Ο παράξενος μικρόκοσμος του αεροδρομίου

Εκεί όπου οι κανόνες της κοινωνίας δείχνουν να λειτουργούν διαφορετικά. Πετάω συχνά τελευταία. Τόσο, που το κορίτσι μου διαμαρτύρεται, ορθά, πως περνάω περισσότερες ώρες σε αεροδρόμιο (ή πιο ορθά, αεροδρόμια), ελέγχους, σε lounges, στο 11D και στο 23F παρά στον καναπέ του σπιτιού και ο Πάρης με τον Κάρολο (οι γάτοι μας) καταστρώνουν, πια, μόνοι τους το σχέδιο για παγκόσμια κυριαρχία, δίχως εμένα εντός αυτού. Μου αρέσει και με κουράζει παράλληλα, αν θέλεις να βάλουμε στην οικονομία της συζήτησης τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ένα διαφορετικό σύμπαν

Με συναρπάζει, όμως, πάντοτε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της διεργασίας: το αεροδρόμιο. Το multiverse εντός αυτού. Του όποιου αεροδρομίου αλλά πολύ περισσότερο των διεθνών αερολιμένων.

Από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσω από μακριά τον πύργο ελέγχου και, πολύ περισσότερο, όταν δω για πρώτη φορά τον πίνακα των πτήσεων, νιώθω χαρά. Ευφορία και ενθουσιασμό μαζί. Δεν έχω μία ακριβή εξήγηση για την προέλευση αυτών των συναισθημάτων, αλλά με μία πρώτη, γρήγορη προσέγγιση θα τα απέδιδα στη μάλλον φυσική ροπή μου προς τα ταξίδια (Ιθακήσιος γαρ) αλλά και σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία παγκόσμιας συνδεσιμότητας μέσω αυτών. Η μυρωδιά, η διαρκής κινητικότητα, τα φώτα, οι ήχοι, είναι βασικά υλικά αυτής της συνταγής, συν την αίσθηση μιας νέας, κάθε φορά, περιπέτειας ως γαρνιτούρα.

Το αλατοπίπερο, όμως, είναι όλα εκείνα τα περίεργα που συμβαίνουν τριγύρω, περιμένοντας την επόμενη πτήση. Τα αεροδρόμια είναι ξεχωριστές κοινωνίες από μόνα τους, με πολλούς από τους κανόνες –ή ό,τι ορίζεται ως τέτοιο τέλος πάντων– να λειτουργούν διαφορετικά. Και κανείς να μην έχει πρόβλημα. Πίνεις μπίρα ή κρασί στις 08.00 το πρωί και θεωρείται απολύτως φυσιολογικό. Τρως πίτσα ξημερώματα και απολαμβάνεις καφέ τα μεσάνυχτα; Το ίδιο.

 

 



Φοράς γυαλιά ηλίου σε κλειστό χώρο και δεν σε χαρακτηρίζουν κόπανο. Αγοράζεις καραμέλες από πωλητές-ρομπότ και το παίζεις κουλ, λες και δεν το κάνεις για πρώτη φορά. Διασκεδάζεις με τις ευφάνταστες δικαιολογίες αυτών που έχουν χάσει το κλείσιμο της πύλης τους με δική τους υπαιτιότητα και ταυτόχρονα τους συμπονείς.

Παράλληλα και συμπληρωματικά: προσπαθείς να λύσεις το αίνιγμα του dress code, όταν δίπλα σου παίζουν μαζί πιτζάμες, κοστούμια, χαβανέζικα πουκάμισα και χοντρά παλτά – μερικές φορές όλα στο ίδιο άτομο. Ή γοητεύεσαι από την ιεροτελεστία του lost & found: Από χαμένα διαβατήρια και ξεχασμένα laptops, μιλάμε για ένα Τρίγωνο των Βερμούδων με προσωπικά αντικείμενα, το καθένα από τα οποία δείχνει να περνά τη δική του Οδύσσεια, προσδοκώντας σε μία ευτυχισμένη επανένωση με τον κάτοχό του.

Και έπειτα, κοιτάς αεροπλάνα να προσγειώνονται ή να απογειώνονται. Προκαθορισμένες και συνηθισμένες διεργασίες για όσους άπτονται επαγγελματικά αυτών. Πιθανότητες για όνειρα και δυνατότητες, για όλους τους υπόλοιπους. Για μένα τουλάχιστον. Έχει κι αυτό τη μαγεία του.

 esquire.com.gr