδοχή του που δεν ήξερα. Και με γουστάρω έτσι. Κι αυτό που απολαμβάνω, το κερδίζεις εσύ. Και σου αξίζει. Και σου αξίζει και κάτι ακόμα περισσότερο για εκείνες τις ώρες που αμφιβάλλεις για ‘σένα, για ‘μένα, για ‘μάς.
Σου αξίζει ένα «Σε γουστάρω, τι δεν καταλαβαίνεις;», για να σε φέρει στην αγκαλιά μου. Για να σου δείξει τη δύναμη που κρύβει ένα άγγιγμά μου. Για να σου δείξει το πόσο λατρεύω και γουστάρω να φιλάω το σώμα σου. Να χαϊδεύω την πλάτη σου και ν’ αναπνέω στο σβέρκο σου, όταν ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι.
Για να σου δείξει –ή, καλύτερα, για να μας δείξει– πως ο έρωτας, η αγάπη, το πάθος, η καύλα, η χημεία δε χρειάζονται κανόνες, σημειώσεις και πρωτόκολλα. Χρειάζεται εσένα κι εμένα. Χρειάζεται τον τρόπο μας. Αυτόν που εμείς βρήκαμε για να κάνουμε τη διάφορα μέσα στο παρελθόν μας, προκειμένου να χτίσουμε το μέλλον μας.
Και μέλλον δεν είναι το «για πάντα» αλλά η κάθε μέρα. Η προσμονή της. Το μήνυμά της. Κι η ελπίδα να σε δω μέσα σ’ αυτή. Ακόμα κι ένα τηλέφωνο για να μου πεις αυτά που σκέφτεσαι και να το κλείσεις είναι αρκετό. Γιατί; Γιατί μπορώ και χαμογελάω. Κι αυτό είναι που με κάνει να σε γουστάρω.
Κι ακόμα περισσότερο που κατάφερες να ερωτοτροπείς με το μυαλό μου και να το κάνεις να τελειώνει πριν ακόμα το σώμα μπορέσει. Κι αυτό δε χαρίζεται, ούτε παρασέρνεται, αλλά ούτε και κερδίζεται. Απλά καλλιεργείται.
Απλά άφηνέ με πού και πού να φιλάω τον ομφαλό σου. Το κέντρο του κορμιού σου. Και τ’ απαγορευμένα «μη», στις λίστες του παρελθόντος μου, να γίνουν ένα ακόμα «γουστάρω» που είμαι μαζί σου. Γιατί σ’ αγαπάω.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου