Ομφαλός της γης ΙΙ: "Ποτέ μην γυρνάς την πλάτη σε έναν φτωχό άνθρωπο γιατί δεν ξέρεις ποιος θα έρθει στην πόρτα σου"

 Λένε ότι μερικές φορές ο Θεός σου χτυπάει την πόρτα μυρίζοντας ιδρώτα, σκόνη του δρόμου και φτώχεια, μόνο για να

δει αν θα ανοίξουμε. 

Γνωρίζω αυτή την ιστορία από τη γιαγιά μου και συνέβη τον σκληρό χειμώνα του 1947, έναν χειμώνα φρικτού λιμού, αμέσως μετά τον πόλεμο. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων.

Στο σπίτι των παππούδων μου η ατμόσφαιρα ήταν καταθλιπτική. Δεν είχαν χοιρινό να σφάξουν, δεν είχαν κέικ. Η γιαγιά κατάφερε, από θαύμα, να κρατήσει δύο χούφτες αλεύρι και έφτιαξε ένα μικρό ψωμί από καλαμπόκι, το οποίο χώρισε στα τέσσερα: για τον εαυτό της, για τον παππού της και για τα δύο παιδιά. Αυτό ήταν ολόκληρο το τραπέζι των Χριστουγέννων. 

Ετοιμάζονταν να πουν "Πάτερ ημών" και να φάνε εκείνο το κομμάτι ψητή ζύμη με δακρυσμένα μάτια, σκεπτόμενοι τις καλές στιγμές. Χιονοθύελλα έξω, δεν μπορούσες να δεις μόνο δύο βήματα μακριά. 

Τα παράθυρα ήταν καλυμμένα με χιόνι. Κανείς δεν πρέπει να είναι στους δρόμους με τέτοιο καιρό. Κι όμως, εν μέσω της προσευχής, ακούστηκε ένα αχνό χτύπημα στην ξύλινη πόρτα. Ο παππούς σηκώθηκε έκπληκτος. Τράβηξε το βαρύ μοχλό και άνοιξε την πόρτα. Ο αέρας έφτασε μέσα, φέρνοντας χιόνι και κρύο. 

Στο κατώφλι στεκόταν ένας γέρος. Ήταν ντυμένος με λεπτά κουρέλια, ακατάλληλος για τον χειμώνα, είχε λευκή, μπερδεμένη γενειάδα και τα πόδια του ήταν τυλιγμένα σε βρεγμένα πανιά. Έτρεμε και τα μάτια του ήταν βαθιά απο την πείνα και την παγωνιά.  Θέλω μόνο να ζεσταθώ λίγο, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο" είπε ο ξένος με σιωπηλή φωνή. Κοίταξε τα τέσσερα μικρά κομμάτια πίτας στο τραπέζι. Αν του το έδιναν, ένας από αυτούς θα πέθαινε της πείνας. Ήταν μια τρομερή επιλογή για μια μητέρα που είδε τα παιδιά της με την κοιλιά κολλημένη στην πλάτη. 

Η γιαγιά πήρε το κομμάτι της πίτα της και το έβαλε μπροστά στον ξένο, δίπλα σε ένα φλιτζάνι ζεστό νερό. "Φάε παππού.  Ο ξένος έτρωγε αργά, με ταπεινότητα. Καθώς ο καιρός ζεσταινόταν, μια παράξενη γαλήνη κυρίεψε το φτωχό σπιτάκι τους. Τα παιδιά, που μέχρι τότε έκλαιγαν από πείνα, ξαφνικά ηρέμησαν και κοίταξαν τον ξένο με μεγάλα, περίεργα μάτια. 

Αφού τελείωσε το τελευταίο ψίχουλο, σηκώθηκε ο ξένος. Τα μάτια του, που έμοιαζαν θαμπωμένα όταν ήρθε, τώρα έλαμψαν με ένα φως που η γιαγιά του δεν είχε ξαναδεί. Ήταν μάτια άπειρης ευγένειας. "Ευχαριστώ για το γεύμα και την καρδιά. Είθε ο Θεός να πολλαπλασιάσει το δώρο σου καθώς πολλαπλασίαζε το ψωμί στην έρημο," είπε.

Τότε, πριν προλάβει ο παππούς να τον σταματήσει να βγει έξω με την χιονοθύελλα, ο ξένος άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα. Ο παππούς βγήκε γρήγορα μετά από αυτόν, να του δώσει  ένα παλτό, κάτι. Αλλά όταν κοίταξε έξω, ήταν εξαφανισμένος.  

Στο φρέσκο, ανέγγιχτο χιόνι, μπροστά στο σπίτι, δεν υπήρχαν πατημασιές. Ούτε να έρθεις, ούτε να φύγεις. Όταν η γιαγιά πήγε να μαζέψει το τραπέζι, πάγωσε. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα ολόκληρο, μεγάλο, αχνιστό ψωμί από άσπρο αλεύρι, που δεν είχε δει για χρόνια που είχε τη μυρωδιά του καθαρού σιταριού.  

Έφαγαν εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων και έκλαιγαν από χαρά και άγιο φόβο. Ήξεραν τότε ότι είχαν υποδεχτεί έναν από τους αγίους του Θεού, ή ίσως έναν άγγελο που στάλθηκε να δοκιμάσει την ελεημοσύνη τους. 

Από εκείνη τη νύχτα, δεν τους τελείωσε ποτέ το ψωμί, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολοι καιροί ήταν. Η γιαγιά πάντα μας έλεγε: 

"Ποτέ μην γυρνάς την πλάτη σε έναν φτωχό άνθρωπο γιατί δεν ξέρεις ποιος θα έρθει στην πόρτα σου".

Ομφαλός της γης