Ανώγεια || Ξεσπούν νέοι για τον ξυλοδαρμό του 16χρονου με σκουλαρίκι- «Όπλα, καπετανιά και ναρκωτικά»

Σοκ προκαλεί το γεγονός ότι 16χρονος στα Ανώγεια στην Κρήτη έπεσε θύμα ξυλοδαρμού τα ξημερώματα της Κυριακής από ομάδα 10 εφήβων, επειδή «τόλμησε» να φορέσει βερμούδα και σκουλαρίκι.

Το παιδί, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης τα οποία έλαβαν επιστολή από τη μητέρα του θύματος, διακομίσθηκε από συγγενείς του στο Κέντρο Υγείας Ανωγείων και στη συνέχεια στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου όπου και κατεγράφη το γεγονός του ξυλοδαρμού ανηλίκου από τους εφημερεύοντες ιατρούς.

Ο 16χρονος ο οποίος έχει υποστεί σημαντική ζημιά στο αυτί του και στη μύτη ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, αναχώρησε για την Αθήνα -όπου μένει μόνιμα- και θα προχωρήσει σε περαιτέρω εξετάσεις. Σημειώνεται ότι για την ώρα, η οικογένεια του θύματος δεν έχει κινηθεί νομικά.

Όπως τονίζει η διοργάνωση του μουσικού φεστιβάλ Χαϊμαλίνα που πραγματοπούνταν από το 2017 έως και το 2022 στα Ανώγεια «είναι πολύς ο καιρός που δεν νιώθουμε ασφαλείς στον τόπο μας και ακόμα περισσότερος ο καιρός που κάποιες φορές νιώθουμε ξένοι σε αυτόν».

«Οι φίλοι και οι φίλες μας φοράνε σκουλαρίκια, βερμούδες, σαγιονάρες. Καμία φορά έρχονται και από άλλες χώρες, έχουν άλλο χρώμα και σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι φίλοι και οι φίλες μας, όλοι εμείς, που δεν ανήκουμε στην κοινωνικά αποδεκτή κατηγορία ανθρώπων, αισθανόμαστε τρόμο για την παρακμή που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας».

«Η κακοποίηση του 16χρονου είναι ένα συμβάν από πολλά που δεν έχουν ποτέ δημοσιοποιηθεί και δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο. Η ευθύνη βαραίνει εξολοκλήρου την ανωγειανή κοινωνία που έχει επιτρέψει στην παρακμή να πάρει κεφάλι» τονίζεται στην ίδια ανάρτηση υπογραμμίζοντας ότι «δεν γίνεται να αισθανόμαστε ασφαλείς σε ένα τόπο που μιλάνε τα όπλα, η καπετανιά και τα ναρκωτικά. Δε γίνεται να δεχόμαστε την ατιμωρησία ως κανονικότητα και να σωπαίνουμε μονίμως γιατί “πάει άσχημα”. Και με όλες τις διαφορές μας, δεν μπορούμε να συμβαδίζουμε σ’ έναν τόπο που η κυρίαρχη νοοτροπία γεννά κακοποιητές και συγκαλύπτει τα εγκλήματα της».

Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με την καταγγελία για το περιστατικό του ξυλοδαρμού, το θύμα ήταν παρέα με δυο συνομήλικους του που τρομοκρατημένοι από την επίθεση των 10 ατόμων, έφυγαν από το σημείο. Στη συνέχεια, μετά το αρχικό σοκ, επέστρεψαν και προσπάθησαν να βοηθήσουν το φίλο τους.

«Στα παιδιά που δέχτηκαν την επίθεση, αλλά και σε όποια παιδιά ένιωσαν να προσβάλλονται από αυτή την πράξη,  έχουμε να πούμε ότι δεν είναι μόνα, ότι στεκόμαστε δίπλα τους και αν ποτέ το θελήσουν θα είμαστε μια αγκαλιά ανοιχτή. Στα παιδιά που επιτέθηκαν έχουμε να πούμε ότι δεν είναι αργά να ζητήσουν συγνώμη και να διαλέξουν πλευρά. Εμείς, ως ομάδα, είμαστε και θα είμαστε δίπλα σε όποιο παιδί νιώθει διαφορετικό και θέλει να έχει τον χώρο που του ανήκει στην κοινωνία αυτή» τονίζει η διοργάνωση του επισημαίνοντας ότι αν και δεν πραγματοποιείται τα τελευταία δύο χρόνια «εμείς είμαστε ακόμα εδώ».

Αναλυτικά η επιστολή της μητέρας του 16χρονου θύματος:

«Ανώγεια 2024…πίσω ολοταχώς

Είμαι γέννημα θρέμμα των Ανωγείων και είμαι περήφανη για την καταγωγή μου.

Μεγάλωσα εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο και συνάμα κακοτράχαλο τόπο του Ψηλορείτη. Γαλουχήθηκα από την οικογένειά μου με αξίες και υψηλά ιδανικά που μέχρι σήμερα διαφυλάττω. Έμαθα να είμαι δίπλα στον ανήμπορο, τον φτωχό, τον φίλο, τον συγγενή, τον ξένο, τον διαφορετικό, χωρίς προκαταλήψεις.

Έφυγα από τούτο το χωριό όταν ήρθε η ώρα να σπουδάσω. Γνώρισα άλλους ανθρώπους, έζησα διαφορετικά, είδα καινούργια ήθη και έθιμα, τα σεβάστηκα, με σεβάστηκαν. Πάντα όμως είχα στο μυαλό και την ψυχή μου τ ’ Ανώγεια της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και προσπαθούσα ήσυχα και αθόρυβα να κάνω γνωστό αυτόν τον  πολιτισμό σε όλους  αυτούς που δεν τον ήξεραν.

Για μένα το χωριό μου έχει ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό. Έρχομαι και ξανάρχομαι με την ίδια χαρά όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το ίδιο και η οικογένεια μου, τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Ήξερα πάντα ότι στον τόπο μου, τον ξένο, τον επισκέπτη και τον μουσαφίρη τον υποδέχονταν με χαρά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τον καλωσόριζαν  εγκάρδια χωρίς να τους νοιάζει ποιος είναι, αν είναι πλούσιος ή φτωχός, άσχημος ή όμορφος, διάσημος ή όχι. Το μόνο κριτήριο να είναι αληθινός και γνήσιος.

Σήμερα όμως; Τι συμβαίνει στο χωριό μας; όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει.

Διαπιστώνουμε πλέον ότι οι αξίες, τα ιδανικά, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά αρχίζουν σιγά σιγά και εξανεμίζονται. Οι παλιοί φεύγουν, οι συνήθειες αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. Μέχρι ενός σημείου λογικό. Και δεν συμβαίνει μόνο στην Ανωγειανή κοινωνία, όχι. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Αν είσαι λίγο ρομαντικός κι ευαίσθητος δεν το δέχεσαι με τόση ευκολία. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αντάξιο των προσδοκιών σου, αντάξιο της ιστορίας και της βαρύτητας αυτού του τόπου.

Απευθύνομαι στους γονείς που έχουν απομακρυνθεί από τα παιδιά τους, στα παιδιά που δεν συζητούν πια με τους γονείς τους, τους εκπαιδευτικούς, στην Ανωγειανή και τον Ανωγειανό που κοπιάζει και αγωνίζεται γιατί θέλει για το χωριό μας το καλύτερο, που θέλει τη νέα γενιά να ξεπεράσει τις προηγούμενες, την κοινωνία μας να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, που δεν θέλει εκπτώσεις στις αξίες και την ηθική.

Απευθύνομαι σε όλους όσοι βλέπουν το πρόβλημα  και δεν εθελοτυφλούν να ενεργοποιηθούν, να βοηθήσει ο καθένας από το μετερίζι του να ξαναγίνει ο τόπος μας αυτό που του αξίζει και ο κάθε Ανωγειανός και Ανωγειανή πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό με σεβασμό στον συνάνθρωπο.

Δυστυχώς, το δικό μου παιδί, μέσα στο ίδιο μου το χωριό, βίωσε με τον πιο άσχημο και αφιλόξενο τρόπο το νταϊλίκι και την ενορχηστρωμένη επίθεση άλλων παιδιών, γιατί απλά δεν τους άρεσε το γεγονός ότι κυκλοφορεί στ’ Ανώγεια με βερμούδα και σκουλαρίκι στο αυτί! Αυτά είναι σήμερα τα κριτήρια των 15χρονων παιδιών που ασφυκτιούν μέσα στα ίδια τους τα όρια και πλαίσια, που προφανώς άλλοι τους έχουν επιβάλλει.

Είσαι ξένος, δεν ντύνεσαι σαν κι εμάς, δεν είσαι σαν και μας…τότε όχι, δεν ανήκεις εδώ.

Και πώς το εξαργυρώνουμε αυτό; Σε στέλνουμε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο… τόσο απλά και με συνοπτικές διαδικασίες…..και καλή τύχη.
Δέκα εναντίον ενός…πόσο άνανδρο! Και η ντροπή κοκκίνησε.

Λυπάμαι πολύ για όσα έγιναν και εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ. Δεν αρμόζουν σε τούτο τον τόπο τέτοιες συμπεριφορές».

avgi.gr