Παρακολουθώ τους μεγατόνους μίσους που εκτοξεύουν από τον ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του δημοσιογράφου Άρη Πορτοσάλτε, μετά τη διαγραφή του από το δημοσιογραφικό όργανο της ΕΣΗΕΑ, και διερωτώμαι πόσο στραβά έχει πάρει η Αριστερά τον ρόλο του Τύπου στην Ελλάδα.
Οι άνθρωποι δείχνουν να πιστεύουν ότι καλός δημοσιογράφος είναι ο «νεκρός» δημοσιογράφος (σχήμα λόγου), όταν δεν τους υπηρετεί. Όταν δεν αποτυπώνει την επικαιρότητα και τις πολιτικές εξελίξεις όπως τις θέλουν, όταν «τολμάει» να διαφωνεί με τη δική τους κοσμοαντίληψη, πέφτουν να τον κατασπαράξουν, αρχίζει ο εκφοβισμός.
Είναι τα ίδια μυαλά που έλεγαν το 2015 «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».
Ο Πορτοσάλτε δεν χρειάζεται τη δική μου υπεράσπιση. Αλλά όταν ένας δημοσιογράφος πέφτει θύμα άθλιου μπούλινγκ, επειδή δεν διατυπώνει μια συγκεκριμένη αντίληψη της πραγματικότητας, τότε η περίπτωσή του αφορά όλους. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με τον Πορτοσάλτε, η ελευθερία του Τύπου δεν παίζεται στα ζάρια των κομματικών επιτελείων, όπως θέλει η Αριστερά με το ζόρι να μας πείσει.
Για να δείτε τη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ για τα μίντια, διαβάστε το κείμενο που συνοδεύει την πρότασή του για Εξεταστική Επιτροπή για τα ΜΜΕ και τις δημοσκοπήσεις. Τι λέει αυτή η πρόταση; Κατ' αρχάς, συνδέει την παραίτηση Κουρτς με τον Μητσοτάκη. Ο Κουρτς είχε πληρώσει ένα εκατομμύριο σε μια εφημερίδα για να τον βγάζει πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Καμία σχέση με τη ΝΔ, την οποία εδώ και χρόνια όλες ανεξαιρέτως οι μετρήσεις περιγράφουν ως πολιτικά κυρίαρχη. Εξάλλου, όλοι έχουμε δει μια στοίβα δημοσκοπήσεις της εποχής ΣΥΡΙΖΑ (από εταιρείες αμφιλεγόμενες) που τον έβγαζαν πρώτο κόμμα, ενώ πάτωνε.
Στο ίδιο κείμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ τα βάζει με όλα τα ΜΜΕ: παραπονιέται ότι οι δημοσιογράφοι δεν προβάλλουν τις δράσεις του, ενώ είναι «σημαντικές πολιτικές παρεμβάσεις». Ότι ο Τύπος δεν περιγράφει την αποτυχία της κυβέρνησης όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιθυμούσε. Ότι οι δημοσιογράφοι δεν υπηρετούν, με άλλα λόγια, τον δικό του τρόπο σκέψης. Και ισχυρίζεται ότι όποιος διαφωνεί με την Κουμουνδούρου έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι και «τα πήρε» από τη λίστα Πέτσα, ώστε να εμποδίσει την πρόσβαση της Αριστεράς στην εξουσία. Φαντάζονται ότι ένα μέσο ενημέρωσης δεν δικαιούται να διαφωνεί πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς, θα λογοδοτήσει για όσα δημοσιεύει ή πιστεύει.
Μα τα ΜΜΕ δεν φτιάχτηκαν για να τυπώνουν μόνο τα δελτία Τύπου της Κουμουνδούρου! Αλλά για να αξιολογούν τα θέματα της επικαιρότητας, να καταγράφουν τα σημαντικά, να πετάνε τις παλαβομάρες (όταν είναι σοβαρά ΜΜΕ), να ενημερώνουν σωστά (π.χ. τους ανεμβολίαστους), να υπερασπίζονται αλλαγές (π.χ. αξιολόγηση). Όσο περισσότερο διαφωνούν με τον παραλογισμό και δίνουν μάχες διαφωτισμού, τόσο πιο ευπώλητα είναι. Μόνο τα κομματικά έντυπα πατώνουν.
Οι δημοσιογράφοι δικαιούνται επίσης να έχουν άποψη. Να συμφωνούν ή όχι με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, να τσακώνονται με το ΚΚΕ ή τους φασίστες. Έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν και να αξιολογούν τα θέματά τους, χωρίς το ποινολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσα χρόνια (και πόσα βοσκοτόπια) θα περάσουν για να αντιληφθεί η Αριστερά τον ρόλο του Τύπου στην κοινοβουλευτική δημοκρατία;
Κατανοώ την απόγνωση, ειδικά όταν οι δημοσκοπήσεις από καμιά δεκαριά εταιρείες δίνουν λίγο ως πολύ το ίδιο αποτέλεσμα, για τις επόμενες εκλογές. Μόνο που δεν έχει νόημα να πυροβολείς τον πιανίστα, επειδή δεν μπορείς να αλλάξεις μουσικό ρεπερτόριο!
Οι άνθρωποι δείχνουν να πιστεύουν ότι καλός δημοσιογράφος είναι ο «νεκρός» δημοσιογράφος (σχήμα λόγου), όταν δεν τους υπηρετεί. Όταν δεν αποτυπώνει την επικαιρότητα και τις πολιτικές εξελίξεις όπως τις θέλουν, όταν «τολμάει» να διαφωνεί με τη δική τους κοσμοαντίληψη, πέφτουν να τον κατασπαράξουν, αρχίζει ο εκφοβισμός.
Είναι τα ίδια μυαλά που έλεγαν το 2015 «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».
Ο Πορτοσάλτε δεν χρειάζεται τη δική μου υπεράσπιση. Αλλά όταν ένας δημοσιογράφος πέφτει θύμα άθλιου μπούλινγκ, επειδή δεν διατυπώνει μια συγκεκριμένη αντίληψη της πραγματικότητας, τότε η περίπτωσή του αφορά όλους. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με τον Πορτοσάλτε, η ελευθερία του Τύπου δεν παίζεται στα ζάρια των κομματικών επιτελείων, όπως θέλει η Αριστερά με το ζόρι να μας πείσει.
Για να δείτε τη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ για τα μίντια, διαβάστε το κείμενο που συνοδεύει την πρότασή του για Εξεταστική Επιτροπή για τα ΜΜΕ και τις δημοσκοπήσεις. Τι λέει αυτή η πρόταση; Κατ' αρχάς, συνδέει την παραίτηση Κουρτς με τον Μητσοτάκη. Ο Κουρτς είχε πληρώσει ένα εκατομμύριο σε μια εφημερίδα για να τον βγάζει πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Καμία σχέση με τη ΝΔ, την οποία εδώ και χρόνια όλες ανεξαιρέτως οι μετρήσεις περιγράφουν ως πολιτικά κυρίαρχη. Εξάλλου, όλοι έχουμε δει μια στοίβα δημοσκοπήσεις της εποχής ΣΥΡΙΖΑ (από εταιρείες αμφιλεγόμενες) που τον έβγαζαν πρώτο κόμμα, ενώ πάτωνε.
Στο ίδιο κείμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ τα βάζει με όλα τα ΜΜΕ: παραπονιέται ότι οι δημοσιογράφοι δεν προβάλλουν τις δράσεις του, ενώ είναι «σημαντικές πολιτικές παρεμβάσεις». Ότι ο Τύπος δεν περιγράφει την αποτυχία της κυβέρνησης όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιθυμούσε. Ότι οι δημοσιογράφοι δεν υπηρετούν, με άλλα λόγια, τον δικό του τρόπο σκέψης. Και ισχυρίζεται ότι όποιος διαφωνεί με την Κουμουνδούρου έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι και «τα πήρε» από τη λίστα Πέτσα, ώστε να εμποδίσει την πρόσβαση της Αριστεράς στην εξουσία. Φαντάζονται ότι ένα μέσο ενημέρωσης δεν δικαιούται να διαφωνεί πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς, θα λογοδοτήσει για όσα δημοσιεύει ή πιστεύει.
Μα τα ΜΜΕ δεν φτιάχτηκαν για να τυπώνουν μόνο τα δελτία Τύπου της Κουμουνδούρου! Αλλά για να αξιολογούν τα θέματα της επικαιρότητας, να καταγράφουν τα σημαντικά, να πετάνε τις παλαβομάρες (όταν είναι σοβαρά ΜΜΕ), να ενημερώνουν σωστά (π.χ. τους ανεμβολίαστους), να υπερασπίζονται αλλαγές (π.χ. αξιολόγηση). Όσο περισσότερο διαφωνούν με τον παραλογισμό και δίνουν μάχες διαφωτισμού, τόσο πιο ευπώλητα είναι. Μόνο τα κομματικά έντυπα πατώνουν.
Οι δημοσιογράφοι δικαιούνται επίσης να έχουν άποψη. Να συμφωνούν ή όχι με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, να τσακώνονται με το ΚΚΕ ή τους φασίστες. Έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν και να αξιολογούν τα θέματά τους, χωρίς το ποινολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσα χρόνια (και πόσα βοσκοτόπια) θα περάσουν για να αντιληφθεί η Αριστερά τον ρόλο του Τύπου στην κοινοβουλευτική δημοκρατία;
Κατανοώ την απόγνωση, ειδικά όταν οι δημοσκοπήσεις από καμιά δεκαριά εταιρείες δίνουν λίγο ως πολύ το ίδιο αποτέλεσμα, για τις επόμενες εκλογές. Μόνο που δεν έχει νόημα να πυροβολείς τον πιανίστα, επειδή δεν μπορείς να αλλάξεις μουσικό ρεπερτόριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου