Η λύση φαίνεται πως δόθηκε από τον Patrick Inglett, βιογεωχημικό του πανεπιστημίου της Φλόριντα, ο οποίος, με τη βοήθεια των συνεργατών του, ανακάλυψε πως τα ανθρώπινα ούρα «κρυσταλλοποιούνται» κατά την αποσύνθεσή τους στο νερό, ενισχύοντας και προστατεύοντας την θαλάσσια βλάστηση και κατ’ επέκταση το θαλάσσιο οικοσύστημα.
Αναποτελεσματική η αναφύτευση και τα λιπάσματα
Η κλασική μέθοδος αναφύτευσης που ακολουθείται από οικολόγους σε όλο τον κόσμο φαίνεται αναποτελεσματική καθώς τα φυτά αυτά αναπτύσσονται αργά και παλεύουν να επιβιώσουν, ειδικά σε περιοχές φτωχές σε θρεπτικά συστατικά, όπως είναι αυτές της Φλόριντα.
Χρειάζονται λιπάσματα για να αναπτυχθούν και τα πεινασμένα κοπάδια των άγριων ψαριών της περιοχής δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση ως προς την πλήρη αποκατάσταση της βλάστησης.
Έτσι κι αλλιώς η χρήση λιπασμάτων δεν είναι η καλύτερη λύση αφού κατά τη διάλυση τους δημιουργούνται φύκια εχθρικά προς τα φυτά καθώς εξαντλούν τα θρεπτικά συστατικά για να αναπτυχθούν και κλέβουν το απαιτούμενο οξυγόνο που χρειάζονται τα νεοσύστατα θαλάσσια χόρτα. Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη του Inglett, ο στρουβίτης, μια ένωση που σχηματίζεται από τα ανθρώπινα λύματα, είναι η σωτήρια λύση σε αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα.
Τι είναι οι κρύσταλλοι στρουβίτη- Τι ανακάλυψε ο Inglett
Οι κρύσταλλοι στρουβίτη δημιουργούνται από τη λάσπη λυμάτων σε περιβάλλοντα με χαμηλό οξυγόνο. Οι κρύσταλλοι αυτοί είναι πολύ πλούσιοι σε θρεπτικά συστατικά λόγω της υψηλής περιεκτικότητας τους σε αμμώνιο, μαγνήσιο και φώσφορο. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό τους είναι πως η διάλυση τους είναι πολύ αργή, πιο αργή και από τα συνθετικά λιπάσματα βραδείας αποσύνθεσης.
Ο Inglett και η ομάδα του γέμισαν μεγάλα ενυδρεία με ένα συνηθισμένο στις ΗΠΑ θαλάσσιο χόρτο. Βοηθώντας την ανάπτυξή κάποιων χόρτων με στρουβίτη και άλλων με συνθετικό λίπασμα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως μέσα σε δύο μήνες οι δεξαμενές με στρουβίτη είχαν αναπτύξει περίπου πενταπλάσιους βλαστούς θαλάσσιου χόρτου απ’ ότι εκείνες με το λίπασμα.
Οι δεξαμενές στρουβίτη είχαν επίσης λιγότερα θρεπτικά συστατικά διαλυμένα στο νερό, που σημαίνει και λιγότερη ρύπανση. Μετά από εννέα μήνες , το θαλάσσιο χόρτο που καλλιεργήθηκε με στρουβίτη ήταν μεγαλύτερο από τα αντίστοιχα συμβατικά καλλιεργημένα, ακόμη κι όταν ο στρουβίτης εφαρμόστηκε σε χαμηλότερη συγκέντρωση.
Τα οφέλη κατά του επιστήμονες
Κατά τον Inglett, τα μακροπρόθεσμα οφέλη ενός λιπάσματος βραδείας αποσύνθεσης μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερα, αφού σε αντίθεση με τα συμβατικά λιπάσματα, ο στρουβίτης συνεχίζει και θρέφει το θαλάσσιο χόρτο με την πάροδο του χρόνου.
Ο Frank Shaughnessy, επίτιμος θαλάσσιος οικολόγος στο Humboldt State University στην Καλιφόρνια, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, υποστηρίζει ότι ο στρουβίτης έχει μια εξαιρετικά θετική επίδραση στο θαλάσσιο χόρτο.
Σημειώνει, ωστόσο, ότι ο στρουβίτης μπορεί να μην είναι χρήσιμος στα πιο νεφελώδη και πιο εύκρατα περιβάλλοντα του βορειοανατολικού Ειρηνικού ή του κόλπου Chesapeake όπου, σε αντίθεση με τη Φλόριντα, η ανάπτυξη του θαλάσσιου χόρτου καθορίζεται από το φως και όχι από τα θρεπτικά συστατικά.
Ελπίδα για το μέλλον
Ο Inglett εκτιμά πως η «προσφορά» είναι ο κύριος περιοριστικός παράγοντα στην υιοθέτηση του στρουβίτη ως λιπάσματος. Παρόλο που ο στρουβίτης είναι από καιρό ένα απόβλητο προϊόν, μόλις πρόσφατα ορισμένες μονάδες επεξεργασίας νερού ξεκίνησαν να εξάγουν σκόπιμα τον κρύσταλλο για να τον πουλήσουν ως οργανικό λίπασμα.
Σε χώρες της Ευρώπης, η ανακύκλωση στρουβίτη ενθαρρύνεται ως τρόπος μείωσης της ρύπανσης από τα λύματα και της εξάρτησης των γεωργικών προϊόντων από τον εξορυσσόμενο φώσφορο. Στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, ο στρουβίτης «δεν είναι τόσο διαθέσιμος όσο στην Ευρώπη», λέει ο Inglett. «Αλλά τελικά υποθέτω ότι θα μπορούσε να γίνει αρκετά δημοφιλής».
Εάν συμβεί αυτό, ο στρουβίτης θα μπορούσε να μετατρέψει τα ανθρώπινα απόβλητα σε καύσιμο για την αναβίωση οικοσυστημάτων που αντιμετωπίζουν προβλήματα.
in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου