Ήταν 15η Νοέμβρη πρωί στην αίθουσα της Ζωγραφικής στα Εργαστήρια των Εικαστικών Τεχνών της
Αρχιτεκτονικής Σχολής, πρωτοετής φοιτητής τότε, όταν μεγαλύτεροι ετών φοιτητές διέκοψαν τον καθηγητή μας κ. Σαχίνη και ζήτησαν να συμμετάσχουμε όλοι στην κατάληψη του Πολυτεχνείου μας στην Θεσσαλονίκη.
Ανέβηκα στον τελευταίο όροφο της πτέρυγας των Αρχιτεκτόνων, όπου βρέθηκα σε ένα ενθουσιώδες περιβάλλον με εκατοντάδες φοιτητές που τραγουδούσαν ρυθμικά επαναστατικά τραγούδια. Δεν είχα και πολλές επαφές και ακούσματα με τη μουσική του Θεοδωράκη εκείνα τα δύσκολα χρόνια της Χούντας, αλλά εκείνη την ημέρα η μουσική του με μάγεψε.
Η μητέρα μου δεν μου μιλούσε ποτέ για την οικογένεια της στους Φιλιππαίους, όταν χάθηκε στα 20 του χρόνια ο αντάρτης αδερφός της Νίκος Λόλας, μοναχογιός σε μια οικογένεια με τέσσερις κόρες και ένα γιό.
Η γιαγιά μου η Μαρία δεν άντεξε το μεγάλο κακό και σε λίγες μέρες ¨ξεράθηκε¨ σαν ¨καλαμιά στον κάμπο¨. Έτσι, η μητέρα μου απέφευγε να μου μιλά για αυτά τα πονεμένα χρόνια μην τυχόν πάρω και εγώ τον ¨κακό δρόμο¨.
Όμως εγώ δεν χρειαζόμουν ιδεολογική κατήχηση και πολιτικές οδηγίες.
Είχα γαλουχηθεί μέσα από τα σχολικά μας κείμενα με την φιλοσοφία των μεγάλων αρχαίων προγόνων μας σε θέματα ελευθερίας και Δημοκρατίας και έτσι αυτόματα, έγινα πολέμιος ενός συστήματος που απροκάλυπτα και πραξικοπηματικά φίμωσε κάθε ελεύθερη σκέψη, γνώμη και φωνή.
Την ίδια μέρα απόγευμα σε μια συνάντηση με ΕΚΟΦΙΤΕΣ (Νεολαία της Χούντας) κινδύνευσα να με ξυλοκοπήσουν όταν Γρεβενιώτης μέλος τους με φυγάδεψε.
Πιο πέρα ένας άλλος ΕΚΟΦΙΤΗΣ που με γνώρισε από άλλο επεισόδιο μου επιτέθηκε και με χτύπησε κατακέφαλα προκαλώντας μου ένα μεγάλο καρούμπαλο. Το έβαλα στα πόδια και σαν αθλητής δρόμων που ήμουν δεν μπόρεσε να με φτάσει.
Εκείνη την ημέρα ένοιωσα κάτι να αλλάζει μέσα μου που θα σημάδευε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.
Μετά τιμής
Κυριάκος Ταταρίδης
Αρχιτέκτων Μηχανικός
Πρώην Βουλευτής Ν. Γρεβενών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου